Meisjes met Grotemensen-Plannen

Excursie naar Leuven. M-Museum, gezien, bezocht en 'geslaagd' bevonden.
Ideaal moment om het eens te hebben over
De plannen van de meiden,

zo bleek:

- E.: job op het oog, daarvoor solliciteren, op haar 26ste 'voor echt aan kindjes beginnen werken' :O :O [ik heb mijzelf vanonder mijn stoel moeten rapen, ja, wat had je gedacht?] indien ze de job niet krijgt (eerder onwaarschijnlijk, maar je weet nooit): 'iets' verder studeren
- J.: leerkracht worden en m.b.v. S.Schama esthetica-lessen geven, wil verder ook graag 'een coole worden' (wat ze natuurlijk al is).
- E.: ingangsexamen Mode meedoen in Antwerpen en Gent, indien geslaagd: Mode studeren! if not: interieurarchitect worden, dus: nog verder studeren (Go E., GO!)
- D.: afhankelijk van Da Boyfriend: job zoeken in België of Groot-Brittannië (We duimen voor dat laatste!)
- A.: Ridder Sylvester blijven (zij is dan ook al een beetje een Groter Meisje dan de anderen)
- Ondergetekende: vindt dit allemaal zeer ssssspannnnnend...

Wordt zeker vervolgd.

Over Plannen of niet

Ik heb een liefde voor mannen met plannen. Jawel. Of beter: voor mensen (m/v) met plannen. Dat wist u misschien al, want dat bleek hier nl. al in het verleden. Nog meer hou ik van mensen die deze plannen, hoe ambitieus en groots, zot, maf of gestoord ze ook mogen klinken, tot uitvoering brengen. Die mensen zijn meestal en helaas nog net iets zeldzamer dan de pure sang plannenmakers...

En er lopen bij momenten bitter weinig van dat soort Plan-Uitvoerende mensen rond in mijn omgeving, vind ik met spijt. Of helaas, ik zie ze te weinig. Of erger, ze onthullen mij hun plannen niet. Pas op, liefste P-U-vrienden die mij de Plannen wél onthullen, ik heb het niet over jullie! Maar méér is in dit geval gewoonweg altijd beter. Dat werkt nl. stimulerend voor de algehele Plan-liefde, en zo ook voor de eigen embryonale plannetjes.

Een van de beste plannen die ik de laaste tijd hoorde was wel dat van de Eddy's: Al Rover-rijdend van Gent naar Kaapstad.
Eén woord: FantAstIsch³!!!!(*enthusiasm all over the place*)

Wat heb ik ondertussen al gewenst ook tot de 'EinDigenDopY-soort' te horen. Vooral tijdens mijn massa ziektedagen van het voorbije semester wanneer in Bed zowat de enige aanvaardbare plek voor mijn gestel was bijvoorbeeld. Of op regendagen, koud, guur en glibberig. Op de ijzige en gure winterdagen die ons maar blijven pesten.
Heel vaak al wenste ik mijzelf dan ergens zwervend, grensverleggend op het Afrikaanse continent...

Dat het op de Eddy-trip natuurlijk niet AL pijs en vree moet zijn en al geweest zijn, geloof ik best. Maar 'ongeplande' tegenslagen maken nu eenmaal deel uit van elk plan, zo luidt de regel.

Het belangrijkste is dat de Eddy's een droom, een plan, een doel, een middel en een mood hadden en hebbben. En Hell Yeah, er vervolgens kei hard voor (zijn ge-)gaan . Volg ze, de mannen of deze filosofie, online of in je eigen grijsgrauwe saaie leventje. En doe de groeten van mij aan de Horizon.


(Pic. by M. Scherre)

Levenskunstenaars: Leo & Tineke Vroman - Sanders

Venezia

't Is avond. Witte gevels staan
als schimmen in de lege zon
te trillen, fraise nevels gaan
als gazen langs de horizon.

Het grauwe water fluistert met de huizen.
Het zwarte water klotst onder de trappen.
Het purper water kabbelt aan de muur.
Het blauwe water krinkelt in de stegen -

Maar Roze vloeit het uit over de Rio,
onder de paarse hemel, in de lage zon.
Roze rust het water in de Rio,

Violette wolken drijven

in de Rio

Grande in de zon.

Leo Vroman
uit: Gedichten 1946-1984,
Querido, Amsterdam 1985

Leo en Tineke Vroman. Ik vind hen fantastisch. Ze zíjn ook fantastisch, elk apart, maar nog meer samen. Ze leven mooi en oud in de VS en werden geboren in Nederland in respectievelijk 1915 en 1921. Ik leerde ze kennen via een aflevering van 'Levenskunstenaars' op Nederland2. Hierzo kan je het herbekijken. Zeker doen.

Over die keer dat ze naast Bent VL zat in de trein

Enige tijd geleden nu al, maar hier nog niet geregistreerd: een plotse, heel toevallige Ontmoeting met zijne Here Bijna-Slimste-Mens, Bent van Looy.
In de trein was dat, want helaas woon ik niet zoals hij in Parijs en om hem regelmatig in Gent tegen het lijf te lopen ben ik net wat te laat geboren.

Het ging zo.

In haast verkleumde en volledig verdoofde post-examen toestand stond ik op de meest mistige dinsdag van de maand januari (de 19de om precies te zijn) op het perron van Antwerpen Berchem.
Het gebeurt wel vaker dat ik in Gent de trein neem richting de stad van A om dan daar via een overstap in mijn thuisrichting te treinen.
En zo ook nu, na mijn examen van Prof. Vos.

Ik was moe door te weinig uren slaap voorafgaand aan het examen, dat ook nog eens heel erg vroeg op de dag gepland was. Maar ik was al bij al nogal tevreden en hoopte nu gewoon na een rustige treinrit snel thuis te zijn.

En dan, heel Typisch: op een moment waarop je het het allerminst verwacht en nog minder dan dat erop voorbereid bent, stap je rustig en nietsvermoedend de dubbeldekwagon binnen (zo-eentje met vanonder twee lange banken, eigenlijk voor vaak gebruikt voor fietsen enzo) en struikel je van verrassing haast de trap af (gelukkig niet écht) en over de voeten van: De Drummende en Zingende Mr. Bijna-Slimste-Mens, wonend in Parijs.
Ja. Zo gaat dat.

En nee, natuurlijk wist ik niet waar ik het had. Hoe zou je zelf? Voorgenoemde die zich normaliter bevindt op een totaal onbereikbare stoel op tv (meestal de gele eerste van rechts), in de Lichtstad of elders in de wereld, zat nu op nog geen meter van ondergetekende. Heel gewoon te wezen, niet in eerste klasse, de Humo lezend (waarin nota bene zijn lief werd geïnterviewd), in de trein, richting Brussel.

In no time had ik zowat alle belanghebbenden die door mijn vermoeide hoofd schoten verwittigd van Dhr. Bent VL's aanwezigheid in mijn eigenste treinwagon. (Sorry aan degenen die ik toen ben vergeten, vermoedelijk zijn jullie ondertussen hierover al wel ingelicht.) Want inderdaad, zo belangrijk was dat feitje wel ;-)

En dus zat ik daar.
In de trein, smssend en glimlachtend of soms haast proestend bij wat ik van sommigen teruggestuurd kreeg.
Zijn allergrootste fan, mijn kleine zus, één en al groupie, kon ik helaas (of beter gelukkig!) niet bereiken gezien dat kind meestal buiten de nabijheid van haar gsm leeft (don't ask).

En ik heb Bent VL niet aangesproken, nee. Dat is, geef ik toe, misschien eerder a-typisch voor ondergetekende, maar ik had post-examen-Mist in mijn hoofd hé zeg!
Eventjes heb ik weliswaar nog geprobeerd een mogelijk aanspreekpunt te bedenken, maar al snel gaf ik het op. After all, zo bedacht ik, zou ik wss in zijn plaatst, terwijl ik rustig treinend aan het lezen was, liefst op dit moment óók niet voor de triljoenste keer willen worden aangesproken over mijn jaja, deelname aan een leuke tv-quiz enzo. En wss nog veel minder door mensen met die geen echte boodschap voor mij zouden hebben, maar gewoon voor de 'kick' of zoiets wat stemgeluid uitgewisseld willen hebben. Nee, zo-iemand ben ik niet, Bent. Dus ik heb je laten lezen.
[Noot: Indien ik toen al de Humo had gehaald, had ik hem natuurlijk bijvoorbeeld kunnen complimenteren met zijn lief ('t is echt een mooie en ze ziet er ook heel hip en cool uit) maar helaas had ik toen nog niet naar Zwielpaards raad geluisterd om de Humo te halen. Ik had in dat geval trouwens ook mijn trein gemist en dit voorval niet eens kunnen vertellen.]
En zo zei ik dus niets, zette geen achtervolging in zoals per sms gesuggereerd werd, en vroeg geen handtekening.

Ik verdenk mijzelf ervan vooral ook de surrealiteit van het moment niet te hebben willen doorbreken. Want dat was de situatie wel enigszins: surreëel.
Overal leek nl. mist te hangen: constant en monotoon raasde de trein door een Chernobyl-achtig landschap vol laaghangende mist en met beperkte zichtbaarheid en dikke post-examen-mist doemde in mijn hoofd.
Verderop zat een vrouw die haar lunch at uit een brooddoos die ik herkende maar al zeker tien jaar niet meer in mijn handen had gehad. Ik wist niet dat ze die dozen nog maakten. Het was zo-eentje met een doorschijnende onderkant en een fluo-gele beer als deksel. Een decennium eerder had ik dezelfde soort doos gehad met nota bene een gele trein erop, bedacht ik en lachte bij de bestofte refter-beelden uit de lagere school die in mijn hoofd simultaan opdoken. Ik vroeg me af waar mijn brooddoos van toen zich (thuis?) ergens zouden bevinden.
Op dezelfde bank, aan mijn andere kant zat een jongeman te lezen, poëzie leek het me. Hij deed z'n jas of muts niet uit of af en moest het warm hebben, zo ingeduffeld.
Schuin over me zat een andere jongeman zich zichtbaar te vervelen nadat hij het gescheurde Metrokrantje al minstens drie keer uit had gelezen. Om de zoveel tijd deed hij hetzelfde als ik en haalde uit zijn broekzak z'n gsm om een berichtje te sturen. Zou ook hij misschien net een examen gedaan hebben, vroeg ik me af. Hij deed me wat denken aan een leerkracht die ooit in mijn middelbare school rondliep.
Verder zat er tegenover de Bent-heid nog een oude man, verdiept in z'n magazines.
Bent's horloge tikte luid.

