Er was eens een meisje van net een kwarteeuw oud. Heel lang leefde ze heel gelukkig samen met haar poes, haar mama en papa in een stad in ons eigen kleine landje. Dansen was het liefste wat ze deed. Keer op keer kregen haar blonde haren en blauwe ogen al dartelend en dansend een magische glans, als was ze Tinkerbell herself met wie ze zo graag vliegen wou. Broertjes en zusjes had ze niet, maar vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet.
Op een dag besloot ze dat ze groot en sterk genoeg was om haar eigen paleisje te betrekken in de stad waar ze samen met haar vriendjes gestudeerd had. Gelukkig, vol dromen en goeie moed voorzag ze de muren van haar paleis van hemelsblauwe verf - haar lievelingskleur - en zocht ze de schattigste zweedse meubeltjes uit.
Vanuit haar eigen stekje zou ze de Grote Mensenwereld instappen en veroveren met haar glimlach! Alleen de poes, haar Sancho Panza, ontbrak nog.
Net als alle afgestudeerde stervelingen speurde het meisje naar een leuke job. Ze had heel erg veel geluk en vond er eentje bij het theater, geheel passend bij haar prinsessenbestaan.
Na de winter werd het meisje plots ziek. Ze kreeg tandpijn en andere pijntjes, pijntjes die ze nooit eerder had gehad. Ze maakte zich een beetje zorgen want genezen deed ze maar niet.Ook haar mama en papa maakten zich zorgen. En zelfs haar dokter voerde met bang hart verdere onderzoeken uit...
En hier stopt voorlopig het sprookje. Het meisje vecht tegen acute leukemie.
Lange blonde haren groeien terug, het meisje hopelijk ook. En snel.
*Liefste Marit, als je dit leest, Vecht, lieve Prinses. De wereld buiten Sprookjesbos heeft je nodig.
**Liefste alle anderen die dit lezen, Leef, Durf, Lach, heel luid, Dans, in de regen, Sta stil, Speel, Praat, met elkaar, Luister, heel stil, Laat gaan, Ga, heel ver, heel moedig, Kijk, Ruik, Proef, Raak aan, Aanvaard, Heb lief, heel hard, heel veel, Leef, alsof het morgen niet meer kan.
1 opmerking:
Bedankt *bloos*
Een reactie posten