Lievelingsdier

Vier. Vier koppels stonden op het perron. Kussend en bang afwachtend wanneer een ijzer gevaarte groter dan zijzelf een geliefde meenam. En de ander achterliet. Voor even of voor lang - soms kan je dat als buitenstaander uit de lichaamstaal opmaken. Bij één paar ging het lang duren vooraleer ze elkaar terug gingen zien. De jongeman stapte de trein op. Zij bleef achter op het perron, wachtend tot de trein haar lief uit het zicht voerde. Ze zwaaide nog.

Ik kan dat niet. Dat zwaaien natuurlijk wel. Maar dat blijven staan op het perron. Dat achter-blijven, terwijl trein en lief wegrijden. Ik ben er niet goed in en vermijd zo mogelijk dan ook de situatie. Noem het gerust verlatingsangst, want dat is het ook. Mijn lief of gelijk wie ik graag zie onverbiddelijk zien wegrijden of vliegen in een stalen iets dat ik niet kan stoppen, bezorgt me meestal een kilte rond mijn hart.

Zuinig zijn met Lievelingsdieren, het zal daar wel iets mee te maken hebben. In de Boze Wereld groeien ze nl. zelden aan bomen, schieten ze niet als paddenstoelen uit de grond en vonden befaamde ‘it’s raining men’-momenten duidelijk vóór onze tijdsrekening plaats. [dat filmpje is het bekijken waard trouwens]
Nuja, museumstukken maken van mensen is nog nooit mijn bedoeling geweest. En ook al ben ik er niet helemaal uit over hoe ik me dat in de praktijk moet voorstellen, ware zuinigheid lijkt me vooral onpraktisch en dus onleefbaar.

In zélf afscheid nemen, zelf op treinen en vliegtuigen stappen ben ik dan weer wel sterk. And yes, that makes sense. Zelf afscheid nemen is in tegenstelling tot de passieve vorm ervan [hoe klinkt dat dan - ‘afgescheten worden’?? haha ;-)] veel 'gemakkelijker'. Jij hebt zelf nl. de macht en de keuze om te gaan of te blijven, om die trein of dat vliegtuig te nemen. Of net te laat te komen.

Controlefreak aanwezig? Jaha! Hierzo!