Ik hou van op-één-na-laatste-dingen. Van de fractie vóór het einde, voor de sprong, wanneer alles nog heel even mogelijk lijkt en niets voltooid, gedaan. Van de seconde voor de absolute stilte of de oorverdovende explosie.
Van dagen als van vandaag.
Spanning van nog onvoltooide zaken hangt in de lucht terwijl de twee eerste letters al beginnen wankelen om over te gaan in te klasseren volmaaktheid...
EINDE. Morgen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten