Vijf dagen na mijn éénentwintigste verjaardag lees ik in de weekendversie van DS een artikel over hoe het is om 30 te worden. Dertig. De grote Drie. Over negen volle jaren is het bij mij zover.
De geïntervieuwden spraken o.a. over hoe ze als studerende twintigers nog in het gras konden liggen zonder schuldgevoel en bijhorende zorgen voor morgen. Een voorbeeld van hoe wind en tijd de hoogste bergtoppen van weleer mooi afschuren lijkt me. Zonder zorgen in het gras liggen is er nl. voor vele leeftijdsgenoten en mijzelve toch ook niet echt bij dezer dagen. En dat druk ik dan eufemistisch uit.
Uiterààrd. Wanneer onverbiddelijk een job, een huis, een wederhelft en het eventuele nageslacht de persoonlijke levenssfeer in komen wandelen - niet per definitie in die volgorde - is de prijs een hoop stress maar vooral veel verantwoordelijkheid meer en een massa 'tijd' minder. Dit laatste, afhankelijk van hoe je 't bekijkt.
De geïnterviewden gingen verder, hoe ze, "naïef als ze waren", zonder 3 nog dachten de hele wereld aan te kunnen, te kunnen veranderen zelfs. Zo'n tien jaar later weten ze wel beter en vinden berusting, rust en zelfs geluk in het feit een kleine mier te zijn, als iedereen. Wetend, dat het zo ook wel goed is.
Ik vrees die berusting, al snap ik het ergens ook wel een beetje. Maar ik hoop er koppig aan te ontsnappen. Ik hoop het echt. Berusting is stilstaan, niet(s) bewegen, moed opgeven, laten gaan, zelf blijven staan, stoppen met plannen maken en dromen.
Dromen blijken door sommigen dan ook begraven, door anderen uitgevoerd of op til te staan. Kinderen zijn er, niet altijd. Tevredenheid daarentegen wel. Met wat reeds bereikt werd. Met er meer stààn dan tien jaar ervoor. Met met recht "10 jaar geleden" kunnen zeggen, zonder een belachelijke nasmaak. Met méér geleefd en beleefd te hebben.
Laat ik daar maar een doel van maken. Een Levensdoel, ahja.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten