Laat-je-raken-filmpje 2008

Het is geen plan om de 300 youtube-favorite filmpjes van mijn account naar hier te exporteren, maar enkelen moeten hier gewoon staan: mijn jaarlijkse Laat-je-raken-filmpjes! Indien u zich een goede vriend(in) van me mag noemen, vond u er al enkele jaren rond deze tijd eentje in uw inbox. Zag u het al eerder, geen nood, des te beter zelfs.
Zie hier "Are You the Favorite Person of Anybody?" een filmpje van Miranda July, Heldin en 'Amélie' van de bovenste plank. Kijk zelf maar.

In de mist

Een top-tien maken van dingen die je mist wanneer je een tijdje niet rond je eigen kerktoren holt, is jezelf onnodig geweld aan doen. Wat doe je immers met hetgene je bovenaan plaatst? Neem je dit voor de rest van je leven mee om nooit meer te moeten missen of loslaten? Weinig interessant en nogal materialistisch, niet? Ik heb het over dingen, objecten. Mensen en andere levende wezens zijn immers van een veel hogere mogelijke 'missingsgraad' en passen meestal niet in lijstjes.

Instinctief moet ik nu denken aan een eigenaardig personage dat doorheen de straten van Gent trekt. Zijn echte naam is amper geweten, iedereen hem kent hem om de plastieken zakken waarmee hij vergroeid lijkt.
Misschien moest ik hem maar eens vragen wat hij het meest zou missen van wat hij elke dag uit met zich mee sleept. Misschien zou hij me teleurstellen en iets gewoons antwoorden als "mijn tandenborstel" - al is zijn bezit daarvan de twijfel waardig - of erger "mijn drank". Maar misschien stelt hij me ook niét teleur en haalt hij uit een van zijn onfraaie knapzakken een exemplaar van pakweg De ontdekking van de Hemel van Mulisch boven, verschrompeld, doorregend en hier en daar gescheurd, maar nog leesbaar voor wie wil. Ondertussen mompelend "voor wanneer ik de beste passages wil herlezen hé" terwijl de toon van zijn stem je verraadt dat hij ze toch wel kan citeren...
Dichter bij de realiteit is waarschijnlijk dat de man mij aankijkt als kwam ik van een andere planeet, vervolgens iets onverstaanbaars gromt (over geld, sigaretten of drank) en doorgaat zichzelf en zijn boeltje over de Gentse stoep te slepen. Indefinitely... In dit laatste geval gunt hij mij de eeuwige illusie, waarvoor ik hem ook dankbaar kan zijn.

Iets materieels écht missen is eigenlijk zo gemakkelijk nog niet.
Wanneer de mama, als steeds even bezorgd om haar bambina in Italia, me vóór het familiale bezoek aan Genova al skypend of mailend vroeg naar "mijn lijstje" van dingen die ik miste en zij dus moesten meebrengen, bleef ik hen lang een antwoord schuldig en forceerde ten slotte toch maar iets.
Mijn yoghurt-verslaving mist de granenyoghurtjes met peer ja (te vinden in Colruyt, op mijn aanraden) en mijn zwarte 'botten' staan echt véél beter onder dat kleedje dan de bruine, en oh ja, mijn ànder leren jasje zou eigenlijk beter gaan op mijn jeansbroeken en mijn haar kan wel wat vertrouwde cremespoeling gebruiken en ook de HEMA is de Alpen nog niet over... Beschamend en ontnuchterend tegelijk: Ik lééf namelijk nog steeds, gezond en wel zelfs, zonder al die dingen in mijn nabijheid! (De yoghurtjes konden ze helaas niet meebrengen en alle HEMA-filialen staan nog waar ze staan - maar goed ook.)
Toegegeven, op mijn lijstje belandden uiteindelijk ook wel iets minder 'laag-materiële zaken' zoals bv. "alle weekend-Knack-en van de voorbije weken!". Niet dat ik allergisch ben aan de site van het magazine, integendeel zelfs. Ik had ermee in no time het knagende gebrek aan columns van J.P. Mulders, Linda Asselberghs en Tessa Vermeiren kunnen verhelpen. Maar toch... In over-boeiende nieuwe tijden vol vreemde talen verbaasde ik mijzelf mijn wekelijkse papieren nederlandstalig bakje troost en leesplezier meer dan ooit tevoren te verkiezen boven de digitale versie. Zeker Mulders, aan het einde - die ik stiekem altijd als eerste lees - hóórt gewoonweg op papier.
De eindejaarsspecial van 2008 is er trouwens eentje naar zijn en mijn hart, thema: Passie. De krantenwinkel is vandaag nog open.

John Lennon - Happy Christmas (War Is Over)

Zeer aandachtig luisteren naar het gefluister vanaf 00.01! :-)

An Pierlé - How does it feel

tijdelijk in een land hier ver vandaan

Gezien ik het hier nog niet eerder heb vermeld en vermelding waarschijnlijk noodzakelijk is voor het goede begrip van wat volgt: een korte locatie-up-date.
Sinds enkele maanden heb ik mijn vertrouwde studie-stek Gent ingeruild voor eentje in Genua, de italiaanse havenstad die ik nooit eerder bezocht maar toch een lokroep produceerde waaraan mijn italië- , kunst- en nieuwighedenminnend hart niet aan kon weerstaan.
Dit alles, als één van de vele volgelingen van de Hollandse Humanist wiens naam blikken en deuren opent: Erasmus.

Zij huppelt nog steeds rond...

Meer dan een jaar na datum van opstarting, valt de harde waarheid niet te verbloemen: een groot en/of actief blogger heb ik me tot nog toe niet getoond. Zoveel gebeurd, zoveel gedacht en slechts één gepubliceerd artikeltje. Een enorm contrast met de duizenden artikels die ik als vlijtig passief blog-lezer in dezelfde periode gelezen heb. Misschien is dit wel veelzeggend, gluur ik liever door het virtuele gaatje in de heg naar levens van anderen, onbekenden, onbeminden dan zelf mijn eigen waarheid, meningen, ideëen, gebeurtenissen en zoveel meer bloot te geven en de ruimte in te sturen... En toch. Waarom ben ik dan hier weer terug? Zal ik mijn op-sterven-na-dood-gewaande logboekje weer leven in blazen?
Ik kan het niet zeggen. En een goed voornemen, maak ik er niet van. Te gevaarlijk, dat soort beloftes.