maandag 27 april 2009

zaterdag 18 april 2009

De grote Drie

Vijf dagen na mijn éénentwintigste verjaardag lees ik in de weekendversie van DS een artikel over hoe het is om 30 te worden. Dertig. De grote Drie. Over negen volle jaren is het bij mij zover.

De geïntervieuwden spraken o.a. over hoe ze als studerende twintigers nog in het gras konden liggen zonder schuldgevoel en bijhorende zorgen voor morgen. Een voorbeeld van hoe wind en tijd de hoogste bergtoppen van weleer mooi afschuren lijkt me. Zonder zorgen in het gras liggen is er nl. voor vele leeftijdsgenoten en mijzelve toch ook niet echt bij dezer dagen. En dat druk ik dan eufemistisch uit.
Uiterààrd. Wanneer onverbiddelijk een job, een huis, een wederhelft en het eventuele nageslacht de persoonlijke levenssfeer in komen wandelen - niet per definitie in die volgorde - is de prijs een hoop stress maar vooral veel verantwoordelijkheid meer en een massa 'tijd' minder. Dit laatste, afhankelijk van hoe je 't bekijkt.

De geïnterviewden gingen verder, hoe ze, "naïef als ze waren", zonder 3 nog dachten de hele wereld aan te kunnen, te kunnen veranderen zelfs. Zo'n tien jaar later weten ze wel beter en vinden berusting, rust en zelfs geluk in het feit een kleine mier te zijn, als iedereen. Wetend, dat het zo ook wel goed is.
Ik vrees die berusting, al snap ik het ergens ook wel een beetje. Maar ik hoop er koppig aan te ontsnappen. Ik hoop het echt. Berusting is stilstaan, niet(s) bewegen, moed opgeven, laten gaan, zelf blijven staan, stoppen met plannen maken en dromen.

Dromen blijken door sommigen dan ook begraven, door anderen uitgevoerd of op til te staan. Kinderen zijn er, niet altijd. Tevredenheid daarentegen wel. Met wat reeds bereikt werd. Met er meer stààn dan tien jaar ervoor. Met met recht "10 jaar geleden" kunnen zeggen, zonder een belachelijke nasmaak. Met méér geleefd en beleefd te hebben.
Laat ik daar maar een doel van maken. Een Levensdoel, ahja.

vrijdag 17 april 2009

Beware of the girlfriend

Omdat ik helaas momenteel al - wat zei ik? - AL mijn schrijfenergie in de goede Paperzaak moet steken, zal hier waarschijnlijk een tijdje veel andere kletskoek verschijnen :-) U bent gewaarschuwd.

vrijdag 10 april 2009

In shock.

Al een week lang teisteren deze affiches alle nmbs-stations, als een plaag, plots neergestreken en onuitroeibaar. "Een sensibiliseringscampagne" placht het overheidsbedrijf haar nieuwste posters te noemen.

Een brutale en laag-morele aanslag op al wie ooit van ver of dichtbij in contact kwam met treindoding en -zelfdoding, was het éérste waar ik aan dacht bij het zien ervan. Walgen deed en doe ik. En eraan ontsnappen is niet onmogelijk.

Doel de mist in, wat mij betreft.
Dat ze bij de nmbs het woord ethiek maar eens opzoeken.



[Bewust postte ik de desbetreffende afbeelding hier niet]

woensdag 8 april 2009

En. Oewast?

De vraag. Meervoudig aan mij gesteld sinds ik terug ben in Vertrouwde Omgeving. Alsof het ging om een 7-daags tripje waarop een weinigzeggend antwoord genre "cava/goed hé" de lading wel dekt.
Of nee, misschien ligt er meestal toch iéts meer verwachtingsvolle intonatie in de vragende stem en valt er een korte pauze na de 'En'.
Wat ik dan antwoord? Meestal al lachend "eu ja... wil je dat in 2 of in 200 woorden horen?" om holle woorden te vermijden en aan te geven dat het Verhaal Vertellen meer tijd en ruimte verdient dan 5 seconden en een gangpad.
Zo ging het ook op een vrijdagavond op de trein met een Very-Long-Time-No-See-Friend voor me die, oprecht geïnteresseerd, vroeg om 45 min durend Erasmusiaal geblaat. Wist hij veel wat hem te wachten stond.
Beperkte tijd en mijn over-enthousiasme deden hem bijna al gauw smeken om een moment verlossing van mijn woordenstroom. *grijns*

