De op één na laatste dag

Ik hou van op-één-na-laatste-dingen. Van de fractie vóór het einde, voor de sprong, wanneer alles nog heel even mogelijk lijkt en niets voltooid, gedaan. Van de seconde voor de absolute stilte of de oorverdovende explosie.
Van dagen als van vandaag.
Spanning van nog onvoltooide zaken hangt in de lucht terwijl de twee eerste letters al beginnen wankelen om over te gaan in te klasseren volmaaktheid...
EINDE. Morgen.

De winter op de s-Ukkel

Dames en Heren in Ukkel , dat is wat ik zou noemen 'een witte kerst'.



Misschien moet u eens denken aan een aanpassing van de definitie? Geef toe, het was met de hakken over de niet-eens-dichtgevroren sloot dit jaar hé.

Groeten,
Een meisje dat de winter vooral achter haar schoolboeken doorbrengt en graag kijkt naar sneeuw die voor haar venster valt.

Ben Beetje Bent zo

"Ik vind het altijd leuk om fysiek van plaats te veranderen,
want dan dwing je jezelf om terug van niets te beginnen, een garnaal te zijn in een grote zee. Dat is spannend en riskant, maar aan de kant ook opwindend want je kunt jezelf ook helemaal opnieuw uitvinden." (B.)

P.S.: En ja, ik kijk ook naar DSM, wat had u gedacht.

Twee minuten Spider/SuperMan - of die keer met de Ingeduffelde

Een doffe PLOF achter mijn rug deed mijn gedachten en mijn ledematen minstens 50 cm de lucht in springen.
De gedachten zweefden duidelijk op uitgeademde wolkjes ver boven de ledematen die liepen door de winterse Gentse Plateaustraat.

"Wat deed jij me schrikken" zei ik tegen de warm Ingeduffelde PLOF-veroorzaker.
"Ik meende dat Spider/SuperMan achter mijn rug uit de lucht kwam gevallen".
(En dat meen ik. Het is me een ráádsel hoe die jongeman plots achter mijn rug opdook. Ik moet er dringend Harry Potter op naslaan.)

De Ingeduffelde lachte en wandelde net als ik verder de Plateaustraat naar beneden.
Of ik een tram moest halen, vroeg hij, want er was net een voorbij gereden.
Gelukkig voor mij was dat deze keer niet het geval. "Niets zo hatelijk als op een verdomde haar na een tram missen", zei ik. Hij beaamde en vertelde over die keer wanneer hij op 10 meter van de tram hem toch miste.

(Inderdaad. Het leek alsof de Ingeduffelde Plof-veroorzaker mij elke dag trof in de Plateaustraat en we zonder verbazen of blozen even weer wat weetjes uitwisselden.)

"Lekker weertje hé", ging hij door. Het was nu mijn beurt om te beamen en ik vertelde hoe ik enkele dagen eerder in hetzelfde weer zo heerlijk gaan lopen was aan de Watersportbaan.

(Er kwam ondertussen een toevallige (?!) loper voorbij als was het helemaal een 2 minuten durende Hollywoodiaanse filmscene waarin nog slechts muziek en een voiceover ontbraken)

De Ingeduffelde verkoos de lente en de zomer om te gaan lopen, wegens het gebrek aan zuurstof in de huidige winterse lucht. Ik sprak hem tegen en verwees naar de wind aan de Watersportbaan.

Ondertussen waren we bijna beneden aan het einde - of het begin, zo u wil - van de Plateaustraat en zo ook van onze letterlijke samenloop.
"Ik steek over naar de Coupure, naar mijn kot" zei ik. Hij bracht een bezoek aan de Kerstmarkt.

Aan fietsenmaker Plum zei ik "Daag, Super/Spiderman" en antwoordde de Ingeduffelde lachtend "Tot later", alsof hij al jaren naam en nummer van mij kent.

(wordt alleen bij uiterst hoge graad van toevalligheid en ingeduffeldheid of exacte herhaling van de feiten vervolgd)

LA recette (vanaf 2:08)

(Noot van de firma: Scrollllllllllllll down aub, anders is de schone sidebar verpest)






nog







nog








en nog








we zijn er bijna nu, volhouden







Amusez-vous (vanaf 2:08 dus)

The world you thought you lived in

Niet het beste filmpje, wel een song die hier mag staan.

Creativiteit

Een lezing van de Amerikaanse schrijfster Elisabeth Gilbert, die perfect had gepast in het voorbije Symposium Leerstoel Karel Geirlandt, over het creatieve proces en hoe zij dit ervaart als schrijfster. Uitkijken, if interested.

Masterproef

Er zijn dingen die je ziek of niet ziek sowieso moet doen, administratieve schoolzaken bijvoorbeeld. Registratie van je Masterproef valt daaronder. Check.

Voorlopig wordt nu dit T-woord achter slot en grendel gezet en mag het arme ding pas opnieuw levenslicht zien in februari 2010. Hopelijk volgt daarna heel snel een exponentiële groei!

Ps. En ja, ik wou hier gewoon eens een grafiekje zetten, en het nrc had er toevallen een mooie staan, de guldens doen er dus niet toe, de jaren nog veel minder(!) :-)

Runner

Omdat ik het een fantastische song en clip vind die toont wat ik vaak doe of zou willen doen: lopen, crossen, mega-hard, kei-ver, uitputtend, weg van iets, iemand, ergens naartoe, nergens naartoe, weg van alles, samen met iemand, alleen, vrij, vrijheid als een doel, wensend dat iemand volgt, verkeerde achtervolgers, nog harder lopend, bijna vliegend...



Edit: Onder dingen waarvoor je best op voorhand kei hard wegholt voor ze jou ooit zouden inhalen vallen o.a. HIV-besmettingen. Het is Worlds Aids Day today, think about it.

Smile like you mean it

Haar hart
brak

niet in twee
maar in duizend

stukjes.


Ze wist niet dat pijn
zo pijnlijk pijnlijk
kon zijn

en zijn hart
zo hard

zo steen-hart.

Dolen met Michiel

Plicht en ontspanning werden vorige regenachtige vrijdag aan elkaar verbonden door ondergetekende en Haren Beste Maat.
Het plan om naar de fototentoonstelling te gaan die Michiel Hendryckx op z'n Geert Maks, al zwervend door Europa maakte was er al langer, maar hoe gaat dat soms met grote en kleine ambitieuze plannen? Zo ja.
Maar niet zo! deze keer!

Impulsief en snel werd het zaakje praktisch telefonisch geregeld en enkele uren later succesvol beeindigd in de Funky Soul Potato - een tip voor wie lekker wil eten aan't Antwerpse Zuid met zicht op het het KMSK. Meer moet een heerlijk tentoonstellingsplan niet zijn hé.

Tante Annie zegt iets over fb

"Snuggere mensen zitten niet op Facebook. Snuggerte is namelijk een vorm van efficiëntie. Terwijl Facebook een zaak is van prutsers, volk met tijd te veel. Zo argumenteren de afwezigen op Facebook. Wie niet op Facebook zit, werkt. En als het werk eindelijk gedaan is, zijn er vrienden en familie. In het écht! Snuggere mensen hebben heus wel wat beters te doen dan op Facebook te zitten. Zij laten zich niet foppen door een ingebeelde vriendenkring. 473 vrienden, daar zijn snuggere mensen bang van. Voor je het weet geef je een fortuin uit aan kerstkaarten, moet je écht aan alle postzegels likken. Snuggere mensen sterven nog liever eenzaam in de badkamer dan dat ze zich inschrijven op een sociale netwerksite.

Trouwens, wat is Facebook nu meer dan een conglomeraat van elektronisch geneuzel. Op dat hele Facebook is er niemand die iets van betekenis zegt. Mensen bakken cake op Facebook. Ze doen verslag van de dagschotel in de kantine. Ze haasten zich naar de crèche. En zwieren hun kinderen op Facebook, compleet met piemel en placenta. Alsof de arme drommels daar ooit om hebben gevraagd. Ze komen pas piepen en ze zijn hun privacy al kwijt. Daar doen snuggere mensen niet aan mee. Bovendien kunnen die van de fiscus ook lezen. Idem voor het leger, de schoonfamilie en -oh horror- de collega’s. Het is gewoon niet te geloven hoe stom mensen op Facebook zijn. Aan snuggere mensen is het daarom niet besteed.

Wat wil nu het euvel? Mensen die niet op Facebook zitten zijn vaak even stom. Ze denken dat ze veilig zijn omdat ze hun hebben en houden niet op Facebook zetten. Nochtans is het ouderwetse, openbare leven -u weet wel, het gedoe met straten en honden en bussen en nergens parkeerplaats- even genadeloos. Zo maakte ik afgelopen zaterdag een wandeling door de stad. Onderweg kwam ik drie keer een collega tegen. De eerste zat onder een nylon laken bij de kapper. Ik verslikte mij haast in mijn warme wafel. 30 euro voor een kapsel waarvan de hele werkvloer meende dat het eigen fabricaat betrof. Bovendien zat betreffende collega in de kapperstoel te lachen en te tateren zonder weerga. Alzo werd duidelijk dat een mens niet op Facebook hoeft te zitten om te weten welke collega’s er een vrolijk dubbelleven op nahouden.

Idem voor de tweede collega die ik zaterdag tegenkwam. Zij wurmde zich een weg doorheen het stof van 30 lange winterjassen op zoek naar haar ongehoorzame dochter, die zich overigens verschanste in een pashokje. Het kind hing in de gordijnen. Het kind kroop door de etalage. Het kind dreef haar moeder voorbij de grenzen van de pedagogie. Tot mijn collega haar dochter aan de staartjes naar buiten sleurde. Niemand zat op Facebook, maar iedereen zag het gebeuren. Terwijl zij op het werk een plaatje van zelfbeheersing is.
De derde collega ten slotte trof mij aan in de Fnac, terwijl ik scheefgezakt op een sofa zat te lezen in De poen van uw pensioen van Paul D’Hoore. Alsof het nog niet gênant genoeg was, wilde hij graag iets zeggen. Daarop ben ik opgestaan met de woorden: Pardon, Robert, maar ik moet dringend naar huis. Ik zit met twee diepvriesworsten in mijn handtas. Aansluitend heb ik mij thuis teruggetrokken op Facebook waar elf snuggere vrienden tijd hadden om mijn leugens leuk te vinden."

