On-eindige houdbaarheid Houdbaarheidsdatum: niet te overschrijden

Er zijn van die verzamelingen woorden die meer zijn dan ze zijn. En daarom bewaard moeten worden, gekoesterd, gesust en zachtjes gestreeld.

Juffrouw Modikamen (JP Mulders, WK 22 april 2009)

Er lopen twee mannen over straat en even denk ik dat zij aanhangers zijn van het Nieuwe Geloof. Ze zien er keurig uit, zoals je mannen nog maar zelden over straat ziet lopen. De ene is zwart en jong en levenskrachtig. Ik heb wel zin om met hem een gesprek aan te knopen over God, de enige ware. Stel je voor dat hij mij voorgoed kan verlossen van de twijfel aan wat ik hier doe en wat er komt na de dood.

Te veel verwacht, helaas. De mannen blijken geen verkondigers van een blijde boodschap maar ook slechts simpele duivels, die mij willen bekeren tot een andere gsm-operator. Het gesprek ontspoort in gezwam over dekking en beltijd. De blanke verkoper, een straatversie van Sean Penn, blijft aandringen en met priemende ogen naar mij kijken, alsof hij zich afvraagt of ik misschien onder toediening van elektrische schokken moet worden gedwongen van netwerk te veranderen, in mijn eigen belang. Ik probeer zonder kleerscheuren weg te glippen. Ik zeg hem dat ik er eens over zal nadenken maar dat ik nu weg moet, dringend, omdat ik heb afgesproken met het Niet Zeer Gelukkige Meisje. Hij kijkt me aan alsof ik een vreemd knolgewas ben, waarvan hij wil weten of je de wortel ook mag opeten.

Het Niet Zeer Gelukkige Meisje bestaat niet natuurlijk, dat had u begrepen. Zoals alle meisjes over wie ik wel eens schrijf, is zij verzonnen, en zelfs dat is fantasie. Ze ziet er nochtans tastbaar uit, met haar knieën om voor in aanbidding te liggen en haar glimlach, die je weemoed doet voelen naar dingen die je nog nooit had gemist. Ze heeft alles om gelukkig te zijn maar is het helaas te zelden, en dan nog maar ten dele. Het meisje vraagt zich af wat ze moet doen met haar leven, wat ik een typische kwestie vind voor jonge mensen, vermits je er later vanzelf achterkomt dat het leven voornamelijk dingen doet met jou, niet omgekeerd, hoewel je natuurlijk een beetje kan sturen, zoals de chauffeur van een voertuig met kale banden in de gietende regen. Mocht het leven een auto zijn, niemand zou hem kopen. Te weinig baanvast.

Dat soort dingen wil het meisje niet horen. Zij droomt van de catwalk in New York, van een boek dat zij zal schrijven en dat wereldwijd mensen met verstomming zal slaan. Misschien droomt zij zelfs nog van de Prins op het Witte Paard, een concept dat eenieder boven de dertig de wenkbrauwen doet fronsen. Soms vertelt ze rare verhalen, over duivenmelken bijvoorbeeld. Hoe ze zich dat als kind levendig voorstelde, met kleine tepeltjes en zo.

Het Niet Zeer Gelukkige Meisje is nogal misantroop. Op zaterdag heeft zij zich de gewoonte eigen gemaakt niet meer buiten te komen. "Als je al die gretige koppen in de winkelstraten ziet," zegt ze, "dat volk in de Makro : dan verlies je toch op slag je geloof in de democratie ?"

Zij droomt stiekem van een dictatuur der wijzen, wat ik nog zo dwaas niet vind. Het Meisje heeft diepe en rijke gedachten. Zij voelt meer dan goed voor haar is. Het Meisje is een prinses op een vuilnisbelt, die zich bezighoudt met mooie dingen en fotografie. Ik voel mij platvloers in haar nabijheid, zeker als zij woorden citeert van Sylvia Plath. Zij is elitair en oneigentijds, op een manier die zo charmant is dat je erom zou smeken.

"Weet je hoeveel mensen er in Canada per vierkante kilometer leven ?" vraagt ze mij. "Drie. In België 349." Ze rolt met haar ogen als kogels. "Mon Dieu", zegt ze bijbels. "Ik wil niet in een land wonen waar twee keer 349 vette handjes graaien per vierkante kilometer."

Ik kan haar geen ongelijk geven, en toch is er iets dat mij stoort in haar eeuwige hang naar het betere. Juffrouw Modrikamen, ben ik geneigd haar te noemen, met de klemtoon op men, omdat ik vind dat die naam beter bij haar past dan bij zakenadvocaten. Het meisje is van een soort waarvan er niet veel worden gemaakt, met zorg ineengeschroefd in de Mooiemeisjesfabriek, op een avond dat er niet veel werk was en men er zijn tijd voor kon nemen, puttend uit de bak met speciale onderdelen die voor andere meisjes ongeschikt werden geacht.