Liefst zou ik alle vragers zelf op Erasmus sturen. Er zijn er die het niet zouden volhouden of overleven, zoveel is zeker. Maar er zijn er ook wiens wereld zou open gaan en open blijven staan, met wie ik zou kunnen delen wat het is. Want delen wil ik, moet ik, maar gaat niet altijd met wie ik wil.
Het is vreemd en verontrustend tegelijk hoe het oude decor nog ruikt en voelt als voordien. En hoe snel je er je plaats weer in terugvindt. Mijn verbazing was groot. Mijn teleurstelling groter. Alsof alleen ik veranderd was, vleugels had gekregen en horizonten gezien terwijl anderen, thuisblijvers e.a., de ramen nog maken moeten en/of amper beseffen dat er een Wereld is daarbuiten. Om te ontdekken!

Er is een deel van mij dat niet en misschien nooit meer past in het Vertrouwde Decor. Een deel dat proefde van een drug die tijdelijk legaal en voorhanden was en nu weer verboden. Dat deel van mij doolt als verloren in een omhulsel dat in het hokje 'voorheen' gepast wordt, terwijl het nog wel eens 'scusi' laat ontsnappen op de bus en spontaner, impulsiever en vriendelijker is dan ooit.

Vijf maanden Leven op volle kracht samenballen in een "goed hé" zou de waarheid geweld aandoen. Want leven, zelfs in een warmer klimaat en dito omgeving, blijkt ook daar op het einde van de dag slechts leven op voorwaarde van wassen, pijnen en plassen. En daarbij Gemis. En bakken Besef, van wie en wat er daar in het verre Thuis allemaal als vanzelf klaar staat. En hoe zalig een afwasmachine is. Allemaal zaken die slechts weinigen in acht nemen bij het horen van het toverwoord 'Erasmus'.
Dat 'vakantie' immers geen synoniem is, kan je nl. slechts ondervínden. En al de rest ook.

Dus wat antwoord je dan?

maandag 6 april 2009

To talk or not to talk

Foto door Kianoush Meirlaen


We hadden een discussie, of beter een gesprek. Een gesprek zoals we er meer hielden in onze keuken. Onze Genovese keuken. In een taal die niet de onze was, al deerde dat allerminst. We praatten over Dingen des Levens, klein en groot, maar vooral groot. Dat gaat zo en hoeft niet te verbazen. Er zat namelijk een zware tijdelijkheid en houdbaarheid aan dat 'onze' keuken-gevoel. Vijf maanden hadden we voorgeschreven gekregen, meer niet. Daarmee moesten we het doen. Er ontstaat druk op deze manier. En in volle besef van tijdelijkheid en eindigheid leer je mensen aan een hoog tempo en diepgaand (of misschien zelfs 'beter') kennen. Tijd voor verlegenheid, maskers en andere hegjes om jezelf achter te verschuilen, is er niet. Helemaal niet. Absoluut niet. Hieraan verspil je dan ook geen seconde kostbare energie.
Jezelf blootgeven is wat je doet. En nachten doorpraten. Met andere aardbewoners waarvan je tot enkele maanden voordien het bestaan niet kon vermoeden, met andere levens in andere landen en een andere taal.

In mijn eerste Genovese uren was het mij vrij snel (en soms pijnlijk) duidelijk dat talen spreken en menselijke communicatie tout court een niet-te-onderschatten belang, kracht en macht in zich draagt. En jaja, hiermee klink ik als de aanvang van een goedkoop Bridget-Jones-hulp-boek genre "how-to-communicate-with-the-other-sex". Mais désolé. Het is pure Waarheid.

