maandag 29 juni 2009

Tripping Rules muchas




Bestemming: Madrid - Santiago - Vigo - Porto - Charleroi.
Een draft-flard vanop qwertybord in het hostel:
"Cool Hostel. Toestand: Fins naast mijn oor, Engels in my mouth - dat trouwens 'perfect' is als ik my aussie friend Sally from Adelaide and the two American girs 'from Cali' (-fornia) mag geloven, cool. lol. Hoe meer mensen ik from Cali ontmoet, hoe nog meer de max ik het vind dat Rut daar nu een half jaar gaat zitten. En Damn, hoe meer ik mee wil, wat had je gedacht :) Argh! Qwerty-keyboards! incl the ñ! that i ceep pressing on ¡! - omg i love that simbol upsideddown."

(later)
Madrid is fun. En heet. Zeer heet. Ik had er ook very happy op Erasmus kunnen zijn. De stad is veel kleiner en gezelliger dan ik verwachtte, met een kleine 'Plaza Mayor' ook en maar weinig hoofdstadkarakter. Madrid heeft eigenlijk té veel niet-te-missen musea voor mijn post-blok-vermoeide ziel, maar ik doe ze toch. Jong zijn is overdrijven.
Drie dagen ben ik in Madrid. Elke dag een museum. Prado als laatste, een pracht van een collectie, maar ook een dooddoener, echt wel.
Eigenlijk zouden ze zulke grote musea moeten opdelen in verschillende kleinere compartimenten, in meer leefbare delen. Marathonmusea zijn nergens goed voor. Bezoekers zijn nl. na een tijdje meer bezig met overlevingskwesties als 'hoevee-h-eel komt er nog nà dit" en "waar is de uitgang, het toilet, de cafétaria" dan met "wie en wat hangt er in deze zaal, in welke tijd en context situeren deze werken zich enz". Logisch ook, ze hebben pijnlijke voeten, vergaan van honger en dorst, en lopen in het ergste geval een totale beeldenverzadiging op waardoor de kunst in kwestie amper of niet nog door hen wordt bekeken.
Massamusea, ik ben er niet voor.
Mijn achillespezen ook niet.


Over wat volgde na Madrid kan ik kort of lang en gedetailleerd zijn, maar dat laatste zal ik u besparen en wel om deze reden: ziek - ziek - ziek, en ja hoor, zelfs een spaans ziekenhuis langs de binnenkant gezien en het eerste infuus van mijn leven gekregen. Gelukkig waren Rut en een superlieve vriendin van haar (Andrea) bij mij, en werd er ook de volgende dagen heel goed voor mij gezorgd. Tot ik weer naar huis terugkeerde, helaas.
Oja en ook nog een zeer geschaafde knie opgelopen! *grijns* (dat ontbrak er nog aan, natuurlijk)

maar hé
WAT HEBBEN WE GELEERD?? (hehe)

- Spaans is géén Italiaans (écht niet, test zelf maar)
- Spaans lijkt soms een 'verzacht Italiaans'.
- Ik had ook in Madrid kunnen studeren, mits véél Spaans geleer!
- Madrid is de Max. Niet moeilijk te begrijpen dat zowat àlle jonge Spanjaarden er wonen en/of studeren.
- Het Retiro-park is dé ideale plek voor een siësta, of voor een bottelòn, of voor ge-zon, fonteingespartel (nee, ik niet, helaas) of of of.
- Bij 32° behouden winkels alleen hun airco als belangrijkste functie: airco-hopping, o jeah!
- Tapas zijn moeilijker te vinden dan gedacht. Vooral als je niet heel exàct weet wat, hoe en waar ze te bestellen. Cu next time!
- Sangria is suuuuperlekker.
- België en bij uitbreiding Europa heeft eigenlijk een opmerkelijk onderwijssysteem.
- Heel cool om weerom te merken hoe snel het kan klikken met mensen in hetzelfde schuitje, maar dan wonend aan de andere kant van de wereld :-)
- Omgekeerd geldt natuurlijk ook: direct heb je door wanneer het niét klikt, maar nobody cares natuurlijk.
- Madrileense pleinen worden blijkbaar collectief op hetzelfde moment heraangelegd.
- Life isn't over after 25 (hehe)
- Tripping on your/my own houdt een overlevingskans in (ja, echt waar, ma) en is zeker voor herhaling vatbaar.

