En. Oewast?

De vraag. Meervoudig aan mij gesteld sinds ik terug ben in Vertrouwde Omgeving. Alsof het ging om een 7-daags tripje waarop een weinigzeggend antwoord genre "cava/goed hé" de lading wel dekt.
Of nee, misschien ligt er meestal toch iéts meer verwachtingsvolle intonatie in de vragende stem en valt er een korte pauze na de 'En'.
Wat ik dan antwoord? Meestal al lachend "eu ja... wil je dat in 2 of in 200 woorden horen?" om holle woorden te vermijden en aan te geven dat het Verhaal Vertellen meer tijd en ruimte verdient dan 5 seconden en een gangpad.
Zo ging het ook op een vrijdagavond op de trein met een Very-Long-Time-No-See-Friend voor me die, oprecht geïnteresseerd, vroeg om 45 min durend Erasmusiaal geblaat. Wist hij veel wat hem te wachten stond.
Beperkte tijd en mijn over-enthousiasme deden hem bijna al gauw smeken om een moment verlossing van mijn woordenstroom. *grijns*

Liefst zou ik alle vragers zelf op Erasmus sturen. Er zijn er die het niet zouden volhouden of overleven, zoveel is zeker. Maar er zijn er ook wiens wereld zou open gaan en open blijven staan, met wie ik zou kunnen delen wat het is. Want delen wil ik, moet ik, maar gaat niet altijd met wie ik wil.
Het is vreemd en verontrustend tegelijk hoe het oude decor nog ruikt en voelt als voordien. En hoe snel je er je plaats weer in terugvindt. Mijn verbazing was groot. Mijn teleurstelling groter. Alsof alleen ik veranderd was, vleugels had gekregen en horizonten gezien terwijl anderen, thuisblijvers e.a., de ramen nog maken moeten en/of amper beseffen dat er een Wereld is daarbuiten. Om te ontdekken!

Er is een deel van mij dat niet en misschien nooit meer past in het Vertrouwde Decor. Een deel dat proefde van een drug die tijdelijk legaal en voorhanden was en nu weer verboden. Dat deel van mij doolt als verloren in een omhulsel dat in het hokje 'voorheen' gepast wordt, terwijl het nog wel eens 'scusi' laat ontsnappen op de bus en spontaner, impulsiever en vriendelijker is dan ooit.

Vijf maanden Leven op volle kracht samenballen in een "goed hé" zou de waarheid geweld aandoen. Want leven, zelfs in een warmer klimaat en dito omgeving, blijkt ook daar op het einde van de dag slechts leven op voorwaarde van wassen, pijnen en plassen. En daarbij Gemis. En bakken Besef, van wie en wat er daar in het verre Thuis allemaal als vanzelf klaar staat. En hoe zalig een afwasmachine is. Allemaal zaken die slechts weinigen in acht nemen bij het horen van het toverwoord 'Erasmus'.
Dat 'vakantie' immers geen synoniem is, kan je nl. slechts ondervínden. En al de rest ook.

Dus wat antwoord je dan?