"!!!!Je hebt toch wel gevraagd of hij z'n verloren notaboekje al terug heeft??!!!!", "of toch op z'n minst een handtekening??!!". Ik schudde van nee als antwoord op mijn zus haar gekir. Zware teleurstelling was haar deel.

[Noot: Beste Bent, Mocht je dit ooit lezen: Mijn kleine zus vraagt zich af of je je verloren notaboekje met song-ideeën al teruggevonden hebt. Hartelijk bedankt alvast, voor veel meer dan dat. Groeten]

Tripping rules: only if you're not ill and have to cancel the whole thing

Grotere kaart weergeven

Dit was de geplande trip:

Maandag: Brussel - Milano: dag en nachtje Milano, feestjes met achtergebleven erasmusmaatje Justine, bezoekjes aan kathedraal, Santa Maria delle Grazie ofte 'daar waar Da Vinci's Cenacolo te bewonderen is', mogelijk ook aan het Moderne Kunst museum, en dat gecombineerd met heel wat Milanees geflaneer langs en in winkels allerhande.

Dinsdag: Milano - Genova: treinen tot in Genova, aankomst in Statione Principe, nostalgie alom, op zoek gaan naar Karima's stekje.

Dinsdag - Vrijdag: Genova-sfeer snuiven, havenzitten, het heerlijkste broodje eten in het pieeepkleinste winkeltje van heel de porto antico, overheerlijke cappuccino's en espresso's drinken, even-heerlijke aromatische koffietjes drinken in de bar van 'mij en Rosemie' waar we onze blokpauze's doorbrachten , zitten op de trappen van de San Matteo en de Doria-strepen zien waarover Prof.essa Stagno zoveel uitleg bleef geven terwijl we stonden te beviezen in de gure ochtendendlijke novemberwind, een 'Red-chair-barreke' placeren om dankzij het aperitivo-buffet niet meer te moeten dineren achteraf, een bezoekje brengen aan Biblioteca Balbi en Berio om er herinnerd te worden aan de uren italiaanse blok die er daar beleefd en bestressed werden, checken of 'mijn' Wildens-schilderijen nog ophangen in het Palazzo Bianco, er uren voor zitten en proberen elk bachpaperwoord te herinneren (haha), gaan eten bij La Mama, shoppen op de Via Venti Settembre, slenteren door de Via Garibaldi en schuilen voor de regen in haar portieken, omhoogkijken en turen naar de prachtige gevels, l'ascensore nemen en genieten van het zicht op de rommelige stad en haar zee, het beste ijsje in het beste avondlicht eten vlakbij waar Liesbeth woonde, nachtelijk en internationaal keuvelen op 'Piazza San Moretti', de Via Balbi-gebouwen nog eens een bezoekje brengen en helemaal op de top dag zeggen tegen 'Madame Pippi' en genieten van het zicht vanwaar je met helder weer ook prachtig de bergen kan zien, focaccia eten elke dag - omdat ik niet had kunnen bedenken het ooit te zullen missen, de Genovese 'pazzi' groeten op straat, misschien toch ook maar eens het aquarium bezoeken, kijken of het 'cardboard-box/house' er nog staat, treinen tot in Pegli of Camogli en er weggeblazen worden door de wind...

Kortom, kijken of Erasmus er nog door de haven dwaalt en if so, niets zeggen, heimelijk lachen en knipogen...


En dit ging dus allemaal en volledig niet door.
Totale afzegging: check. Ongenietbare Keelontsteking: check. Platte Rust en in staat tot niets: check.

Met dank aan mijn geknakt immuunsysteem dat op doktersadvies zou mogen genieten van drie maanden nostress-warmte-zon-zee-strand of beter: Rust, maar waarvoor het nu eenmaal een wel héél slechte timing in het schooljaar en bij uitbreiding mijn over-drukke, hyper-, mega-, sociale-, volactiviteitengestopte- leven-waarvan-ik-er-drie-probeer-te-maken is. (mmmyeah, you get the main cause, don't you?)
Een mogelijke toekomstige sabbatical heeft al z'n intrede gedaan. In het hoofd van mijn ongeruste ma, welteverstaan.