(eerder verschenen in Vacature)

Door mij hier gevonden.
En ja, ook mijn smoel staat in dat boek. De snuggerste en domste versies ervan uiteraard gecensureerd ;)

Tripping rules: London!

Claude Monet, Houses of Parliament

De City waar R&M en het Zwielpaard op Erasmus gingen, waar Rut op een jaar haar accent aangeleerd kreeg en Karima tien jaar van haar leven doorbracht, waar Katrien nu naarstig aan LSE studeert en Isabelle aka Maatje al minstens 20 keer was en misschien binnenkort nog veel meer dankzij haar - terechte - Lond'n-verslaving, waar Starbucks deel uitmaakt van de dagelijkse routine, waar Christmas écht al in de lucht hangt in november en taxi's zijn om je erin te laten rijden, waar ponden nog koppig boksen met euro's en je - in de (kuch) beste omstandigheden - in slechts 1u en 52 min bent dankzij Eurostar, waar Nothing Hill niet alleen een film is en Fashion uit zowat elke winkel druipt, waar ik Prof. Martens gelijk gaf in de National Gallery over de 'van de muur spattende kleuren' en winkelbediendes heel vriendelijk (en vaak heel gay) zijn, waar Banksy doolt en tag-t, waar Topshop een daguitstap op zich waard is net als eigenlijk elke vierkante meter, waar zoveel bij elkaar en door elkaar komt en loopt, er geen uren genoeg zijn, waar ook ik wel weer zou kunnen en willen wonen...

(Poppy Day, 2009)

A la Recherche du temps d'Illy

Zo gemakkelijk kan het
Zo goedkoop ook

Reizen
via een tasje koffie

Illy-koffie
aan de voet van de Blandijnberg

Elke sip smaakt en ruikt
naar Italië
naar Genova
naar Erasmus
naar vorig jaar

tot het leeg is.

Pieter en Tine in DS

"Ik kan heel gedecideerd zijn over projecten. Maar "als mens" ergens voor kiezen tot op het bot, voor het leven - in een relatie bijvoorbeeld - dat vind ik heel moeilijk. Ik zou nooit ontrouw aan mijzelf willen zijn, omdat ik al te veel relationeel geknoei rond mij gezien heb." (P.)

"Als ik te veel twijfel, durf ik niks meer. En dus spring ik maar." (T.)

Ze zijn een beetje mij, die twee Embrechtsen.

Een HEDJ

Ik zag een Heel Erg Droeve Jongen in Gent.

Ik stond op, deed de voordeur open en zag
een Heel Erg Droeve Jongen
lopen door mijn straat.
Een nieuwe dag droef ingezet
of misschien een lang sluimerende droefnis
vroeg tot escalatie overgegaan.

Ik werd er zelf zowaar wat droevig van,
van die jongen in mijn straat.
Overwoog tot troosten over te gaan,
maar deed het niet.

Hij liep de straat uit
ik fietste Gent en de dag in
denkend aan oplossingen voor Droefnis.

Veel vrolijke kleuren en vroege mensen fietsten me tegemoet.
Hard, dacht ik nog, zo'n wereld die je niet begrijpt.

IK**EA

En ja hoor. Ik behoor tot nu ook tot de Bende.
De SamenmeteenIKEAobjectsteekikmijnfrustratieinelkaarBende.
Die ja. Je kent ze ongetwijfeld. Wie niet.

Een piepklein krukje was het, en ik had gehoopt eraan te ontkomen.
5 Minuten werk leek het. Een fluitje van een cent.

Niet zo.
Helemaal niet zo.

Youp van 't Hek is trouwens voorzitter van de Bende.

Gef(l)i(e)tst

Pegasus werd geflitst
met haar fiets.
door een jongen met een camera
een analoge
die plots voor haar op het fietspad sprong

Echt gebeurd.
Ze kon niet vragen naar een naam, adres,
nummer of doel,
want ze reed snel, bergaf, ze vloog.
Een waaghals, die jongen.

Stiekem hoopt ze dat het die beroemde mode-blogger was,
maar hij leek er niet echt op
en die woont in London.

Gezien en goedgekeurd @Hasselt

De Standaard - Het schoentje van Marlin Monroe en Brigitte Bardot

Gelezen en goed bevonden

"Ik wil niet dichten over het wit op de pagina, niet karig zijn, gesloten, weinig emotioneel, academisch, geconstrueerd. Ik wil lyriek uit het volle hart, het moet stromen, over het leven zelf gaan, het grootse niet schuwen, een flinke beeldkracht hebben, niet bang zijn voor een woord te veel, erotisch, met engagement, zich uitspreken over de samenleving, de wereld, de kunst."

(Pieter Boskma)

The drinks cost the same and they do the same thing

JNmusic-love all the way

!
!
!
!
!
!
!
!
!

(sidebarrrrrredding wegens geen zin en tijd om uit te zoeken of ik dat filmpje eventueel kan verkleinen, tips zijn welgekomen)

!
!
!
!
!
!
!

L'enfer c'est ... ?

“On the other hand, you have different fingers.”
- Stephen Wright (geflickerd)


Proustische levensvragen om te gebruiken.

Tripping Rules muchas

Bestemming: Madrid - Santiago - Vigo - Porto - Charleroi.
Een draft-flard vanop qwertybord in het hostel:

"Cool Hostel. Toestand: Fins naast mijn oor, Engels in my mouth - dat trouwens 'perfect' is als ik my aussie friend Sally from Adelaide and the two American girs 'from Cali' (-fornia) mag geloven, cool. lol. Hoe meer mensen ik from Cali ontmoet, hoe nog meer de max ik het vind dat Rut daar nu een half jaar gaat zitten. En Damn, hoe meer ik mee wil, wat had je gedacht :) Argh! Qwerty-keyboards! incl the ñ! that i ceep pressing on ¡! - omg i love that simbol upsideddown."

(later)
Madrid is fun. En heet. Zeer heet. Ik had er ook very happy op Erasmus kunnen zijn. De stad is veel kleiner en gezelliger dan ik verwachtte, met een kleine 'Plaza Mayor' ook en maar weinig hoofdstadkarakter. Madrid heeft eigenlijk té veel niet-te-missen musea voor mijn post-blok-vermoeide ziel, maar ik doe ze toch. Jong zijn is overdrijven.
Drie dagen ben ik in Madrid. Elke dag een museum. Prado als laatste, een pracht van een collectie, maar ook een dooddoener, echt wel.
Eigenlijk zouden ze zulke grote musea moeten opdelen in verschillende kleinere compartimenten, in meer leefbare delen. Marathonmusea zijn nergens goed voor. Bezoekers zijn nl. na een tijdje meer bezig met overlevingskwesties als 'hoevee-h-eel komt er nog nà dit" en "waar is de uitgang, het toilet, de cafétaria" dan met "wie en wat hangt er in deze zaal, in welke tijd en context situeren deze werken zich enz". Logisch ook, ze hebben pijnlijke voeten, vergaan van honger en dorst, en lopen in het ergste geval een totale beeldenverzadiging op waardoor de kunst in kwestie amper of niet nog door hen wordt bekeken.
Massamusea, ik ben er niet voor.
Mijn achillespezen ook niet.


Over wat volgde na Madrid kan ik kort of lang en gedetailleerd zijn, maar dat laatste zal ik u besparen en wel om deze reden: ziek - ziek - ziek, en ja hoor, zelfs een spaans ziekenhuis langs de binnenkant gezien en het eerste infuus van mijn leven gekregen. Gelukkig waren Rut en een superlieve vriendin van haar (Andrea) bij mij, en werd er ook de volgende dagen heel goed voor mij gezorgd. Tot ik weer naar huis terugkeerde, helaas.
Oja en ook nog een zeer geschaafde knie opgelopen! *grijns* (dat ontbrak er nog aan, natuurlijk)

maar hé
WAT HEBBEN WE GELEERD?? (hehe)

- Spaans is géén Italiaans (écht niet, test zelf maar)
- Spaans lijkt soms een 'verzacht Italiaans'.
- Ik had ook in Madrid kunnen studeren, mits véél Spaans geleer!
- Madrid is de Max. Niet moeilijk te begrijpen dat zowat àlle jonge Spanjaarden er wonen en/of studeren.
- Het Retiro-park is dé ideale plek voor een siësta, of voor een bottelòn, of voor ge-zon, fonteingespartel (nee, ik niet, helaas) of of of.
- Bij 32° behouden winkels alleen hun airco als belangrijkste functie: airco-hopping, o jeah!
- Tapas zijn moeilijker te vinden dan gedacht. Vooral als je niet heel exàct weet wat, hoe en waar ze te bestellen. Cu next time!
- Sangria is suuuuperlekker.
- België en bij uitbreiding Europa heeft eigenlijk een opmerkelijk onderwijssysteem.
- Heel cool om weerom te merken hoe snel het kan klikken met mensen in hetzelfde schuitje, maar dan wonend aan de andere kant van de wereld :-)
- Omgekeerd geldt natuurlijk ook: direct heb je door wanneer het niét klikt, maar nobody cares natuurlijk.
- Madrileense pleinen worden blijkbaar collectief op hetzelfde moment heraangelegd.
- Life isn't over after 25 (hehe)
- Tripping on your/my own houdt een overlevingskans in (ja, echt waar, ma) en is zeker voor herhaling vatbaar.