donderdag 25 juni 2009

Botellón n° 1

Helaas wegens aanhoudende bloktoestand die schijnbaar zonder einde is, met onuitdrukbare pijn in het hart vanavond afwezig moeten tekenen op de eerste Botellón in Gent. Gelukkig vond God op de 9de dag Het VideoKanaal uit om overal ter wereld de thuisblijvers virtueel toch wat sfeer mee te geven. Dankuwel!



Dat bij zo'n Belgische versie van het Spaanse origineel niet iederéén even hippie-gez(w)ind door het leven ging gaan was euh ja, wel een béétje te verwachten zeker? Maar hé, op naar de volgende, jongens! Met mij erbij!

woensdag 10 juni 2009

Zin


"Sur quel chemin de l'enfance, As-tu perdu l'innocence?"




Een Prachtige Zin.

(Foto Felix Baumsteiger, Milow - reeks)
(Zin Pierre Rapsat - Jardin Secret)

Vie

Er zijn er die het naast zich neerleggen, als was het niet van hen, het niet naar waarde schatten, niet eens proberen of het lekker zit. Er zijn er die eruit stappen, erin verdrinken, het dragen evan niet aankunnen, kleine mens in te grote smoking. En er zijn er bij wie het als gegoten zit. Het ten volle dragen, tot op de draad verslijten, erin ronddansen, mooi zijn, mens zijn.

zondag 7 juni 2009

Cecilia

Ten opzichte van zo'n Toppunt van Menselijk Kunnen verdwijnen al dan niet hatelijke cursusjes van driehonderd pagina's vol-le-dig in het niet.

Cecilia Bartoli, menselijke nachtegaal, siciliaanse engel, één van Italiës beste exportproducten.






In bovenstaand filmpje zingt ze trouwens op een sublieme locatie: Teatro Palladio in Vicenza. Voor de toehoorders was het vast een beetje Hemel zien...

donderdag 4 juni 2009

Hopper

Omdat er nood was aan uitgewaai in combinatie met extra zon en zee, trok ik dinsdag na mijn examen richting kust, richting Knokke. Normaalgezien doe ik Oostende aan bij zulke noden, maar deze keer was er naast bovenstaande aanwezige exotische eigenschappen in Knokke een tijdelijke andere troef die mij wenkte: het Internationaal Fotofestival met o.a. de World Press award-foto's inclusief aangenaam vergezellend fotoliefhebbend gezelschap.

Ik werd op slag fan van deze foto van J. Bonnet, een Franse fotograaf die Dennis Hopper portredeerde als zat hij in een schilderij van die andere Hopper, Edward, meester der melancholie en wachtende mensen.


Nighthawks, 1942

De stilte en introvertie die de figuren bij E. Hopper uitstralen prikkelt keer op keer mijn nieuwsgierigheid en fantasie: Spreken deze mensen met elkaar? Waarover? Of net niet? Wat gaat er in hun hoofden om? Wat is hun verhaal? Waarom zitten ze daar?

Cape Cod Morning, 1950


Heel vaak betrekken Hoppers figuren in het schilderij de voor ons onzichtbare 'werkelijkheid' buiten het schilderij, ze kijken naar iets wat wij niet zien. Zo ook bij bovenstaand schilderij, een van mijn lievelingsschilderijen naast Nighthawks. Het blijft me maar intrigeren wat zo opvallend de aandacht van de vrouw trekt... In mijn fantasie kan het alles zijn: van haar was, wapperend aan de wasdraad, dreigend weg te vliegen tot een aankomend onweer of zelfs het Monster van Loch Ness (hehe)







Ik zou bij elk schilderij een verhaal kunnen verzinnen. En misschien moest ik dat ook maar eens doen.
Als de examens terug vertrokken zijn naar Kwellingenland.

woensdag 3 juni 2009

M83 - We Own the Sky

Omdat



het



hier



anders



nogal



knullig



de sidebar



staat



te verpesten



en alles



gewoonweg



mag