If i were a boy

(to do list)

1. Een vierduizender beklimmen
2. Actief de geboorte van je kind meemaken (en het nooit meer vergeten)
3. Ter gelegenheid van een bijzondere gebeurtenis een boom planten
4. Een vuurwapen leren hanteren (om het nadien nooit te gebruiken)
5. Eigenhandig een caban bouwen (een boomhut is ook goed)
6. Een stervende begeleiden
7. Een week vasten (onder medische begeleiding om te weten wat luciditeit betekent)
8. Een maandwedde schenken aan een goed doel (omwille van het bevrijdende effect)
9. Een nacht met twee vrouwen doorbrengen (en 's ochtends zonder schuldgevoelens gedrieën ontbijten)
10. Op de vuist gaan met een meerdere (uit machteloosheid natuurlijk)
11. De druivenoogst binnenhalen
12. Levenslang een geheim bewaren
13. Het televisietoestel naar het containerpark brengen en op je eigen inzichten voortgaan
14. Een nacht onder de blote hemel doorbrengen (bij voorkeur in de woestijn, om de sterrenhemel te zien kantelen)
15. Een veel oudere vrouw beminnen (bij voorkeur op jonge leeftijd)
16. Het graf van Franz Kafka bezoeken
17. Publiekelijk opkomen voor een underdog
18. Elegant leren stappen met een wandelstok
19. Een ehbo-cursus volgen
20. Een dier doden, villen en het klaarmaken
21. Je stamboom opstellen
22. Een hond van het ijs halen
23. Je lievelingsboek weggeven
24. Een boek publiceren (poëziebundel is ook goed)
25. Een betoging organiseren voor een verloren zaak
26. Een motorfiets of auto restaureren (begin met Solex, eindig met Rolls)
27. Een glas wodka ad fundum leegdrinken
28. Meestappen in de boeteprocessie van Veurne (en onderweg alweer goede voornemens koesteren)
29. Een nacht in de cel doorbrengen
30. Een maand tijd uittrekken voor een ontwikkelingsproject
31. Met een parachute uit een vliegtuig springen
32. Het rookverbod trotseren (en dan aan Humphrey Bogart denken)
33. Een week alleen in de natuur overleven
34. Ne me quitte pas op de piano leren spelen (liefst rechtopstaande, zoals France Gall het zo graag wil)
35. Een hole-in-one slaan
36. Eén avond roekeloos geld inzetten bij de roulette
37. Je door een professionele barbier laten scheren
38. Tangolessen nemen om haar te behagen
39. Een bedelaar op een warme hap trakteren (en geduldig naar zijn verhaal luisteren)
40. Van de 15m-plank duiken
41. Met een 4x4 door de woestijn rijden (maar nooit alleen)
42. Op bedevaart gaan (Santiago de Compostela is goed, Czestochowa is beter)
43. Met je dochter naar een popconcert gaan (als je dochter de band mag kiezen)
44. Publiekelijk toegeven dat je ongelijk hebt
45. Je eigen pull breien (geen paniek, Schotse mannen doen het al eeuwen)
46. Een kind laten geloven dat het nooit meer oorlog wordt (en het zelf geloven)
47. De hallucinant mooie wereld van Antarctica ondergaan
48. Een fles met een boodschap in de zee gooien
49. Alleen naar de hoeren stappen (om te ervaren dat niet alles te koop is)
50. Het stapeltje liefdesbrieven verbranden
51. Een halve marathon lopen (een hele is ook goed)
52. Je eigen tas ontwerpen (omdat mannentassen er altijd lelijk en verwijfd uitzien
53. Een uitvinding van onpraktische aard doen
54. Een vliegtuig besturen (voor de subtiliteit van de oefening)
55. Een boom vellen en zelf in stukken hakken voor de open haard
56. Niét huilen na een sportoverwinning
57. Een smoking kopen en dragen
58. De hoogste ambitie in je vak waarmaken en dan helemaal iets anders doen
59. De Dalai Lama ontmoeten
60. Op het feest van San Femin in Pamplona voor de stieren uit rennen (met groeten van Ernest Hemingway)
61. Een forume-1 auto besturen (opwindend, maar duur)
62. Vrede sluiten met je tegenstander
63. Zwijgen als zij achterwaarts parkeert
64. Le Petit Prince cadeau geven (omdat wat erin staat niet te verwoorden is)
65. Inslapen met de gedachte dat je elke dag alles opnieuw kunt beginnen
66. Een onbereikbare vrouw versieren (met in het achterhoofd het principe ‘Nooit wanhopen’)
67. Een beeld boetseren
68. Met een motorfiets op het circuit van de TT op het eiland Man gaan rijden
69. Naar Marfa naar het levenswerk gaan kijken van Donald Judd
70. Titaantjes van Nescio lezen
71. De overstap maken van Whiskey naar Malt Whiskey
72. Een cursus wagenbeheersing volgen
73. Een week aan de kust van Oregon doorbrengen om naar de mooiste golven ter wereld te luisteren
74. De Japanse theeceremonie ondergaan
75. Een grafschrift maken voor een vriend (ook als je zelf je beste vriend bent)
76. Je eigen droomhuis ontwerpen (op papier, maar zonder limieten)
77. Je een week overgeven aan eindeloos verdriet.