Botellón n° 1

Helaas wegens aanhoudende bloktoestand die schijnbaar zonder einde is, met onuitdrukbare pijn in het hart vanavond afwezig moeten tekenen op de eerste Botellón in Gent. Gelukkig vond God op de 9de dag Het VideoKanaal uit om overal ter wereld de thuisblijvers virtueel toch wat sfeer mee te geven. Dankuwel!



Dat bij zo'n Belgische versie van het Spaanse origineel niet iederéén even hippie-gez(w)ind door het leven ging gaan was euh ja, wel een béétje te verwachten zeker? Maar hé, op naar de volgende, jongens! Met mij erbij!

The Boss. Zo'n andere Almighty

Zin

"Sur quel chemin de l'enfance, As-tu perdu l'innocence?"

Een Prachtige Zin.

(Foto Felix Baumsteiger, Milow - reeks)
(Zin Pierre Rapsat - Jardin Secret)

Vie

Er zijn er die het naast zich neerleggen, als was het niet van hen, het niet naar waarde schatten, niet eens proberen of het lekker zit. Er zijn er die eruit stappen, erin verdrinken, het dragen evan niet aankunnen, kleine mens in te grote smoking. En er zijn er bij wie het als gegoten zit. Het ten volle dragen, tot op de draad verslijten, erin ronddansen, mooi zijn, mens zijn.

Cecilia

Ten opzichte van zo'n Toppunt van Menselijk Kunnen verdwijnen al dan niet hatelijke cursusjes van driehonderd pagina's vol-le-dig in het niet.

Cecilia Bartoli, menselijke nachtegaal, siciliaanse engel, één van Italiës beste exportproducten.






In bovenstaand filmpje zingt ze trouwens op een sublieme locatie: Teatro Palladio in Vicenza. Voor de toehoorders was het vast een beetje Hemel zien...

Hopper

Omdat er nood was aan uitgewaai in combinatie met extra zon en zee, trok ik dinsdag na mijn examen richting kust, richting Knokke. Normaalgezien doe ik Oostende aan bij zulke noden, maar deze keer was er naast bovenstaande aanwezige exotische eigenschappen in Knokke een tijdelijke andere troef die mij wenkte: het Internationaal Fotofestival met o.a. de World Press award-foto's inclusief aangenaam vergezellend fotoliefhebbend gezelschap.

Ik werd op slag fan van deze foto van J. Bonnet, een Franse fotograaf die Dennis Hopper portredeerde als zat hij in een schilderij van die andere Hopper, Edward, meester der melancholie en wachtende mensen.

Nighthawks, 1942

De stilte en introvertie die de figuren bij E. Hopper uitstralen prikkelt keer op keer mijn nieuwsgierigheid en fantasie: Spreken deze mensen met elkaar? Waarover? Of net niet? Wat gaat er in hun hoofden om? Wat is hun verhaal? Waarom zitten ze daar?

Cape Cod Morning, 1950

Heel vaak betrekken Hoppers figuren in het schilderij de voor ons onzichtbare 'werkelijkheid' buiten het schilderij, ze kijken naar iets wat wij niet zien. Zo ook bij bovenstaand schilderij, een van mijn lievelingsschilderijen naast Nighthawks. Het blijft me maar intrigeren wat zo opvallend de aandacht van de vrouw trekt... In mijn fantasie kan het alles zijn: van haar was, wapperend aan de wasdraad, dreigend weg te vliegen tot een aankomend onweer of zelfs het Monster van Loch Ness (hehe)







Ik zou bij elk schilderij een verhaal kunnen verzinnen. En misschien moest ik dat ook maar eens doen.
Als de examens terug vertrokken zijn naar Kwellingenland.

M83 - We Own the Sky

Omdat



het



hier



anders



nogal



knullig



de sidebar



staat



te verpesten



en alles



gewoonweg



mag

On-eindige houdbaarheid Houdbaarheidsdatum: niet te overschrijden

Er zijn van die verzamelingen woorden die meer zijn dan ze zijn. En daarom bewaard moeten worden, gekoesterd, gesust en zachtjes gestreeld.

Juffrouw Modikamen (JP Mulders, WK 22 april 2009)

Er lopen twee mannen over straat en even denk ik dat zij aanhangers zijn van het Nieuwe Geloof. Ze zien er keurig uit, zoals je mannen nog maar zelden over straat ziet lopen. De ene is zwart en jong en levenskrachtig. Ik heb wel zin om met hem een gesprek aan te knopen over God, de enige ware. Stel je voor dat hij mij voorgoed kan verlossen van de twijfel aan wat ik hier doe en wat er komt na de dood.

Te veel verwacht, helaas. De mannen blijken geen verkondigers van een blijde boodschap maar ook slechts simpele duivels, die mij willen bekeren tot een andere gsm-operator. Het gesprek ontspoort in gezwam over dekking en beltijd. De blanke verkoper, een straatversie van Sean Penn, blijft aandringen en met priemende ogen naar mij kijken, alsof hij zich afvraagt of ik misschien onder toediening van elektrische schokken moet worden gedwongen van netwerk te veranderen, in mijn eigen belang. Ik probeer zonder kleerscheuren weg te glippen. Ik zeg hem dat ik er eens over zal nadenken maar dat ik nu weg moet, dringend, omdat ik heb afgesproken met het Niet Zeer Gelukkige Meisje. Hij kijkt me aan alsof ik een vreemd knolgewas ben, waarvan hij wil weten of je de wortel ook mag opeten.

Het Niet Zeer Gelukkige Meisje bestaat niet natuurlijk, dat had u begrepen. Zoals alle meisjes over wie ik wel eens schrijf, is zij verzonnen, en zelfs dat is fantasie. Ze ziet er nochtans tastbaar uit, met haar knieën om voor in aanbidding te liggen en haar glimlach, die je weemoed doet voelen naar dingen die je nog nooit had gemist. Ze heeft alles om gelukkig te zijn maar is het helaas te zelden, en dan nog maar ten dele. Het meisje vraagt zich af wat ze moet doen met haar leven, wat ik een typische kwestie vind voor jonge mensen, vermits je er later vanzelf achterkomt dat het leven voornamelijk dingen doet met jou, niet omgekeerd, hoewel je natuurlijk een beetje kan sturen, zoals de chauffeur van een voertuig met kale banden in de gietende regen. Mocht het leven een auto zijn, niemand zou hem kopen. Te weinig baanvast.

Dat soort dingen wil het meisje niet horen. Zij droomt van de catwalk in New York, van een boek dat zij zal schrijven en dat wereldwijd mensen met verstomming zal slaan. Misschien droomt zij zelfs nog van de Prins op het Witte Paard, een concept dat eenieder boven de dertig de wenkbrauwen doet fronsen. Soms vertelt ze rare verhalen, over duivenmelken bijvoorbeeld. Hoe ze zich dat als kind levendig voorstelde, met kleine tepeltjes en zo.

Het Niet Zeer Gelukkige Meisje is nogal misantroop. Op zaterdag heeft zij zich de gewoonte eigen gemaakt niet meer buiten te komen. "Als je al die gretige koppen in de winkelstraten ziet," zegt ze, "dat volk in de Makro : dan verlies je toch op slag je geloof in de democratie ?"

Zij droomt stiekem van een dictatuur der wijzen, wat ik nog zo dwaas niet vind. Het Meisje heeft diepe en rijke gedachten. Zij voelt meer dan goed voor haar is. Het Meisje is een prinses op een vuilnisbelt, die zich bezighoudt met mooie dingen en fotografie. Ik voel mij platvloers in haar nabijheid, zeker als zij woorden citeert van Sylvia Plath. Zij is elitair en oneigentijds, op een manier die zo charmant is dat je erom zou smeken.

"Weet je hoeveel mensen er in Canada per vierkante kilometer leven ?" vraagt ze mij. "Drie. In België 349." Ze rolt met haar ogen als kogels. "Mon Dieu", zegt ze bijbels. "Ik wil niet in een land wonen waar twee keer 349 vette handjes graaien per vierkante kilometer."

Ik kan haar geen ongelijk geven, en toch is er iets dat mij stoort in haar eeuwige hang naar het betere. Juffrouw Modrikamen, ben ik geneigd haar te noemen, met de klemtoon op men, omdat ik vind dat die naam beter bij haar past dan bij zakenadvocaten. Het meisje is van een soort waarvan er niet veel worden gemaakt, met zorg ineengeschroefd in de Mooiemeisjesfabriek, op een avond dat er niet veel werk was en men er zijn tijd voor kon nemen, puttend uit de bak met speciale onderdelen die voor andere meisjes ongeschikt werden geacht.

Piazza San Lorenzo

door Raffaele Bellucini

[bedenksel]

ART,
humans most personal language
of expressing universal ideas.

Garderobe

Er zijn dingen waarop je nooit ofte nooit uitgekeken raakt, mensen ook, gelukkig maar. Blog-kleedjes echter behoren blijkbaar tot de categorie die af en toe naar vernieuwing snakt.
Bij deze dus: Verandering!

