On-eindige houdbaarheid Houdbaarheidsdatum: niet te overschrijden

Er zijn van die verzamelingen woorden die meer zijn dan ze zijn. En daarom bewaard moeten worden, gekoesterd, gesust en zachtjes gestreeld.

Juffrouw Modikamen (JP Mulders, WK 22 april 2009)

Er lopen twee mannen over straat en even denk ik dat zij aanhangers zijn van het Nieuwe Geloof. Ze zien er keurig uit, zoals je mannen nog maar zelden over straat ziet lopen. De ene is zwart en jong en levenskrachtig. Ik heb wel zin om met hem een gesprek aan te knopen over God, de enige ware. Stel je voor dat hij mij voorgoed kan verlossen van de twijfel aan wat ik hier doe en wat er komt na de dood.

Te veel verwacht, helaas. De mannen blijken geen verkondigers van een blijde boodschap maar ook slechts simpele duivels, die mij willen bekeren tot een andere gsm-operator. Het gesprek ontspoort in gezwam over dekking en beltijd. De blanke verkoper, een straatversie van Sean Penn, blijft aandringen en met priemende ogen naar mij kijken, alsof hij zich afvraagt of ik misschien onder toediening van elektrische schokken moet worden gedwongen van netwerk te veranderen, in mijn eigen belang. Ik probeer zonder kleerscheuren weg te glippen. Ik zeg hem dat ik er eens over zal nadenken maar dat ik nu weg moet, dringend, omdat ik heb afgesproken met het Niet Zeer Gelukkige Meisje. Hij kijkt me aan alsof ik een vreemd knolgewas ben, waarvan hij wil weten of je de wortel ook mag opeten.

Het Niet Zeer Gelukkige Meisje bestaat niet natuurlijk, dat had u begrepen. Zoals alle meisjes over wie ik wel eens schrijf, is zij verzonnen, en zelfs dat is fantasie. Ze ziet er nochtans tastbaar uit, met haar knieën om voor in aanbidding te liggen en haar glimlach, die je weemoed doet voelen naar dingen die je nog nooit had gemist. Ze heeft alles om gelukkig te zijn maar is het helaas te zelden, en dan nog maar ten dele. Het meisje vraagt zich af wat ze moet doen met haar leven, wat ik een typische kwestie vind voor jonge mensen, vermits je er later vanzelf achterkomt dat het leven voornamelijk dingen doet met jou, niet omgekeerd, hoewel je natuurlijk een beetje kan sturen, zoals de chauffeur van een voertuig met kale banden in de gietende regen. Mocht het leven een auto zijn, niemand zou hem kopen. Te weinig baanvast.

Dat soort dingen wil het meisje niet horen. Zij droomt van de catwalk in New York, van een boek dat zij zal schrijven en dat wereldwijd mensen met verstomming zal slaan. Misschien droomt zij zelfs nog van de Prins op het Witte Paard, een concept dat eenieder boven de dertig de wenkbrauwen doet fronsen. Soms vertelt ze rare verhalen, over duivenmelken bijvoorbeeld. Hoe ze zich dat als kind levendig voorstelde, met kleine tepeltjes en zo.

Het Niet Zeer Gelukkige Meisje is nogal misantroop. Op zaterdag heeft zij zich de gewoonte eigen gemaakt niet meer buiten te komen. "Als je al die gretige koppen in de winkelstraten ziet," zegt ze, "dat volk in de Makro : dan verlies je toch op slag je geloof in de democratie ?"

Zij droomt stiekem van een dictatuur der wijzen, wat ik nog zo dwaas niet vind. Het Meisje heeft diepe en rijke gedachten. Zij voelt meer dan goed voor haar is. Het Meisje is een prinses op een vuilnisbelt, die zich bezighoudt met mooie dingen en fotografie. Ik voel mij platvloers in haar nabijheid, zeker als zij woorden citeert van Sylvia Plath. Zij is elitair en oneigentijds, op een manier die zo charmant is dat je erom zou smeken.