("77x mans", door JP Mulders, ooit in Weekend Knack)

In de mist

Een top-tien maken van dingen die je mist wanneer je een tijdje niet rond je eigen kerktoren holt, is jezelf onnodig geweld aan doen. Wat doe je immers met hetgene je bovenaan plaatst? Neem je dit voor de rest van je leven mee om nooit meer te moeten missen of loslaten? Weinig interessant en nogal materialistisch, niet? Ik heb het over dingen, objecten. Mensen en andere levende wezens zijn immers van een veel hogere mogelijke 'missingsgraad' en passen meestal niet in lijstjes.

Instinctief moet ik nu denken aan een eigenaardig personage dat doorheen de straten van Gent trekt. Zijn echte naam is amper geweten, iedereen hem kent hem om de plastieken zakken waarmee hij vergroeid lijkt.
Misschien moest ik hem maar eens vragen wat hij het meest zou missen van wat hij elke dag uit met zich mee sleept. Misschien zou hij me teleurstellen en iets gewoons antwoorden als "mijn tandenborstel" - al is zijn bezit daarvan de twijfel waardig - of erger "mijn drank". Maar misschien stelt hij me ook niét teleur en haalt hij uit een van zijn onfraaie knapzakken een exemplaar van pakweg De ontdekking van de Hemel van Mulisch boven, verschrompeld, doorregend en hier en daar gescheurd, maar nog leesbaar voor wie wil. Ondertussen mompelend "voor wanneer ik de beste passages wil herlezen hé" terwijl de toon van zijn stem je verraadt dat hij ze toch wel kan citeren...
Dichter bij de realiteit is waarschijnlijk dat de man mij aankijkt als kwam ik van een andere planeet, vervolgens iets onverstaanbaars gromt (over geld, sigaretten of drank) en doorgaat zichzelf en zijn boeltje over de Gentse stoep te slepen. Indefinitely... In dit laatste geval gunt hij mij de eeuwige illusie, waarvoor ik hem ook dankbaar kan zijn.

Iets materieels écht missen is eigenlijk zo gemakkelijk nog niet.
Wanneer de mama, als steeds even bezorgd om haar bambina in Italia, me vóór het familiale bezoek aan Genova al skypend of mailend vroeg naar "mijn lijstje" van dingen die ik miste en zij dus moesten meebrengen, bleef ik hen lang een antwoord schuldig en forceerde ten slotte toch maar iets.
Mijn yoghurt-verslaving mist de granenyoghurtjes met peer ja (te vinden in Colruyt, op mijn aanraden) en mijn zwarte 'botten' staan echt véél beter onder dat kleedje dan de bruine, en oh ja, mijn ànder leren jasje zou eigenlijk beter gaan op mijn jeansbroeken en mijn haar kan wel wat vertrouwde cremespoeling gebruiken en ook de HEMA is de Alpen nog niet over... Beschamend en ontnuchterend tegelijk: Ik lééf namelijk nog steeds, gezond en wel zelfs, zonder al die dingen in mijn nabijheid! (De yoghurtjes konden ze helaas niet meebrengen en alle HEMA-filialen staan nog waar ze staan - maar goed ook.)
Toegegeven, op mijn lijstje belandden uiteindelijk ook wel iets minder 'laag-materiële zaken' zoals bv. "alle weekend-Knack-en van de voorbije weken!". Niet dat ik allergisch ben aan de site van het magazine, integendeel zelfs. Ik had ermee in no time het knagende gebrek aan columns van J.P. Mulders, Linda Asselberghs en Tessa Vermeiren kunnen verhelpen. Maar toch... In over-boeiende nieuwe tijden vol vreemde talen verbaasde ik mijzelf mijn wekelijkse papieren nederlandstalig bakje troost en leesplezier meer dan ooit tevoren te verkiezen boven de digitale versie. Zeker Mulders, aan het einde - die ik stiekem altijd als eerste lees - hóórt gewoonweg op papier.
De eindejaarsspecial van 2008 is er trouwens eentje naar zijn en mijn hart, thema: Passie. De krantenwinkel is vandaag nog open.