If i were a boy

(to do list)

1. Een vierduizender beklimmen
2. Actief de geboorte van je kind meemaken (en het nooit meer vergeten)
3. Ter gelegenheid van een bijzondere gebeurtenis een boom planten
4. Een vuurwapen leren hanteren (om het nadien nooit te gebruiken)
5. Eigenhandig een caban bouwen (een boomhut is ook goed)
6. Een stervende begeleiden
7. Een week vasten (onder medische begeleiding om te weten wat luciditeit betekent)
8. Een maandwedde schenken aan een goed doel (omwille van het bevrijdende effect)
9. Een nacht met twee vrouwen doorbrengen (en 's ochtends zonder schuldgevoelens gedrieën ontbijten)
10. Op de vuist gaan met een meerdere (uit machteloosheid natuurlijk)
11. De druivenoogst binnenhalen
12. Levenslang een geheim bewaren
13. Het televisietoestel naar het containerpark brengen en op je eigen inzichten voortgaan
14. Een nacht onder de blote hemel doorbrengen (bij voorkeur in de woestijn, om de sterrenhemel te zien kantelen)
15. Een veel oudere vrouw beminnen (bij voorkeur op jonge leeftijd)
16. Het graf van Franz Kafka bezoeken
17. Publiekelijk opkomen voor een underdog
18. Elegant leren stappen met een wandelstok
19. Een ehbo-cursus volgen
20. Een dier doden, villen en het klaarmaken
21. Je stamboom opstellen
22. Een hond van het ijs halen
23. Je lievelingsboek weggeven
24. Een boek publiceren (poëziebundel is ook goed)
25. Een betoging organiseren voor een verloren zaak
26. Een motorfiets of auto restaureren (begin met Solex, eindig met Rolls)
27. Een glas wodka ad fundum leegdrinken
28. Meestappen in de boeteprocessie van Veurne (en onderweg alweer goede voornemens koesteren)
29. Een nacht in de cel doorbrengen
30. Een maand tijd uittrekken voor een ontwikkelingsproject
31. Met een parachute uit een vliegtuig springen
32. Het rookverbod trotseren (en dan aan Humphrey Bogart denken)
33. Een week alleen in de natuur overleven
34. Ne me quitte pas op de piano leren spelen (liefst rechtopstaande, zoals France Gall het zo graag wil)
35. Een hole-in-one slaan
36. Eén avond roekeloos geld inzetten bij de roulette
37. Je door een professionele barbier laten scheren
38. Tangolessen nemen om haar te behagen
39. Een bedelaar op een warme hap trakteren (en geduldig naar zijn verhaal luisteren)
40. Van de 15m-plank duiken
41. Met een 4x4 door de woestijn rijden (maar nooit alleen)
42. Op bedevaart gaan (Santiago de Compostela is goed, Czestochowa is beter)
43. Met je dochter naar een popconcert gaan (als je dochter de band mag kiezen)
44. Publiekelijk toegeven dat je ongelijk hebt
45. Je eigen pull breien (geen paniek, Schotse mannen doen het al eeuwen)
46. Een kind laten geloven dat het nooit meer oorlog wordt (en het zelf geloven)
47. De hallucinant mooie wereld van Antarctica ondergaan
48. Een fles met een boodschap in de zee gooien
49. Alleen naar de hoeren stappen (om te ervaren dat niet alles te koop is)
50. Het stapeltje liefdesbrieven verbranden
51. Een halve marathon lopen (een hele is ook goed)
52. Je eigen tas ontwerpen (omdat mannentassen er altijd lelijk en verwijfd uitzien
53. Een uitvinding van onpraktische aard doen
54. Een vliegtuig besturen (voor de subtiliteit van de oefening)
55. Een boom vellen en zelf in stukken hakken voor de open haard
56. Niét huilen na een sportoverwinning
57. Een smoking kopen en dragen
58. De hoogste ambitie in je vak waarmaken en dan helemaal iets anders doen
59. De Dalai Lama ontmoeten
60. Op het feest van San Femin in Pamplona voor de stieren uit rennen (met groeten van Ernest Hemingway)
61. Een forume-1 auto besturen (opwindend, maar duur)
62. Vrede sluiten met je tegenstander
63. Zwijgen als zij achterwaarts parkeert
64. Le Petit Prince cadeau geven (omdat wat erin staat niet te verwoorden is)
65. Inslapen met de gedachte dat je elke dag alles opnieuw kunt beginnen
66. Een onbereikbare vrouw versieren (met in het achterhoofd het principe ‘Nooit wanhopen’)
67. Een beeld boetseren
68. Met een motorfiets op het circuit van de TT op het eiland Man gaan rijden
69. Naar Marfa naar het levenswerk gaan kijken van Donald Judd
70. Titaantjes van Nescio lezen
71. De overstap maken van Whiskey naar Malt Whiskey
72. Een cursus wagenbeheersing volgen
73. Een week aan de kust van Oregon doorbrengen om naar de mooiste golven ter wereld te luisteren
74. De Japanse theeceremonie ondergaan
75. Een grafschrift maken voor een vriend (ook als je zelf je beste vriend bent)
76. Je eigen droomhuis ontwerpen (op papier, maar zonder limieten)
77. Je een week overgeven aan eindeloos verdriet.

("77x mans", door JP Mulders, ooit in Weekend Knack)

Zafón

Niet lang na mijn Genovese aankomst was het vrij snel duidelijk dat zonder initiatief en inspanning mijn italiaans in een erbarmelijke toestand zou blijven ronddobberen. De lessen waren nog niet begonnen, de dagen werden gevuld met kotzoektocht, focaccia, administratieve rondslomp, pizza, nog meer administratie, nog veel meer kotzoektocht, rondgedool door de stad en uitgeputte aankomsten in het Ostello. Véél tijd om italiaans te leren was er dus niet. (Eufemisme: check) Toch had ik nood aan een illusie, het idee dat ik toch iéts al aan het leren was, doorheen alle onverstaanbare telefoongesprekken voor koten door...

In de boekhandel vlakbij la facoltà en alles lag op een stapeltje een pocketversie van 'L'Ombra del Vento' van Carlos Ruiz Zafón naar mij te glimlachen. Thuis lag al eeuwen de Nederlandse versie ongelezen op de boekenplankt te sudderen tot wanneer ik overging tot een Lectuurnuttiging ervan. Ik lees boeken graag na de hype, als wind en opgewaaid stof gaan liggen zijn en ik in kalmte kan proeven, lezen, smaken zonder meteen een mening te moeten of willen hebben.
Nu was het moment. Ik voelde het. Ontkomen was niet meer mogelijk en nood nabij. Ik kocht deze origineel Spaanse 'La sombra del viento' die zovele leeslustigen voor mij in verschillende talen reeds had betoverd.
En zo begon ik hem dus in het Italiaans. "Ricorda ancora il mattino in cui mio padre mi fece conoscere il Cimitero del Libri Dimenticati. Erano i primi giorni dell'estate del 1945 e noi camminavamo per le stade di una Barcellona intrappolata soto cieli di cenere e un sole vaporoso che si spandeva sulla rambla de Santa Mónica in una ghirlanda di rame liquido." Prachtig toch.

Veel bladzijden heb ik er toen niet in kunnen lezen. Er waren nl. nog steeds de dringendere zaken het hoofd te bieden.
Ik was echter wel door het weinige dat ik gelezen had geprikkeld, betoverd en wou weten hoe het verder ging! Via ouderlijk transport liet ik in oktober de Nederlandse versie 'De schaduw van de Wind' meebrengen. Een prachtige verhaallijn volgen via woordenboekjes is nl. zoiets als de afgemeten ingrediënten op tafel zien staan terwijl je je lievelingskostje verorbert. De zichtbare interne keuken verpest de magische smaak.
Maar ik werd teleurgesteld door 'De schaduw', de vertaling. Zovele zinnen klonken in het Nederlands zo verwrongen in mijn oor. Meermaals greep ik terug naar de 'L'Ombra' las en herlas en genoot er van elk woord. Nederlands leek me nooit eerder zo arm.

Het is een fantastisch verhaal. Zo-eentje waar je overdag aan denkt als bracht je de vorige avond en nacht door op een andere plek. Hopen dat het avond werd deed ik in Genova, om dan terug te kunnen keren naar Barcelona. Ryanair overbodig.

"A Barcellona, una mattina d'estate del 1945, il proprietario di un negozio di libri usati concuce il figlio undicenne, Daniel, al Cimitero dei Libri Dimenticati, un luogo segreto dove vengono sottratti all'oblio migiaia di volumi di cui il tempo ha cancellato il ricordo. E qui Daniel entra in possesso di un libro "maledetto" che cambierà il corso della sua vita, introducendolo in un mondo di misteri e intrighi legato alla figura di Julián Carax, l'autore di quel libro. Daniel ne rimane folgorato, mentre dal passato iniziano a emergere storie di passioni illecite, di amori impossibili, di amicizie e lealtà assolute, di follia omicida e di un macabro segreto cutodito in una villa abbandonata. Una storia in cui Daniel ritrova a poco a poco inquietanti paralleli con la propria vita..."

En het beste is... Er is een nieuwe uitgekomen!

Sarah @ Thomas

Nog nét niet vergeten was ik het: Onderstaand berichtje stond hier namelijk nog altijd niet, terwijl het reeds op 21 december van vorig jaar virtueel leven werd ingeblazen. En eigenlijk niet door mij, maar wel door iemand anders aan wie het in zekere zin niet echt geschreven was, maar die de boodschap wel ging verstaan. Internet is magie en spanning, waarmee ik graag speel...*grijns*

Onderstaande brief is een antwoord op deze geschreven door voorgaande Iemand Anders, ofte een andere Gentse ErasMus. Toen ik zijn brief las op een of andere Genovese nacht vol snél en illegaal internet waar dan duchtig van geprocrastiprofiteerd werd, was het alsof ik alles las en neergeschreven zag waarmee ik al enige tijd rondliep maar niet in woorden uitgedrukt dacht te kunnen zien.
Imaginaire blikseminslag: check! Meer dan drie keer na elkaar moet ik gelezen hebben wat ik zag staan. Zo waar, zo ongeloof-lijk juist stond er wat ik voelde en dacht. Ik kon er niet over zwijgen en vertelde andere ErasMussen erover. Genre: "Allé joh, niet te doen! dieje gast kijkt 'lijk in mijn hoofd ofzo!?!" mét bijhorend enthousiasme waardoor ook zij op hun beurt wel wilden lezen waarover ik sprak. Dat Nederlands niet altijd hun moedertaal was, vormde geen bezwaar. Vertalingen vloeiden naar voren, al moet ik toegeven dat sommige zaken eerder slecht te vertalen bleken. Moedertalen ftw.
Opvallend genoeg was niet iedereen het eens met mij of de schrijver. Het merendeel wel.

