Hopper

Omdat er nood was aan uitgewaai in combinatie met extra zon en zee, trok ik dinsdag na mijn examen richting kust, richting Knokke. Normaalgezien doe ik Oostende aan bij zulke noden, maar deze keer was er naast bovenstaande aanwezige exotische eigenschappen in Knokke een tijdelijke andere troef die mij wenkte: het Internationaal Fotofestival met o.a. de World Press award-foto's inclusief aangenaam vergezellend fotoliefhebbend gezelschap.

Ik werd op slag fan van deze foto van J. Bonnet, een Franse fotograaf die Dennis Hopper portredeerde als zat hij in een schilderij van die andere Hopper, Edward, meester der melancholie en wachtende mensen.

Nighthawks, 1942

De stilte en introvertie die de figuren bij E. Hopper uitstralen prikkelt keer op keer mijn nieuwsgierigheid en fantasie: Spreken deze mensen met elkaar? Waarover? Of net niet? Wat gaat er in hun hoofden om? Wat is hun verhaal? Waarom zitten ze daar?

Cape Cod Morning, 1950

Heel vaak betrekken Hoppers figuren in het schilderij de voor ons onzichtbare 'werkelijkheid' buiten het schilderij, ze kijken naar iets wat wij niet zien. Zo ook bij bovenstaand schilderij, een van mijn lievelingsschilderijen naast Nighthawks. Het blijft me maar intrigeren wat zo opvallend de aandacht van de vrouw trekt... In mijn fantasie kan het alles zijn: van haar was, wapperend aan de wasdraad, dreigend weg te vliegen tot een aankomend onweer of zelfs het Monster van Loch Ness (hehe)







Ik zou bij elk schilderij een verhaal kunnen verzinnen. En misschien moest ik dat ook maar eens doen.
Als de examens terug vertrokken zijn naar Kwellingenland.