"Weet je hoeveel mensen er in Canada per vierkante kilometer leven ?" vraagt ze mij. "Drie. In België 349." Ze rolt met haar ogen als kogels. "Mon Dieu", zegt ze bijbels. "Ik wil niet in een land wonen waar twee keer 349 vette handjes graaien per vierkante kilometer."

Ik kan haar geen ongelijk geven, en toch is er iets dat mij stoort in haar eeuwige hang naar het betere. Juffrouw Modrikamen, ben ik geneigd haar te noemen, met de klemtoon op men, omdat ik vind dat die naam beter bij haar past dan bij zakenadvocaten. Het meisje is van een soort waarvan er niet veel worden gemaakt, met zorg ineengeschroefd in de Mooiemeisjesfabriek, op een avond dat er niet veel werk was en men er zijn tijd voor kon nemen, puttend uit de bak met speciale onderdelen die voor andere meisjes ongeschikt werden geacht.

Piazza San Lorenzo

door Raffaele Bellucini

[bedenksel]

ART,
humans most personal language
of expressing universal ideas.

Garderobe

Er zijn dingen waarop je nooit ofte nooit uitgekeken raakt, mensen ook, gelukkig maar. Blog-kleedjes echter behoren blijkbaar tot de categorie die af en toe naar vernieuwing snakt.
Bij deze dus: Verandering!

If i were a boy

(to do list)

1. Een vierduizender beklimmen
2. Actief de geboorte van je kind meemaken (en het nooit meer vergeten)
3. Ter gelegenheid van een bijzondere gebeurtenis een boom planten
4. Een vuurwapen leren hanteren (om het nadien nooit te gebruiken)
5. Eigenhandig een caban bouwen (een boomhut is ook goed)
6. Een stervende begeleiden
7. Een week vasten (onder medische begeleiding om te weten wat luciditeit betekent)
8. Een maandwedde schenken aan een goed doel (omwille van het bevrijdende effect)
9. Een nacht met twee vrouwen doorbrengen (en 's ochtends zonder schuldgevoelens gedrieën ontbijten)
10. Op de vuist gaan met een meerdere (uit machteloosheid natuurlijk)
11. De druivenoogst binnenhalen
12. Levenslang een geheim bewaren
13. Het televisietoestel naar het containerpark brengen en op je eigen inzichten voortgaan
14. Een nacht onder de blote hemel doorbrengen (bij voorkeur in de woestijn, om de sterrenhemel te zien kantelen)
15. Een veel oudere vrouw beminnen (bij voorkeur op jonge leeftijd)
16. Het graf van Franz Kafka bezoeken
17. Publiekelijk opkomen voor een underdog
18. Elegant leren stappen met een wandelstok
19. Een ehbo-cursus volgen
20. Een dier doden, villen en het klaarmaken
21. Je stamboom opstellen
22. Een hond van het ijs halen
23. Je lievelingsboek weggeven
24. Een boek publiceren (poëziebundel is ook goed)
25. Een betoging organiseren voor een verloren zaak
26. Een motorfiets of auto restaureren (begin met Solex, eindig met Rolls)
27. Een glas wodka ad fundum leegdrinken
28. Meestappen in de boeteprocessie van Veurne (en onderweg alweer goede voornemens koesteren)
29. Een nacht in de cel doorbrengen
30. Een maand tijd uittrekken voor een ontwikkelingsproject
31. Met een parachute uit een vliegtuig springen
32. Het rookverbod trotseren (en dan aan Humphrey Bogart denken)
33. Een week alleen in de natuur overleven
34. Ne me quitte pas op de piano leren spelen (liefst rechtopstaande, zoals France Gall het zo graag wil)
35. Een hole-in-one slaan
36. Eén avond roekeloos geld inzetten bij de roulette
37. Je door een professionele barbier laten scheren
38. Tangolessen nemen om haar te behagen
39. Een bedelaar op een warme hap trakteren (en geduldig naar zijn verhaal luisteren)
40. Van de 15m-plank duiken
41. Met een 4x4 door de woestijn rijden (maar nooit alleen)
42. Op bedevaart gaan (Santiago de Compostela is goed, Czestochowa is beter)
43. Met je dochter naar een popconcert gaan (als je dochter de band mag kiezen)
44. Publiekelijk toegeven dat je ongelijk hebt
45. Je eigen pull breien (geen paniek, Schotse mannen doen het al eeuwen)
46. Een kind laten geloven dat het nooit meer oorlog wordt (en het zelf geloven)
47. De hallucinant mooie wereld van Antarctica ondergaan
48. Een fles met een boodschap in de zee gooien
49. Alleen naar de hoeren stappen (om te ervaren dat niet alles te koop is)
50. Het stapeltje liefdesbrieven verbranden
51. Een halve marathon lopen (een hele is ook goed)
52. Je eigen tas ontwerpen (omdat mannentassen er altijd lelijk en verwijfd uitzien
53. Een uitvinding van onpraktische aard doen
54. Een vliegtuig besturen (voor de subtiliteit van de oefening)
55. Een boom vellen en zelf in stukken hakken voor de open haard
56. Niét huilen na een sportoverwinning
57. Een smoking kopen en dragen
58. De hoogste ambitie in je vak waarmaken en dan helemaal iets anders doen
59. De Dalai Lama ontmoeten
60. Op het feest van San Femin in Pamplona voor de stieren uit rennen (met groeten van Ernest Hemingway)
61. Een forume-1 auto besturen (opwindend, maar duur)
62. Vrede sluiten met je tegenstander
63. Zwijgen als zij achterwaarts parkeert
64. Le Petit Prince cadeau geven (omdat wat erin staat niet te verwoorden is)
65. Inslapen met de gedachte dat je elke dag alles opnieuw kunt beginnen
66. Een onbereikbare vrouw versieren (met in het achterhoofd het principe ‘Nooit wanhopen’)
67. Een beeld boetseren
68. Met een motorfiets op het circuit van de TT op het eiland Man gaan rijden
69. Naar Marfa naar het levenswerk gaan kijken van Donald Judd
70. Titaantjes van Nescio lezen
71. De overstap maken van Whiskey naar Malt Whiskey
72. Een cursus wagenbeheersing volgen
73. Een week aan de kust van Oregon doorbrengen om naar de mooiste golven ter wereld te luisteren
74. De Japanse theeceremonie ondergaan
75. Een grafschrift maken voor een vriend (ook als je zelf je beste vriend bent)
76. Je eigen droomhuis ontwerpen (op papier, maar zonder limieten)
77. Je een week overgeven aan eindeloos verdriet.