Beter het erasmusgevoel uitleggen dan in de brief gebeurd was, kon en wou ik niet. Een kreet van herkenning slaken was wat ik voor mogelijk achtte.
Hieronder het resultaat.

In de Genovese Haven.

Het was een groene fles die ongeduldig tegen de kade aantikkend op het klotsende water dreef. Alsof ze alleen door mij opgevist wou worden, alsof ze wist dat ik van kindsbeen af droomde van het vinden van zo’n schat: a message in a bottle, en wat voor een:

Liefste Thomas,

Nu jij al lang weer thuis bent en foto’s afdrukken zijn van indrukken die nooit zullen verglijden in de tijd, zocht ik de andere oorden op.

Ja, je hebt me wel gewaarschuwd, meermaals zelfs zo ik me herinner, maar de lokroep was te verleidelijk. Thuisblijven, ‘gewoon’ verder doen bleek immers veel minder een optie en steeds meer een gouden kooi. Wegvliegen, nieuwe gezichten, nieuwe mensen, nieuwe taal, dat was wat ik wou. En vliegen deed ik, weg van alles wat al even evidentie was en zekerheid. Ook van jou, al ben jij dat laatste voor mij meer dan ooit nog steeds.

Het werd een pijnlijke zaak want een mens is nog steeds geen vogel en zo volgde de val dus onvermijdelijk. Die Hollander waar je over sprak, ik kan hem niet doorgronden. Verwarring zaaiend, brengt hij zaken aan het licht; uiteen drijvend, brengt hij tesamen; vensters openend, sluit hij deuren. Wat is zijn doel, zijn plan, vraagt men zich af. Antwoord maar niet, je weet best wat ik bedoel. En ik ben hem even dankbaar als jij. Voor wat hij mij leerde, al ruikt leren te veel naar schoolbanken waarmee het weinig te maken heeft.

Veel nieuwigheden hebben ondertussen hun eerste glans en geur verloren. Vreemd hoe snel zoiets kan of beter moét gaan: stratenplannen vormen geen doolhoven meer, mensen worden verstaanbaar, gewoontes aanvaard en aangenomen. Socialiseren, flexibiliteit en aanpassing zijn hier mooie termen voor broodnodige overlevingsstrategieën, als Eras-mus.

Ik moet bekennen dat ik de terugkeer van ons, trekvogels, enigszins vrees. Begrijp me niet verkeerd, liefste schat, ik verlang ernaar bij jou te zijn. Maar het gevoel van vrijheid en warmte, in al z’n betekenissen, had ik nooit eerder in ons koude belgenland. En missen ga ik het, en waarschijnlijk lang.

Heel deze vlucht heeft iets parabolisch: je stijgt op in volle verwachting, zweeft even luchtledig door de ruimte en staat voor je ’t weet weer op de grond, met beide voeten en een Ervaring meer.
Dat de grond daarna nooit meer hetzelfde voelt, hoef ik jou niet te vertellen. Even proeven van de wolken en van daaruit kijken naar Europa en de wereld, maakt van mieren terug mieren en doet belachelijke grenzen en hokjes smelten voor de zon.

Ik ben op mijn weg terug nu naar de aarde, na de piek, na de orgasmus. Vol ongeduld om jou te zien en beter dan ooit te beseffen dat ik weer en meer wil vliegen, maar dan hand-in-hand met jou.

Voor nu een knuffel die nazindert tot ik terug ben, 9 februari, in Gent.
Love,
Je Sarah

Leven is cool als men soms valt van zijn stoel

Gisterennacht stuitte ik onverwachts en al feesboek-slaap-tijdverspillend-foto's-kijkend (o.a. van Ijslandtripjes weliswaar, da's een geldig excuus) op ene vrijwel onbekende jongeling die ik sinds vorige week aansprak met "Trambuddy" en waarvan ik verder slechts een voornam, een origine en het erasmus-label kende.

Uiterst, over-, mega-toevallig bleek hij een vriend van vrienden van vrienden! (en ja, zo ver leidt het smoelenpad soms)

Small world, huh?

Schoon gezegd, Meneer.

"Geluk en schoonheid is een goed tankstation, geen vakantiebestemming."

(Thomas Blondeau)

Priori-tijd

Soms kom je mensen tegen waarmee je een lange treinrit zou willen maken, een heel lange, genre Orient Express. Maar zo'n dingen kan je nu eenmaal niet altijd kiezen.

Heel blij mag of moet je dan zijn dat die levende zielen je bestaan binnendwarrelden. Dat ze je iets leerden, inspireerden, deden lachen, ook al was het maar voor even, even voor Leven ze naar de achterdeur lokte.

De lijst wordt langer. Zo de spijt ook.

Tijd en vooral het gebrek eraan zijn meestal de boosdoeners. En Prioriteiten, natuurlijk. Ik haat dat woord. Het houdt 'Keuzes maken' in, nog zo'n hekelding, als je liever alles kiezen wil.

Gelukkig is er al-tijd Hoop en een nieuwe dag, een nieuwe kans
op weer-zien.
Aja.

Een Wolk van een Plan P

Op de schone Gentse maandagavond der vierde mei kroop in glorie en harmonie en met kreetjes van stress, verrassing en opluchting Plan P na enkele maanden uit de moederschoot.

Aanwezigen waren Rosie&Melanie (aja), Pegasus (aja) en het Zwielpaard als vroedman voor gelegenheid. Een Pracht van een Plan P zag eindelijk het wereldse levenslicht en een smoothige bebieborrel volgde snel. Geboren en zo meteen Geslaagd met onderscheiding, Vreugde alom!

Het was een heuglijke gebeurtenis die sinds die dag de jongste telg der Onvergetelijke en andere Memorabele Geschiedenissen-verzameling vormt en dat nog lang mag blijven ook.

Lievelingsdier

Vier. Vier koppels stonden op het perron. Kussend en bang afwachtend wanneer een ijzer gevaarte groter dan zijzelf een geliefde meenam. En de ander achterliet. Voor even of voor lang - soms kan je dat als buitenstaander uit de lichaamstaal opmaken. Bij één paar ging het lang duren vooraleer ze elkaar terug gingen zien. De jongeman stapte de trein op. Zij bleef achter op het perron, wachtend tot de trein haar lief uit het zicht voerde. Ze zwaaide nog.

Ik kan dat niet. Dat zwaaien natuurlijk wel. Maar dat blijven staan op het perron. Dat achter-blijven, terwijl trein en lief wegrijden. Ik ben er niet goed in en vermijd zo mogelijk dan ook de situatie. Noem het gerust verlatingsangst, want dat is het ook. Mijn lief of gelijk wie ik graag zie onverbiddelijk zien wegrijden of vliegen in een stalen iets dat ik niet kan stoppen, bezorgt me meestal een kilte rond mijn hart.

Zuinig zijn met Lievelingsdieren, het zal daar wel iets mee te maken hebben. In de Boze Wereld groeien ze nl. zelden aan bomen, schieten ze niet als paddenstoelen uit de grond en vonden befaamde ‘it’s raining men’-momenten duidelijk vóór onze tijdsrekening plaats. [dat filmpje is het bekijken waard trouwens]
Nuja, museumstukken maken van mensen is nog nooit mijn bedoeling geweest. En ook al ben ik er niet helemaal uit over hoe ik me dat in de praktijk moet voorstellen, ware zuinigheid lijkt me vooral onpraktisch en dus onleefbaar.

In zélf afscheid nemen, zelf op treinen en vliegtuigen stappen ben ik dan weer wel sterk. And yes, that makes sense. Zelf afscheid nemen is in tegenstelling tot de passieve vorm ervan [hoe klinkt dat dan - ‘afgescheten worden’?? haha ;-)] veel 'gemakkelijker'. Jij hebt zelf nl. de macht en de keuze om te gaan of te blijven, om die trein of dat vliegtuig te nemen. Of net te laat te komen.

Controlefreak aanwezig? Jaha! Hierzo!

She's tired of using technology

and she's right.

De grote Drie

Vijf dagen na mijn éénentwintigste verjaardag lees ik in de weekendversie van DS een artikel over hoe het is om 30 te worden. Dertig. De grote Drie. Over negen volle jaren is het bij mij zover.

De geïntervieuwden spraken o.a. over hoe ze als studerende twintigers nog in het gras konden liggen zonder schuldgevoel en bijhorende zorgen voor morgen. Een voorbeeld van hoe wind en tijd de hoogste bergtoppen van weleer mooi afschuren lijkt me. Zonder zorgen in het gras liggen is er nl. voor vele leeftijdsgenoten en mijzelve toch ook niet echt bij dezer dagen. En dat druk ik dan eufemistisch uit.
Uiterààrd. Wanneer onverbiddelijk een job, een huis, een wederhelft en het eventuele nageslacht de persoonlijke levenssfeer in komen wandelen - niet per definitie in die volgorde - is de prijs een hoop stress maar vooral veel verantwoordelijkheid meer en een massa 'tijd' minder. Dit laatste, afhankelijk van hoe je 't bekijkt.

De geïnterviewden gingen verder, hoe ze, "naïef als ze waren", zonder 3 nog dachten de hele wereld aan te kunnen, te kunnen veranderen zelfs. Zo'n tien jaar later weten ze wel beter en vinden berusting, rust en zelfs geluk in het feit een kleine mier te zijn, als iedereen. Wetend, dat het zo ook wel goed is.
Ik vrees die berusting, al snap ik het ergens ook wel een beetje. Maar ik hoop er koppig aan te ontsnappen. Ik hoop het echt. Berusting is stilstaan, niet(s) bewegen, moed opgeven, laten gaan, zelf blijven staan, stoppen met plannen maken en dromen.