Meer dan ooit ondervond ik de waarde en betekenis van iets als 'moedertaal'. Willens nillens mist na een tijdje je oor, tong, je hoofd en je hart blijkbaar het horen en produceren van Vertrouwdheid. Ik stond er nooit eerder zo bij stil. Ik had ook nooit eerder nood aan een momentje Moedertaal. Er was ook nooit eerder zo'n schaarste.

Dit alles deed me verder nadenken over de verschillende dialecten en varianten die een taal rijk kan zijn. Ik relativeerde en leerde dat als mensen eenzelfde taal spreken, in wat voor variante dan ook, het al een hele stap vooruit is wanneer ze basically willen communiceren.
Grif geef ik toe dat ook ik tot voor kort soms ietwat vreemd opkeek - of zelfs verveeld naargelang de gemoedstoestand - wanneer iemand afkomstig uit een andere belgische krocht dan de mijne me aansprak en slechts met moeite verstaanbaar in mijn oor klonk. Dat 'natuurlijk chauvinisme', als er al zoiets bestaat, kan je blijkbaar niet tegenhouden. Het is als een reflex. Een reflex van Hokjesdenkerij. Argh!
Terug in Gent en België dezer dagen lijkt voorgaande neiging volledig in rook te zijn opgegaan. Plotsklaps zie of beter 'hoor' ik veel helderder wat dialecten en bijhorende sprekers bindt dan wat hen scheidt, en klinkt 'anders' veel interessanter en 'gelijker' dan ooit.
Erasmuseffect # ik-ben-de-tel-kwijt.

Over talen en hun karakters, over de klank, de melodie in verschillende oren, over hun uitdrukbaarheid en expressie of de onmogelijkheid daarvan zei Lukas, één der poolse flatgenootjes, tijdens één van die gesprekken trouwens het volgende:

"there are things you can't express, in any language, maybe in music, but even then..."


En ik gaf hem gelijk.

zondag 5 april 2009

[bedenksel]



Groot worden is gedroom inruilen voor teleurgestel.

Verzamel-de-liefde

Rosie en Melanie willen een databank. Bart Moeyaert deed het in een boek. En de Prins deed het voor Doornroosje.

Zij pakken het minstens even groots aan en maken er een website én boeken rond. Liefde en hoe ongrijpbaarheid weer te geven is wat hen allen bindt.
Ik citeer:

1001 Liefdes
Creatief Schrijven gaat op zoek naar 1001 liefdesbrieven van 1001 verschillende schrijvers. Post je brief op de website www.1001liefdes.be De beste brieven worden ook gepubliceerd in boekvorm.


Dit is uiteraard geen bevel. Slechts een zeer vriendelijke aansporing. :-)
Briefschrijven lijken velen onder ons nl. spijtiggenoeg verleerd. Velen, behalve Oskar natuurlijk.

zaterdag 4 april 2009

Alarm



Er was eens een meisje van net een kwarteeuw oud. Heel lang leefde ze heel gelukkig samen met haar poes, haar mama en papa in een stad in ons eigen kleine landje. Dansen was het liefste wat ze deed. Keer op keer kregen haar blonde haren en blauwe ogen al dartelend en dansend een magische glans, als was ze Tinkerbell herself met wie ze zo graag vliegen wou. Broertjes en zusjes had ze niet, maar vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet.
Op een dag besloot ze dat ze groot en sterk genoeg was om haar eigen paleisje te betrekken in de stad waar ze samen met haar vriendjes gestudeerd had. Gelukkig, vol dromen en goeie moed voorzag ze de muren van haar paleis van hemelsblauwe verf - haar lievelingskleur - en zocht ze de schattigste zweedse meubeltjes uit.
Vanuit haar eigen stekje zou ze de Grote Mensenwereld instappen en veroveren met haar glimlach! Alleen de poes, haar Sancho Panza, ontbrak nog.
Net als alle afgestudeerde stervelingen speurde het meisje naar een leuke job. Ze had heel erg veel geluk en vond er eentje bij het theater, geheel passend bij haar prinsessenbestaan.
Na de winter werd het meisje plots ziek. Ze kreeg tandpijn en andere pijntjes, pijntjes die ze nooit eerder had gehad. Ze maakte zich een beetje zorgen want genezen deed ze maar niet.Ook haar mama en papa maakten zich zorgen. En zelfs haar dokter voerde met bang hart verdere onderzoeken uit...