("77x mans", door JP Mulders, ooit in Weekend Knack)

Zafón

Niet lang na mijn Genovese aankomst was het vrij snel duidelijk dat zonder initiatief en inspanning mijn italiaans in een erbarmelijke toestand zou blijven ronddobberen. De lessen waren nog niet begonnen, de dagen werden gevuld met kotzoektocht, focaccia, administratieve rondslomp, pizza, nog meer administratie, nog veel meer kotzoektocht, rondgedool door de stad en uitgeputte aankomsten in het Ostello. Véél tijd om italiaans te leren was er dus niet. (Eufemisme: check) Toch had ik nood aan een illusie, het idee dat ik toch iéts al aan het leren was, doorheen alle onverstaanbare telefoongesprekken voor koten door...

In de boekhandel vlakbij la facoltà en alles lag op een stapeltje een pocketversie van 'L'Ombra del Vento' van Carlos Ruiz Zafón naar mij te glimlachen. Thuis lag al eeuwen de Nederlandse versie ongelezen op de boekenplankt te sudderen tot wanneer ik overging tot een Lectuurnuttiging ervan. Ik lees boeken graag na de hype, als wind en opgewaaid stof gaan liggen zijn en ik in kalmte kan proeven, lezen, smaken zonder meteen een mening te moeten of willen hebben.
Nu was het moment. Ik voelde het. Ontkomen was niet meer mogelijk en nood nabij. Ik kocht deze origineel Spaanse 'La sombra del viento' die zovele leeslustigen voor mij in verschillende talen reeds had betoverd.
En zo begon ik hem dus in het Italiaans. "Ricorda ancora il mattino in cui mio padre mi fece conoscere il Cimitero del Libri Dimenticati. Erano i primi giorni dell'estate del 1945 e noi camminavamo per le stade di una Barcellona intrappolata soto cieli di cenere e un sole vaporoso che si spandeva sulla rambla de Santa Mónica in una ghirlanda di rame liquido." Prachtig toch.

Veel bladzijden heb ik er toen niet in kunnen lezen. Er waren nl. nog steeds de dringendere zaken het hoofd te bieden.
Ik was echter wel door het weinige dat ik gelezen had geprikkeld, betoverd en wou weten hoe het verder ging! Via ouderlijk transport liet ik in oktober de Nederlandse versie 'De schaduw van de Wind' meebrengen. Een prachtige verhaallijn volgen via woordenboekjes is nl. zoiets als de afgemeten ingrediënten op tafel zien staan terwijl je je lievelingskostje verorbert. De zichtbare interne keuken verpest de magische smaak.
Maar ik werd teleurgesteld door 'De schaduw', de vertaling. Zovele zinnen klonken in het Nederlands zo verwrongen in mijn oor. Meermaals greep ik terug naar de 'L'Ombra' las en herlas en genoot er van elk woord. Nederlands leek me nooit eerder zo arm.

Het is een fantastisch verhaal. Zo-eentje waar je overdag aan denkt als bracht je de vorige avond en nacht door op een andere plek. Hopen dat het avond werd deed ik in Genova, om dan terug te kunnen keren naar Barcelona. Ryanair overbodig.

"A Barcellona, una mattina d'estate del 1945, il proprietario di un negozio di libri usati concuce il figlio undicenne, Daniel, al Cimitero dei Libri Dimenticati, un luogo segreto dove vengono sottratti all'oblio migiaia di volumi di cui il tempo ha cancellato il ricordo. E qui Daniel entra in possesso di un libro "maledetto" che cambierà il corso della sua vita, introducendolo in un mondo di misteri e intrighi legato alla figura di Julián Carax, l'autore di quel libro. Daniel ne rimane folgorato, mentre dal passato iniziano a emergere storie di passioni illecite, di amori impossibili, di amicizie e lealtà assolute, di follia omicida e di un macabro segreto cutodito in una villa abbandonata. Una storia in cui Daniel ritrova a poco a poco inquietanti paralleli con la propria vita..."

En het beste is... Er is een nieuwe uitgekomen!

Sarah @ Thomas

Nog nét niet vergeten was ik het: Onderstaand berichtje stond hier namelijk nog altijd niet, terwijl het reeds op 21 december van vorig jaar virtueel leven werd ingeblazen. En eigenlijk niet door mij, maar wel door iemand anders aan wie het in zekere zin niet echt geschreven was, maar die de boodschap wel ging verstaan. Internet is magie en spanning, waarmee ik graag speel...*grijns*

Onderstaande brief is een antwoord op deze geschreven door voorgaande Iemand Anders, ofte een andere Gentse ErasMus. Toen ik zijn brief las op een of andere Genovese nacht vol snél en illegaal internet waar dan duchtig van geprocrastiprofiteerd werd, was het alsof ik alles las en neergeschreven zag waarmee ik al enige tijd rondliep maar niet in woorden uitgedrukt dacht te kunnen zien.
Imaginaire blikseminslag: check! Meer dan drie keer na elkaar moet ik gelezen hebben wat ik zag staan. Zo waar, zo ongeloof-lijk juist stond er wat ik voelde en dacht. Ik kon er niet over zwijgen en vertelde andere ErasMussen erover. Genre: "Allé joh, niet te doen! dieje gast kijkt 'lijk in mijn hoofd ofzo!?!" mét bijhorend enthousiasme waardoor ook zij op hun beurt wel wilden lezen waarover ik sprak. Dat Nederlands niet altijd hun moedertaal was, vormde geen bezwaar. Vertalingen vloeiden naar voren, al moet ik toegeven dat sommige zaken eerder slecht te vertalen bleken. Moedertalen ftw.
Opvallend genoeg was niet iedereen het eens met mij of de schrijver. Het merendeel wel.

Beter het erasmusgevoel uitleggen dan in de brief gebeurd was, kon en wou ik niet. Een kreet van herkenning slaken was wat ik voor mogelijk achtte.
Hieronder het resultaat.

In de Genovese Haven.

Het was een groene fles die ongeduldig tegen de kade aantikkend op het klotsende water dreef. Alsof ze alleen door mij opgevist wou worden, alsof ze wist dat ik van kindsbeen af droomde van het vinden van zo’n schat: a message in a bottle, en wat voor een:

Liefste Thomas,

Nu jij al lang weer thuis bent en foto’s afdrukken zijn van indrukken die nooit zullen verglijden in de tijd, zocht ik de andere oorden op.

Ja, je hebt me wel gewaarschuwd, meermaals zelfs zo ik me herinner, maar de lokroep was te verleidelijk. Thuisblijven, ‘gewoon’ verder doen bleek immers veel minder een optie en steeds meer een gouden kooi. Wegvliegen, nieuwe gezichten, nieuwe mensen, nieuwe taal, dat was wat ik wou. En vliegen deed ik, weg van alles wat al even evidentie was en zekerheid. Ook van jou, al ben jij dat laatste voor mij meer dan ooit nog steeds.

Het werd een pijnlijke zaak want een mens is nog steeds geen vogel en zo volgde de val dus onvermijdelijk. Die Hollander waar je over sprak, ik kan hem niet doorgronden. Verwarring zaaiend, brengt hij zaken aan het licht; uiteen drijvend, brengt hij tesamen; vensters openend, sluit hij deuren. Wat is zijn doel, zijn plan, vraagt men zich af. Antwoord maar niet, je weet best wat ik bedoel. En ik ben hem even dankbaar als jij. Voor wat hij mij leerde, al ruikt leren te veel naar schoolbanken waarmee het weinig te maken heeft.

Veel nieuwigheden hebben ondertussen hun eerste glans en geur verloren. Vreemd hoe snel zoiets kan of beter moét gaan: stratenplannen vormen geen doolhoven meer, mensen worden verstaanbaar, gewoontes aanvaard en aangenomen. Socialiseren, flexibiliteit en aanpassing zijn hier mooie termen voor broodnodige overlevingsstrategieën, als Eras-mus.

Ik moet bekennen dat ik de terugkeer van ons, trekvogels, enigszins vrees. Begrijp me niet verkeerd, liefste schat, ik verlang ernaar bij jou te zijn. Maar het gevoel van vrijheid en warmte, in al z’n betekenissen, had ik nooit eerder in ons koude belgenland. En missen ga ik het, en waarschijnlijk lang.

Heel deze vlucht heeft iets parabolisch: je stijgt op in volle verwachting, zweeft even luchtledig door de ruimte en staat voor je ’t weet weer op de grond, met beide voeten en een Ervaring meer.
Dat de grond daarna nooit meer hetzelfde voelt, hoef ik jou niet te vertellen. Even proeven van de wolken en van daaruit kijken naar Europa en de wereld, maakt van mieren terug mieren en doet belachelijke grenzen en hokjes smelten voor de zon.

Ik ben op mijn weg terug nu naar de aarde, na de piek, na de orgasmus. Vol ongeduld om jou te zien en beter dan ooit te beseffen dat ik weer en meer wil vliegen, maar dan hand-in-hand met jou.

Voor nu een knuffel die nazindert tot ik terug ben, 9 februari, in Gent.
Love,
Je Sarah

Leven is cool als men soms valt van zijn stoel

Gisterennacht stuitte ik onverwachts en al feesboek-slaap-tijdverspillend-foto's-kijkend (o.a. van Ijslandtripjes weliswaar, da's een geldig excuus) op ene vrijwel onbekende jongeling die ik sinds vorige week aansprak met "Trambuddy" en waarvan ik verder slechts een voornam, een origine en het erasmus-label kende.

Uiterst, over-, mega-toevallig bleek hij een vriend van vrienden van vrienden! (en ja, zo ver leidt het smoelenpad soms)

Small world, huh?

