donderdag 26 november 2009

Smile like you mean it

Haar hart
brak

niet in twee
maar in duizend

stukjes.


Ze wist niet dat pijn
zo pijnlijk pijnlijk
kon zijn

en zijn hart
zo hard

zo steen-hart.

zondag 22 november 2009

Dolen met Michiel


Plicht en ontspanning werden vorige regenachtige vrijdag aan elkaar verbonden door ondergetekende en Haren Beste Maat.
Het plan om naar de fototentoonstelling te gaan die Michiel Hendryckx op z'n Geert Maks, al zwervend door Europa maakte was er al langer, maar hoe gaat dat soms met grote en kleine ambitieuze plannen? Zo ja.
Maar niet zo! deze keer!

Impulsief en snel werd het zaakje praktisch telefonisch geregeld en enkele uren later succesvol beeindigd in de Funky Soul Potato - een tip voor wie lekker wil eten aan't Antwerpse Zuid met zicht op het het KMSK. Meer moet een heerlijk tentoonstellingsplan niet zijn hé.

dinsdag 17 november 2009

Tante Annie zegt iets over fb


"Snuggere mensen zitten niet op Facebook. Snuggerte is namelijk een vorm van efficiëntie. Terwijl Facebook een zaak is van prutsers, volk met tijd te veel. Zo argumenteren de afwezigen op Facebook. Wie niet op Facebook zit, werkt. En als het werk eindelijk gedaan is, zijn er vrienden en familie. In het écht! Snuggere mensen hebben heus wel wat beters te doen dan op Facebook te zitten. Zij laten zich niet foppen door een ingebeelde vriendenkring. 473 vrienden, daar zijn snuggere mensen bang van. Voor je het weet geef je een fortuin uit aan kerstkaarten, moet je écht aan alle postzegels likken. Snuggere mensen sterven nog liever eenzaam in de badkamer dan dat ze zich inschrijven op een sociale netwerksite.

Trouwens, wat is Facebook nu meer dan een conglomeraat van elektronisch geneuzel. Op dat hele Facebook is er niemand die iets van betekenis zegt. Mensen bakken cake op Facebook. Ze doen verslag van de dagschotel in de kantine. Ze haasten zich naar de crèche. En zwieren hun kinderen op Facebook, compleet met piemel en placenta. Alsof de arme drommels daar ooit om hebben gevraagd. Ze komen pas piepen en ze zijn hun privacy al kwijt. Daar doen snuggere mensen niet aan mee. Bovendien kunnen die van de fiscus ook lezen. Idem voor het leger, de schoonfamilie en -oh horror- de collega’s. Het is gewoon niet te geloven hoe stom mensen op Facebook zijn. Aan snuggere mensen is het daarom niet besteed.

Wat wil nu het euvel? Mensen die niet op Facebook zitten zijn vaak even stom. Ze denken dat ze veilig zijn omdat ze hun hebben en houden niet op Facebook zetten. Nochtans is het ouderwetse, openbare leven -u weet wel, het gedoe met straten en honden en bussen en nergens parkeerplaats- even genadeloos. Zo maakte ik afgelopen zaterdag een wandeling door de stad. Onderweg kwam ik drie keer een collega tegen. De eerste zat onder een nylon laken bij de kapper. Ik verslikte mij haast in mijn warme wafel. 30 euro voor een kapsel waarvan de hele werkvloer meende dat het eigen fabricaat betrof. Bovendien zat betreffende collega in de kapperstoel te lachen en te tateren zonder weerga. Alzo werd duidelijk dat een mens niet op Facebook hoeft te zitten om te weten welke collega’s er een vrolijk dubbelleven op nahouden.

Idem voor de tweede collega die ik zaterdag tegenkwam. Zij wurmde zich een weg doorheen het stof van 30 lange winterjassen op zoek naar haar ongehoorzame dochter, die zich overigens verschanste in een pashokje. Het kind hing in de gordijnen. Het kind kroop door de etalage. Het kind dreef haar moeder voorbij de grenzen van de pedagogie. Tot mijn collega haar dochter aan de staartjes naar buiten sleurde. Niemand zat op Facebook, maar iedereen zag het gebeuren. Terwijl zij op het werk een plaatje van zelfbeheersing is.
De derde collega ten slotte trof mij aan in de Fnac, terwijl ik scheefgezakt op een sofa zat te lezen in De poen van uw pensioen van Paul D’Hoore. Alsof het nog niet gênant genoeg was, wilde hij graag iets zeggen. Daarop ben ik opgestaan met de woorden: Pardon, Robert, maar ik moet dringend naar huis. Ik zit met twee diepvriesworsten in mijn handtas. Aansluitend heb ik mij thuis teruggetrokken op Facebook waar elf snuggere vrienden tijd hadden om mijn leugens leuk te vinden."

(eerder verschenen in Vacature)

Door mij hier gevonden.
En ja, ook mijn smoel staat in dat boek. De snuggerste en domste versies ervan uiteraard gecensureerd ;)

maandag 16 november 2009

Tripping rules: London!


Claude Monet, Houses of Parliament


De City waar R&M en het Zwielpaard op Erasmus gingen, waar Rut op een jaar haar accent aangeleerd kreeg en Karima tien jaar van haar leven doorbracht, waar Katrien nu naarstig aan LSE studeert en Isabelle aka Maatje al minstens 20 keer was en misschien binnenkort nog veel meer dankzij haar - terechte - Lond'n-verslaving, waar Starbucks deel uitmaakt van de dagelijkse routine, waar Christmas écht al in de lucht hangt in november en taxi's zijn om je erin te laten rijden, waar ponden nog koppig boksen met euro's en je - in de (kuch) beste omstandigheden - in slechts 1u en 52 min bent dankzij Eurostar, waar Nothing Hill niet alleen een film is en Fashion uit zowat elke winkel druipt, waar ik Prof. Martens gelijk gaf in de National Gallery over de 'van de muur spattende kleuren' en winkelbediendes heel vriendelijk (en vaak heel gay) zijn, waar Banksy doolt en tag-t, waar Topshop een daguitstap op zich waard is net als eigenlijk elke vierkante meter, waar zoveel bij elkaar en door elkaar komt en loopt, er geen uren genoeg zijn, waar ook ik wel weer zou kunnen en willen wonen...

(Poppy Day, 2009)