En hier stopt voorlopig het sprookje. Het meisje vecht tegen acute leukemie.
Lange blonde haren groeien terug, het meisje hopelijk ook. En snel.



*Liefste Marit, als je dit leest, Vecht, lieve Prinses. De wereld buiten Sprookjesbos heeft je nodig.


**Liefste alle anderen die dit lezen, Leef, Durf, Lach, heel luid, Dans, in de regen, Sta stil, Speel, Praat, met elkaar, Luister, heel stil, Laat gaan, Ga, heel ver, heel moedig, Kijk, Ruik, Proef, Raak aan, Aanvaard, Heb lief, heel hard, heel veel, Leef, alsof het morgen niet meer kan.

Zing het met een songtekst

Soms is het een beetje zo

Soms vraagt een mens zich af
Hoe het in godsnaam overleven
De nacht vol boze dromen
En de wekker om halfzeven

De heldentocht in de file
De heldentocht naar de discotheek
Om punten te verdienen
En vannacht niet alleen te zijn

We bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar

Ik zag je voor het eerst
Bij het zwembad met je moeder
Ze was even mooi als jij
Ik werd haar slaaf, haar kleine loeder

En ze kreeg voor haar verjaardag
Een auto van je vader
We doen het op de achterbank
En ik voel me geen verrader

Want we bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar

Hier heerst vrede
En er is hoop voor iedereen
Hier heerst vrede
Er is hoop voor iedereen

(Gorki - Soms vraagt een mens zich af)


En dan weer zo


Zomeravond in de stad
Plots is alles zwoel!
Hoge hakken paraderen
Zonnebrillen, cool!

Onderlijfkes komen boven,
Bovenlijven wit als melk
Statieflessen blanke benen
De zon is goed voor elk

Jeux de boules aan het museum
Met een fles pastis
En we doen alsof het hier Frankrijk is

Jan wordt jean et moi je m’appelle grand pierre
Laissez nous oublier tout de hier want aujourd’hui
je dis c’est bien ici, en dat is kleer!

’t Is al donker, mar nog warm,
késse konva fair?
’t Is veel te heet om te gan slapen
en love is in the air!

Het is tijd om te
Shakenindeliving – stoelen aan de kant
Shakenindeliving – weg diej plaaaant
Shakenindeliving – tafels opzij
Shakenindeliving – komt er bij
Shakenindeliving – en mor plotjes draaien
Shakenindeliving – koekkebakkenvlaaien
Shakenindeliving – geeft de luster maar nen zwaai
Shakenindeliving – en geeft de stereo maar nen draai!

The night iz young and so are we,
dus ik zeg ni NON aujourdhOUI!
I say yes to la vie… is er nog een fles…
Euh da weet ik ni!
Ik ga d’r één halen in de winkel op den hoek, hey.
Brengt voor mij ne Leo en ne zak kroepoek mee!

Ding, dong!
Aah, bonsoir Ali… aah mon ami tout va bien?
Mais Oui, Ali on as un petit festin…
Si tu veux tu peux toujour nous rejoin…dre
Non merci, je dois rester ici jusq’au matin,
tu sais la nuit c’est mon circuit.

Het wordt tijd om wat te bewegen,
goesting om te shaken en niemand houdt mij tegen.
Dus, ik zet al die stoelen wat opzij en zeg…
komt er bij… want:

Het is tijd om te
Shakenindeliving – stoelen aan de kant
Shakenindeliving – weg diej plaaaant
Shakenindeliving – tafels opzij
Shakenindeliving – komt er bij
Shakenindeliving – en mor plotjes draaien
Shakenindeliving – koekkebakkenvlaaien
Shakenindeliving – geeft de luster maar nen zwaai
Shakenindeliving – en geeft de stereo maar nen draai!

Waarem, waarem… Brandalaarem!!

(Pieter Embrechts - Shakenindeliving)


Life.