Dromen blijken door sommigen dan ook begraven, door anderen uitgevoerd of op til te staan. Kinderen zijn er, niet altijd. Tevredenheid daarentegen wel. Met wat reeds bereikt werd. Met er meer stààn dan tien jaar ervoor. Met met recht "10 jaar geleden" kunnen zeggen, zonder een belachelijke nasmaak. Met méér geleefd en beleefd te hebben.
Laat ik daar maar een doel van maken. Een Levensdoel, ahja.

Beware of the girlfriend

Omdat ik helaas momenteel al - wat zei ik? - AL mijn schrijfenergie in de goede Paperzaak moet steken, zal hier waarschijnlijk een tijdje veel andere kletskoek verschijnen :-) U bent gewaarschuwd.

In shock.

Al een week lang teisteren deze affiches alle nmbs-stations, als een plaag, plots neergestreken en onuitroeibaar. "Een sensibiliseringscampagne" placht het overheidsbedrijf haar nieuwste posters te noemen.

Een brutale en laag-morele aanslag op al wie ooit van ver of dichtbij in contact kwam met treindoding en -zelfdoding, was het éérste waar ik aan dacht bij het zien ervan. Walgen deed en doe ik. En eraan ontsnappen is niet onmogelijk.

Doel de mist in, wat mij betreft.
Dat ze bij de nmbs het woord ethiek maar eens opzoeken.



[Bewust postte ik de desbetreffende afbeelding hier niet]

En. Oewast?

De vraag. Meervoudig aan mij gesteld sinds ik terug ben in Vertrouwde Omgeving. Alsof het ging om een 7-daags tripje waarop een weinigzeggend antwoord genre "cava/goed hé" de lading wel dekt.
Of nee, misschien ligt er meestal toch iéts meer verwachtingsvolle intonatie in de vragende stem en valt er een korte pauze na de 'En'.
Wat ik dan antwoord? Meestal al lachend "eu ja... wil je dat in 2 of in 200 woorden horen?" om holle woorden te vermijden en aan te geven dat het Verhaal Vertellen meer tijd en ruimte verdient dan 5 seconden en een gangpad.
Zo ging het ook op een vrijdagavond op de trein met een Very-Long-Time-No-See-Friend voor me die, oprecht geïnteresseerd, vroeg om 45 min durend Erasmusiaal geblaat. Wist hij veel wat hem te wachten stond.
Beperkte tijd en mijn over-enthousiasme deden hem bijna al gauw smeken om een moment verlossing van mijn woordenstroom. *grijns*

Liefst zou ik alle vragers zelf op Erasmus sturen. Er zijn er die het niet zouden volhouden of overleven, zoveel is zeker. Maar er zijn er ook wiens wereld zou open gaan en open blijven staan, met wie ik zou kunnen delen wat het is. Want delen wil ik, moet ik, maar gaat niet altijd met wie ik wil.
Het is vreemd en verontrustend tegelijk hoe het oude decor nog ruikt en voelt als voordien. En hoe snel je er je plaats weer in terugvindt. Mijn verbazing was groot. Mijn teleurstelling groter. Alsof alleen ik veranderd was, vleugels had gekregen en horizonten gezien terwijl anderen, thuisblijvers e.a., de ramen nog maken moeten en/of amper beseffen dat er een Wereld is daarbuiten. Om te ontdekken!

Er is een deel van mij dat niet en misschien nooit meer past in het Vertrouwde Decor. Een deel dat proefde van een drug die tijdelijk legaal en voorhanden was en nu weer verboden. Dat deel van mij doolt als verloren in een omhulsel dat in het hokje 'voorheen' gepast wordt, terwijl het nog wel eens 'scusi' laat ontsnappen op de bus en spontaner, impulsiever en vriendelijker is dan ooit.

Vijf maanden Leven op volle kracht samenballen in een "goed hé" zou de waarheid geweld aandoen. Want leven, zelfs in een warmer klimaat en dito omgeving, blijkt ook daar op het einde van de dag slechts leven op voorwaarde van wassen, pijnen en plassen. En daarbij Gemis. En bakken Besef, van wie en wat er daar in het verre Thuis allemaal als vanzelf klaar staat. En hoe zalig een afwasmachine is. Allemaal zaken die slechts weinigen in acht nemen bij het horen van het toverwoord 'Erasmus'.
Dat 'vakantie' immers geen synoniem is, kan je nl. slechts ondervínden. En al de rest ook.

Dus wat antwoord je dan?

To talk or not to talk

Foto door Kianoush Meirlaen

We hadden een discussie, of beter een gesprek. Een gesprek zoals we er meer hielden in onze keuken. Onze Genovese keuken. In een taal die niet de onze was, al deerde dat allerminst. We praatten over Dingen des Levens, klein en groot, maar vooral groot. Dat gaat zo en hoeft niet te verbazen. Er zat namelijk een zware tijdelijkheid en houdbaarheid aan dat 'onze' keuken-gevoel. Vijf maanden hadden we voorgeschreven gekregen, meer niet. Daarmee moesten we het doen. Er ontstaat druk op deze manier. En in volle besef van tijdelijkheid en eindigheid leer je mensen aan een hoog tempo en diepgaand (of misschien zelfs 'beter') kennen. Tijd voor verlegenheid, maskers en andere hegjes om jezelf achter te verschuilen, is er niet. Helemaal niet. Absoluut niet. Hieraan verspil je dan ook geen seconde kostbare energie.
Jezelf blootgeven is wat je doet. En nachten doorpraten. Met andere aardbewoners waarvan je tot enkele maanden voordien het bestaan niet kon vermoeden, met andere levens in andere landen en een andere taal.

In mijn eerste Genovese uren was het mij vrij snel (en soms pijnlijk) duidelijk dat talen spreken en menselijke communicatie tout court een niet-te-onderschatten belang, kracht en macht in zich draagt. En jaja, hiermee klink ik als de aanvang van een goedkoop Bridget-Jones-hulp-boek genre "how-to-communicate-with-the-other-sex". Mais désolé. Het is pure Waarheid.

Meer dan ooit ondervond ik de waarde en betekenis van iets als 'moedertaal'. Willens nillens mist na een tijdje je oor, tong, je hoofd en je hart blijkbaar het horen en produceren van Vertrouwdheid. Ik stond er nooit eerder zo bij stil. Ik had ook nooit eerder nood aan een momentje Moedertaal. Er was ook nooit eerder zo'n schaarste.

Dit alles deed me verder nadenken over de verschillende dialecten en varianten die een taal rijk kan zijn. Ik relativeerde en leerde dat als mensen eenzelfde taal spreken, in wat voor variante dan ook, het al een hele stap vooruit is wanneer ze basically willen communiceren.
Grif geef ik toe dat ook ik tot voor kort soms ietwat vreemd opkeek - of zelfs verveeld naargelang de gemoedstoestand - wanneer iemand afkomstig uit een andere belgische krocht dan de mijne me aansprak en slechts met moeite verstaanbaar in mijn oor klonk. Dat 'natuurlijk chauvinisme', als er al zoiets bestaat, kan je blijkbaar niet tegenhouden. Het is als een reflex. Een reflex van Hokjesdenkerij. Argh!
Terug in Gent en België dezer dagen lijkt voorgaande neiging volledig in rook te zijn opgegaan. Plotsklaps zie of beter 'hoor' ik veel helderder wat dialecten en bijhorende sprekers bindt dan wat hen scheidt, en klinkt 'anders' veel interessanter en 'gelijker' dan ooit.
Erasmuseffect # ik-ben-de-tel-kwijt.

Over talen en hun karakters, over de klank, de melodie in verschillende oren, over hun uitdrukbaarheid en expressie of de onmogelijkheid daarvan zei Lukas, één der poolse flatgenootjes, tijdens één van die gesprekken trouwens het volgende:

"there are things you can't express, in any language, maybe in music, but even then..."


En ik gaf hem gelijk.

[bedenksel]

Groot worden is gedroom inruilen voor teleurgestel.

Verzamel-de-liefde

Rosie en Melanie willen een databank. Bart Moeyaert deed het in een boek. En de Prins deed het voor Doornroosje.

Zij pakken het minstens even groots aan en maken er een website én boeken rond. Liefde en hoe ongrijpbaarheid weer te geven is wat hen allen bindt.
Ik citeer:

1001 Liefdes
Creatief Schrijven gaat op zoek naar 1001 liefdesbrieven van 1001 verschillende schrijvers. Post je brief op de website www.1001liefdes.be De beste brieven worden ook gepubliceerd in boekvorm.

Dit is uiteraard geen bevel. Slechts een zeer vriendelijke aansporing. :-)
Briefschrijven lijken velen onder ons nl. spijtiggenoeg verleerd. Velen, behalve Oskar natuurlijk.

Alarm

Er was eens een meisje van net een kwarteeuw oud. Heel lang leefde ze heel gelukkig samen met haar poes, haar mama en papa in een stad in ons eigen kleine landje. Dansen was het liefste wat ze deed. Keer op keer kregen haar blonde haren en blauwe ogen al dartelend en dansend een magische glans, als was ze Tinkerbell herself met wie ze zo graag vliegen wou. Broertjes en zusjes had ze niet, maar vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet.
Op een dag besloot ze dat ze groot en sterk genoeg was om haar eigen paleisje te betrekken in de stad waar ze samen met haar vriendjes gestudeerd had. Gelukkig, vol dromen en goeie moed voorzag ze de muren van haar paleis van hemelsblauwe verf - haar lievelingskleur - en zocht ze de schattigste zweedse meubeltjes uit.
Vanuit haar eigen stekje zou ze de Grote Mensenwereld instappen en veroveren met haar glimlach! Alleen de poes, haar Sancho Panza, ontbrak nog.
Net als alle afgestudeerde stervelingen speurde het meisje naar een leuke job. Ze had heel erg veel geluk en vond er eentje bij het theater, geheel passend bij haar prinsessenbestaan.
Na de winter werd het meisje plots ziek. Ze kreeg tandpijn en andere pijntjes, pijntjes die ze nooit eerder had gehad. Ze maakte zich een beetje zorgen want genezen deed ze maar niet.Ook haar mama en papa maakten zich zorgen. En zelfs haar dokter voerde met bang hart verdere onderzoeken uit...