Schoon gezegd, Meneer.

"Geluk en schoonheid is een goed tankstation, geen vakantiebestemming."

(Thomas Blondeau)

Priori-tijd

Soms kom je mensen tegen waarmee je een lange treinrit zou willen maken, een heel lange, genre Orient Express. Maar zo'n dingen kan je nu eenmaal niet altijd kiezen.

Heel blij mag of moet je dan zijn dat die levende zielen je bestaan binnendwarrelden. Dat ze je iets leerden, inspireerden, deden lachen, ook al was het maar voor even, even voor Leven ze naar de achterdeur lokte.

De lijst wordt langer. Zo de spijt ook.

Tijd en vooral het gebrek eraan zijn meestal de boosdoeners. En Prioriteiten, natuurlijk. Ik haat dat woord. Het houdt 'Keuzes maken' in, nog zo'n hekelding, als je liever alles kiezen wil.

Gelukkig is er al-tijd Hoop en een nieuwe dag, een nieuwe kans
op weer-zien.
Aja.

Een Wolk van een Plan P

Op de schone Gentse maandagavond der vierde mei kroop in glorie en harmonie en met kreetjes van stress, verrassing en opluchting Plan P na enkele maanden uit de moederschoot.

Aanwezigen waren Rosie&Melanie (aja), Pegasus (aja) en het Zwielpaard als vroedman voor gelegenheid. Een Pracht van een Plan P zag eindelijk het wereldse levenslicht en een smoothige bebieborrel volgde snel. Geboren en zo meteen Geslaagd met onderscheiding, Vreugde alom!

Het was een heuglijke gebeurtenis die sinds die dag de jongste telg der Onvergetelijke en andere Memorabele Geschiedenissen-verzameling vormt en dat nog lang mag blijven ook.

Lievelingsdier

Vier. Vier koppels stonden op het perron. Kussend en bang afwachtend wanneer een ijzer gevaarte groter dan zijzelf een geliefde meenam. En de ander achterliet. Voor even of voor lang - soms kan je dat als buitenstaander uit de lichaamstaal opmaken. Bij één paar ging het lang duren vooraleer ze elkaar terug gingen zien. De jongeman stapte de trein op. Zij bleef achter op het perron, wachtend tot de trein haar lief uit het zicht voerde. Ze zwaaide nog.

Ik kan dat niet. Dat zwaaien natuurlijk wel. Maar dat blijven staan op het perron. Dat achter-blijven, terwijl trein en lief wegrijden. Ik ben er niet goed in en vermijd zo mogelijk dan ook de situatie. Noem het gerust verlatingsangst, want dat is het ook. Mijn lief of gelijk wie ik graag zie onverbiddelijk zien wegrijden of vliegen in een stalen iets dat ik niet kan stoppen, bezorgt me meestal een kilte rond mijn hart.

Zuinig zijn met Lievelingsdieren, het zal daar wel iets mee te maken hebben. In de Boze Wereld groeien ze nl. zelden aan bomen, schieten ze niet als paddenstoelen uit de grond en vonden befaamde ‘it’s raining men’-momenten duidelijk vóór onze tijdsrekening plaats. [dat filmpje is het bekijken waard trouwens]
Nuja, museumstukken maken van mensen is nog nooit mijn bedoeling geweest. En ook al ben ik er niet helemaal uit over hoe ik me dat in de praktijk moet voorstellen, ware zuinigheid lijkt me vooral onpraktisch en dus onleefbaar.

In zélf afscheid nemen, zelf op treinen en vliegtuigen stappen ben ik dan weer wel sterk. And yes, that makes sense. Zelf afscheid nemen is in tegenstelling tot de passieve vorm ervan [hoe klinkt dat dan - ‘afgescheten worden’?? haha ;-)] veel 'gemakkelijker'. Jij hebt zelf nl. de macht en de keuze om te gaan of te blijven, om die trein of dat vliegtuig te nemen. Of net te laat te komen.

Controlefreak aanwezig? Jaha! Hierzo!