En hier stopt voorlopig het sprookje. Het meisje vecht tegen acute leukemie.
Lange blonde haren groeien terug, het meisje hopelijk ook. En snel.



*Liefste Marit, als je dit leest, Vecht, lieve Prinses. De wereld buiten Sprookjesbos heeft je nodig.


**Liefste alle anderen die dit lezen, Leef, Durf, Lach, heel luid, Dans, in de regen, Sta stil, Speel, Praat, met elkaar, Luister, heel stil, Laat gaan, Ga, heel ver, heel moedig, Kijk, Ruik, Proef, Raak aan, Aanvaard, Heb lief, heel hard, heel veel, Leef, alsof het morgen niet meer kan.

Zing het met een songtekst

Soms is het een beetje zo

Soms vraagt een mens zich af
Hoe het in godsnaam overleven
De nacht vol boze dromen
En de wekker om halfzeven

De heldentocht in de file
De heldentocht naar de discotheek
Om punten te verdienen
En vannacht niet alleen te zijn

We bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar

Ik zag je voor het eerst
Bij het zwembad met je moeder
Ze was even mooi als jij
Ik werd haar slaaf, haar kleine loeder

En ze kreeg voor haar verjaardag
Een auto van je vader
We doen het op de achterbank
En ik voel me geen verrader

Want we bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar

Hier heerst vrede
En er is hoop voor iedereen
Hier heerst vrede
Er is hoop voor iedereen

(Gorki - Soms vraagt een mens zich af)

En dan weer zo

Zomeravond in de stad
Plots is alles zwoel!
Hoge hakken paraderen
Zonnebrillen, cool!

Onderlijfkes komen boven,
Bovenlijven wit als melk
Statieflessen blanke benen
De zon is goed voor elk

Jeux de boules aan het museum
Met een fles pastis
En we doen alsof het hier Frankrijk is

Jan wordt jean et moi je m’appelle grand pierre
Laissez nous oublier tout de hier want aujourd’hui
je dis c’est bien ici, en dat is kleer!

’t Is al donker, mar nog warm,
késse konva fair?
’t Is veel te heet om te gan slapen
en love is in the air!

Het is tijd om te
Shakenindeliving – stoelen aan de kant
Shakenindeliving – weg diej plaaaant
Shakenindeliving – tafels opzij
Shakenindeliving – komt er bij
Shakenindeliving – en mor plotjes draaien
Shakenindeliving – koekkebakkenvlaaien
Shakenindeliving – geeft de luster maar nen zwaai
Shakenindeliving – en geeft de stereo maar nen draai!

The night iz young and so are we,
dus ik zeg ni NON aujourdhOUI!
I say yes to la vie… is er nog een fles…
Euh da weet ik ni!
Ik ga d’r één halen in de winkel op den hoek, hey.
Brengt voor mij ne Leo en ne zak kroepoek mee!

Ding, dong!
Aah, bonsoir Ali… aah mon ami tout va bien?
Mais Oui, Ali on as un petit festin…
Si tu veux tu peux toujour nous rejoin…dre
Non merci, je dois rester ici jusq’au matin,
tu sais la nuit c’est mon circuit.

Het wordt tijd om wat te bewegen,
goesting om te shaken en niemand houdt mij tegen.
Dus, ik zet al die stoelen wat opzij en zeg…
komt er bij… want:

Het is tijd om te
Shakenindeliving – stoelen aan de kant
Shakenindeliving – weg diej plaaaant
Shakenindeliving – tafels opzij
Shakenindeliving – komt er bij
Shakenindeliving – en mor plotjes draaien
Shakenindeliving – koekkebakkenvlaaien
Shakenindeliving – geeft de luster maar nen zwaai
Shakenindeliving – en geeft de stereo maar nen draai!

Waarem, waarem… Brandalaarem!!

(Pieter Embrechts - Shakenindeliving)

Life.

Ma guarda un po'

MGMT - Time to pretend

Drukte om een dooie mus en Andere Reddingsacties

Wat gebeurde op vrijdag 13 maart jongstleden, Antwerpen

Op vrijdag 13 maart
Ligt
Waar de otto veniusstraat op de meir uitkomt
Vanaf zonsopgang
Met zijn poten omhoog
een grote mus

vette mussen kondigen een overvloedige oogst aan
zegt men
daarom misschien houden naast de vogel
twee politieagenten de wacht

in de jezusstraat
ligt vogeldrek
tegen het beeld van antoon van dijck
en voor de lingeriewinkel van de h&m
alvorens neer te zijgen tegen de inno
heeft de huismus
zo lijkt het wel
rijkelijk in het rond gescheten

liefde gaat door de maag
en ook zegt men
in zijn broek doen van de schrik

In de verenigde staten van amerika
Zo schijnt het
Zijn er elke vrijdag de dertiende
Aanzienlijk minder beurstransacties
Maar dat lijkt in huidige tijden
Eerder een zegening dan iets om voor te vrezen

In het liedje kemmekik geenen bang
Zingt een vriend
Kemmekik eerder bang van degeen die a bangmaken

Op straat blijven mensen staan
Onderweg van het werk naar de winkel
Of omgekeerd
Ze vragen aan elkaar
Wat er is gebeurd

Of wie het gedaan heeft
En waarom

Een kunstenaar zei
Just as you have come to me
to see what i ve made
Maybe we can sit and talk

aan de muur in een huis
Herinner ik mij
Sometimes i sits and thinks
And sometimes i just sits

Ik lees
Ons perspectief is wereldwijd geworden
We zijn ervan doordrongen geraakt dat alles met alles te maken heeft
Ieder incident dat zich op de hoek van de straat afspeelt
brengen we automatisch in verband met mondiale fenomenen
Wat klein en toevallig lijkt
Blijkt deel uit te maken van een groot en meestal dreigend geheel

Zolang
Het maar niet
Denk ik
Veel drukte is
Om een dode mus
(bron: facebook)

Meer info en verstommende (re)acties op Kalender09 een initiatief van Benjamin Verdonck. Ridder der Verwondering in de wereld. Held!
Voor participatie, check Kalender09, vrij verkrijgbaar op facebook (where else?;-))

W817

Ondertussen lijkt het bijna vijf eeuwen geleden dat ik aan het einde van mijn "Tout a commencé là"-stukje beloofde om na enige wachttijd een vervolg te schrijven aan wat 'het Begin van het Verhaal' heette. Helaas blijk ook ik slechts een mens met falingen en dalingen, veel te veel ideëen en veel te weinig tijd. Maar u zal zien. Op een mooie lente- of misschien wel zomerdag zal er plots een Vervolg ontspruiten en zal het lange wachten beloond worden. Het leven is aan de volhouders zei mijn overgrootmoeder steevast.
In tussentijd blijf ik jullie voorzien van Al de rest dat ik hierin kwijt wil, of jullie nu willen of niet ;-) Zo ook de wacht-richtlijnen van Joke van Leeuwen voor degenen die niet zouden weten hoe het moet.

Vier manieren om op iemand te wachten

1 Zittend. Denkend aan liggen. Je handen
strijken rimpels in het tafellaken glad
rond een gerecht dat moeilijk en te veel
voor twee en niet als op het plaatje is,
maar ruikt, het ruikt de ramen uit, het
doet zijn best niet in te zakken, zoals
een ingehouden buik niet bol te zijn-
ook andersom is vergelijken.


2 Lopend. Bijvoorbeeld naar de ramen
en terug en toch weer naar de ramen,
omdat geluid zich buigt naar wat je
horen wilt, maar het niet is. Er danst
een stoet voorbij, verklede mensen die
iets onverstaanbaars juichen, van elkaar
goed weten hoe ze heten en te kijken
dansen dat je kijken moet.



3 Staand.Bij een ingang, uitgang waar je zei
dat, maar er zijn er drie, je weet niet meer
of die of deze. Van blijven staan komt
niemand tegen, maar met bewegen
wordt haast bereikt wat net verdween.
Zeker nog niet gezegd wie blijft en wie
beweegt en wie dan wie wanneer
en van hoe ver weer ziet.


4 Niet.

Wiels

Donderdagavond half zeven

De glazen voordeur van Wiels valt achter mij dicht. Iets vroeger dan normaal, maar dat mocht ook wel eens. Een lezing van Office Geers-Van Severen wacht op mij. In november zag ik hun werk op de Biënnale van Venetië, ik ben benieuwd naar hun vertelsels.

De zon schijnt fel. Heerlijk, een nieuw Zomergevoel. Zon heb ik nodig. Ik kijk achterom naar het Blomme-gebouw waarop ik vandaag pas echt verliefd werd. Heerlijke Lijnen, heerlijke grote lege ruimtes. Ruimtes. Schachten. Fotogenieke schachten. Traphallen, even fotogeniek. God i love it. Ik ontdekte de Brusselse skyline die je ziet vanop de top, vanop het dakterras. A-dem-benemend. En net wat ik nodig had.
Als reflex had ik een fractie spijt geen fototoestel bij me te hebben. Even maar. Al snel zag ik immers dat wat ik daarboven wilde vastleggen in geen enkele foto past: Vrijheid. Liberté.
Zowaar toevallig ontdekte ik dit gevoel op de plek die mij drie weken geleden een architecturale kooi leek waarin ik mijn 140 stageuren mocht aftellen. Ik had het mis, zo bleek vandaag.

Vol gedachten zit mijn hoofd. Vol gemoed mijn mood. Zonder recht en reden te ongelukkig. Met ketens om de poten toch willen vliegen. Dat gevoel. Bovenop de Blomme viel het weg.
Ik wou er blijven, lang en hoog. Weg van de grond die verdomd hard is en laag, te laag. Maar moest terug naar beneden. Einde van de lunchpauze.

Terug op de grond, op straat kijk ik nog even naar waar ik enkele uren eerder stond. Daar, boven.
Slechts een handvol mensen kruist mijn weg naar het station. Op een haar haal ik mijn trein. Een enig yes-moment dat schamper de rest van de gedachten toelacht.
Ik stap de wagon binnen en hoor mensen praten, luid genoeg om ver verwijderd te gaan zitten. Deze keer toch. De trein rijdt. Ik kijk naar voorbijglijdende kantoortorens waarin nachtverlichtingen beginnen aan te flitsen. Elk om ter mooist eigenlijk.

Brussel Centraal nadert. Met mensen op perrons. Mooie mensen op perrons. Telefonerend, lezend, luisterend en wachtend op hun trein en wat ooit komen zal. Een trein die hen naar huis voert. Naar andere mensen die op hen wachten, groot en klein en vast vervuld van liefde.
Zittend op een trein mag je naar mensen staren. Dat is een excuus. Voor buitenstaanders lijk je immers in de glasramen naar je eigen weerspiegeling te kijken, wat we ook doen natuurlijk. Maar ik nu niet.
Ik zie de wachtende mensen en bedenk dat elk van hen is om van te houden, bestaat om van te houden. Dat ik elk van hen graag zou kunnen zien. Onvoorwaardelijk zelfs. Ze weten het niet en de trein rijdt verder. Nooit zullen ze het weten. Ongelukkigheid overvalt me. Ik rijd door de stad die ik zo-even nog van bovenaf bekeek. Zou iemand van de mensen ooit zoveel van mij kunnen houden als ik van hen? Ik weet het niet en zie mezelf weerspiegeld in de ruit. 'Triestig' zie ik eruit. En volledig ten onrechte. Rond Brussel Noord en in de hele wijde wereld zijn terwijl ik dit bedenk mensen gestorven van ellende, aids, de honger of dat alles tesamen. Dat is ellende.

Het atomium glimt in het laatste avondlicht. De Chinese Lakense toren licht al rood op. Brussel. Groot maar te klein voor mijn wereld.

Ik stuur een smsje naar een vriend. Hoe snel en voor hoeveel geld we in Barcelona kunnen geraken? Alleen al die vlucht-gedachte verlicht wat de versombering. Hij antwoordt niet.
Post-erasmusiale depressie, you say?

Hij Komt

... naar Brussel! :-)

Meer bepaald op zondag 29.03.09 (17u, Bozar) naar het Passa Porta Festival.
Wie met mij is, volge mij!



Ps.: Al googelend merkte ik dat hij eigenlijk niet alleen om zijn literair meesterschap een plaatsje verdient op het lijstje 'Mannen waarvoor ik te laat geboren ben' *grijns*

Technische mededeling: Lalalay-out

Al enige tijd ben ik het bruine 'jaren-50-behang' hier achter mijn uitlaten beu als kou pap. Als bruine koude pap. Helaas biedt Blogger mij niets aan dat meer naar mijn zin is en zo hou ik het dus noodgedwongen en voorlopig bij het oude. Een eventuele verhuis naar Worldpress wordt niet geheel uitgesloten. En een cursus web-lay-out ook niet.

Damien Rice - 9 Crimes

Gemijmer op 17.03.09. van 22u33-37

Soms zijn pennen als flessen champagne. Na een al dan niet luidruchtige opening volgt de 'psjjjjjjjjjt...' en that's it. Leeg. Meer moest het niet zijn, weer een doel bereikt.
Zo ook met onderstaande woorden. Ik liet ze vloeien in de trein, op een blad dat ik er achter liet. Met opzet, voor een vinder of een andere zoeker. Of een poetsvrouw met een vuilbak.

Zoeken
ver zoeken
Reizen
ver reizen

niet vinden
niet weten
niet weten
wat

te zoeken


Schrijvend
Pratend
Talen
nog meer
nog meer
Talen
Sprekend
Schrijvend
Zoekend
Reizend

niet vinden
niet weten
niet weten
wat

Ze zoekt

Barbie

Ik heb een vriendin waarnaast je verbleekt.
De soortnaam ‘Barbie’ - of ‘Bimbo’ zo je wil – vindt z’n oorsprong bij haar. Dat kan niet anders.
Tot gisteravond was het zo'n goeie drie jaar geleden dat ik haar in levende lijve zag. En ja, het was even schrikken. Naast onze leeftijd bleek vooral ook haar Barbie-gehalte er immers niet op achteruitgegeaan. De brug naar de achttien lentes van weleer leek zelden zo gammel en ver weg.

Wij, de on-Barbieuze Andere Vriendinnen, hadden al bij de eerste aanblik om ter meest spijt de lippenbalsem die avond niet te hebben gewisseld voor een meer glanzende en opvallende versie, net als Zij. Hiermee hadden we dan aangegeven dat het ons naast de ontwikkeling van het interieur van onze bovenkamers uiteraard niet aan tijd ontbreekt voor zonnebank, pedicure, kapper- en fitnesssessies. En dat wij ons uiterlijk nooit ofte nimmer verloochenen, zeker niet op een vrijdagavond na een vermoeiende Gentse, Brusselse of Antwerpse week. (irony intended)

Ze was ziek, lachte ze mijn complimenten weg. Ik lachte met enig ongeloof terug en kon niet verhinderen te bedenken dat ikzelf er in gezonde toestand nog niet uitzag als Zij.
U hebt ondertussen misschien al in de smiezen: ondergetekende omringt zich meestal eerder en uitdrukkelijk niét met de stereotiepe Bimbo: heet, blond en oliedom. Gelukkig valt onze vriendin niet onder de laatste noemer, waardoor ze de categorie 'Temptation-vlees' op een gebrushte haar na kan ontwijken.

Onze Vriendin heeft altijd vriendjes. Maar klaagt hierover steevast. Zo ook gisteravond tegen ons, de gemiddelde vriendinnen al dan niet met/zonder prins. Waarom wij altijd gasten met enig karakter tegenkomen, tof (ook buiten bed) en waarmee buiten te komen valt. Ze vroeg het zich luidop af. Degenen immers die haar pad kruisen halen amper het kwaliteitslabel ‘Beschaafde Diersoort’, blijken (buiten bed) per definitie karakterloos en onvolwassen en bovendien meestal gezegend met een gruwelijke naam - genre Ken(ny). Jaja, what's in a name maar toch...
Momenteel is er in haar leven een mannelijk Ding van 21, student journalistiek, genaamd Gregory en verliefd. Zij ‘weet het niet goed’ maar wil hem niet dumpen zonder meer. Liefst, zo droomt ze, zou ze hem willen bijhouden 'voor later'. En nog wat in de broedkast steken tot dan. Spijtiggenoeg blijkt hij voor dat laatste net té beschaafd. En te groot.
Exit Gregory in de maak, ik voel het.

Sommigen menen dat ze over luxeproblemen klaagt en niet moet zeuren over de aanwezigheid van Iets dat op een vriend lijkt. Dat zijn vooral degenen zonder dat laatste aan hun zijde.
Anderen snappen haar punt wel, maar spreken niet uit wat je ze ziet denken. Namelijk dat haar looks, koorddansend tussen stijlvol en ordinair, haar logischerwijze in één richting drijven. Oorzaak-gevolg. Basis-fysica. (Zij was hierop altijd gebuisd.)
Ik herinner me de Rock-Werchter-gangers van enkele jaren terug die zich letterlijk smachtend achter haar in het stof lieten vallen wanneer Ze langsliep in een weinigverhullende boxer en bikini-top.
Een hilarische scene die de absurditeit van de realiteit weer eens bewees. En ondertussen blijkt nog niets veranderd. Ook ik zwijg over ordinariteit.

Onze Vriendin komt vast en zeker op haar pootjes terecht. Zo is ze wel. Ze krijgt wat ze wil en hoe ze wil. Een voorbeeld van een eigenschap die alle vriendinnen delen trouwens, Barbie of niet.

(Flashforward)
Op een mooie zomerdag kruist een even hete Hunk incl. hersens Haar pad, fluistert te quiero mucho mi amor en neemt haar mee naar Argentinië. Vivieron felices y comieron perdices.

Volgende meeting: Buenos Aires. Nice.

Imperatief

Omdat een teveel rijmt en lijkt op geen - Leonard Nolens (2)

Poezië van Nolens, voorgedragen door de dichter zelve, toedekkend als een dekentje in koude winteravonden en nachten zonder teddyberen.

Gespot in de Boekentoren: Leonard Nolens (hartje)

Beter is het wanneer je zelf gaat kijken in de Gentse Boekentoren en je bij het binnenkomen laat verwelkomen Nolens' warme woorden die opgesteld tussen praktische informatie eenzame studerende zielen omhelsen wanneer nodig.









Keer op keer ontsnapt me iets tussen glimlach, grijns en gegrinnik wanneer ik langs loop en weer zie hoe hij 'god' doet rijmen met 'vod'.




Het hele gedicht 'Soeverein' vond ik op DBNL

Hier of ginder maar je blijft

Noodzakelijk, je bent niet vrij.

Ik heb je met mij opgezadeld

Voor het leven, er is voor ons

Geen andere uitweg dan wij.



Kijk, daar is het enige pad,

In de goot, in de wolken

Of onder de grond, maar daar

Is het oudste verbond van twee

Die elkaar niet hebben dood gekregen.



Ja, ik was liever alleen

En sereen, soeverein.

Maar ik ben niet vrij.

Ik blijf je noodzaak, blijf

Je prul, je god, je vod.