We all need Utopia

A map of the world that does not include Utopia, is not even worth glancing at.

O. Wilde

Wintertijd

Het is hier ijzig stil. Wind-stil. Blog-wintertijd. Helaas.

Oorzaken?
Tekort aan rust en tijd en zonlicht en teveel aan stormachtige drukheid en school- en werkstuff in en om mijn hoofd. Zoiets.

Liefst zou ik willen winterslapen van november tot februari.
Niets en niemand zien of horen. Alleen warmte, knusheid en dekentjes.
Herman DC snapt en troost. Zoals hij dat zo goed kan.

De sneeuw ligt in pakken op de stoep en in de tuin, gelukkig maar.

Winter.

Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder de zon.
...
En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zolang er sneeuw is, is er hoop.

Herman de Coninck

Hero

Harry,
Held van de literaire bovenste plank
ontdekt nu zelf de hemel...

World Soundtrack Awards

Been there.
En 't was Kei Mooi!

De wetten

"Je moet toch wat.
Een onvruchtbaar bestaan,
wie wil dat nou?"
Connie Palmen - De wetten

Het zou een levensmotto van mij kunnen zijn.

Eeuwen geleden las ik het boek waarmee Palmen debuteerde, vandaag ontdekte ik het opnieuw op mijn boekenplank. Ik weet nog dat ik het steengoed vond. Tegen mijn principe 'ik-lees-geen-2x-hetzelfde-boek', kriebelt het om het nog eens te lezen. Maar daar is helaas voorlopig geen denken aan, de aangroeiende stapel ongelezen boeken zou het mij immers niet vergeven.

Ge-clash

Zo ergens tussen ont-Gent-ing en acclimatisatie in Leuven, bevind ik mij.
Tussen heel veel nieuwe indrukken en evenveel mooie en leuke en niet-eens-zo-oude herinneringen.
Tussen een nieuw, on-ontgonnen kader en eentje met betreden paden, die nog lang niet beu gewandeld waren.
Nieuwe herinneringen ontspinnen zich in het nieuwe maar ook in het oude kader.
Er zijn nieuwe, frisse vriendschappen en oude, heerlijk bekende, ombijthuistekomen versies. En nog een hoop tussencategorieën. Allemaal even belangrijk.

Het Gent-gemis is groot. 'Massa's groot!' Ermee vergeleken, lijkt Leuven zooooo ontzettend... KLEIN, en dat zelfs in meer dan een betekenis. Het is alsof er een soort 'we'll never grow up'-wolk hangt. Wat quasi ironisch is tegenover de oer-oude Middeleeuwse roots die zowat overal om aandacht schreeuwen in de stad, om van de katholieke nog maar te zwijgen.
Ze hebben er wel een mooie bibliotheek. Totaal anders dan de Boekentoren, maar het is er even heerlijk toeven.

De nieuwe rechtsvakken zijn super-boeiend! Als een spons zo ben ik, eentje die nog liever een veelvoud van zichzelf zou willen zijn om toch maar in één teug de hele emmer te legen. En daar draait het 'm in se natuurlijk om. Van keuze-spijt is dus geen sprake. Integendeel zelfs.
En mijn Gent-gevoel is zo'n beetje als mijn Genova-gevoel, 'over' gaat dat vast niet meer.

Kinderspel

Sommige dingen zouden niet mogen veranderen, zouden kinderlijk simpel moeten blijven. L-o-v-e-kwesties bijvoorbeeld.

Gisteren zat ik rond het middaguur op de trappen van de Leuvense bibliotheek met voor mij een kermisgejoel van je welste. Kinderen draaiden zichzelf dol op de molens en spookten in de daarvoor bestemde attracties. Misschien lag het aan mij, maar ze leken mij opvallend jonger dan toen ikzelf zo'n dingen nog bezocht.

Plots kreeg ik een jongen en een meisje bovenaan het spookhuis in het oog. Ik schatte ze niet ouder 10 jaar. Ze riepen iemand beneden en stonden hand in hand. Het meisje was kop en schouder groter dan de jongen. Richting beneden wees ze op hen beiden en deed vervolgens zo:



I couldn't help but wonder: waar en wanneer werd het allemaal zoveel ingewikkelder dan een handgebaar?

Damn you, Perfection!

“The artist who aims at perfection in everything achieves it in nothing.”
- Eugene Delacroix

Een quote die geen t-woordenspreuk werd.

I did it

geschreven en ingediend!
het T-Woord!
Op 6 augustus gaf het zich over,
met deadline en al!
Vreugde alom.

Nu alleen nog hopen
...
en wachten
heeeeeeeeel lang
wachten
...
hoe
de opperhoofden het zullen
smaken
...
of niet
(brrrr)

Ethan Zuckerman: Listening to global voices

Worth watching.

Tripping Rules, ook familietrips

Ik ga mee, want het gedeelte thesis dat nog geschreven moet worden, kan ik overal schrijven. En alle bronnen kunnen en gaan mee.
Waarnaar?
Hiernaar
Hopelijk brengt de Engelse lucht extra inspiratie!


Grotere kaart weergeven

Tip for the future

Ladies and Gentlemen of the class of ’99,
If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience…
I will dispense this advice now.
Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked….You’re not as fat as you imagine.
Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.
Do one thing everyday that scares you. Sing. Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with people who are reckless with yours. Floss. Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind… the race is long, and in the end, it’s only with yourself.
Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how. Keep your old love letters, throw away your old bank statements. Stretch. Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life… the most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t.
Get plenty of calcium. Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone. Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children,maybe you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary… what ever you do, don’t congratulate yourself too much or berate yourself either – your choices are half chance, so are everybody else’s. Enjoy your body, use it every way you can… don’t be afraid of it, or what other people think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever own.
Dance… even if you have nowhere to do it but in your own living room. Read the directions, even if you don’t follow them. Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly. Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for good. Be nice to your siblings; they are the best link to your past and the
people most likely to stick with you in the future. Understand that friends come and go,but for the precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle because the older you get, the more you need the people you
knew when you were young. Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live in Northern California once, but leave before it makes you soft. Travel. Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will
philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize
that when you were young prices were reasonable, politicians were
noble and children respected their elders. Respect your elders. Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out. Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85. Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the
ugly parts and recycling it for more than it’s worth.
But trust me on the sunscreen…

QFT

B: "Maar gij wilt àlles, gij!"

Zoiets ja.

Generosity

Omdat ik heel graag zou willen dat er nog zielen mee in slaap vallen.
En het goeie avondlijke T-muziek is ook.

Matisse maakte er een boek over, een voorlopig ontbrekend pareltje in mijn boekenrek. Schandalig eigenlijk, de uitgeverij is zelfs naar mij vernoemd, lol.


Misschien moet ik het mijzelf maar eens kado doen quand je serai une des "jeunes gens ayant terminé leurs études" :-)

Tripping Rules, ook mini-trips!

Grotere kaart weergeven

Heerlijke dag vol zon, warmte, mooie architectuur, toffe parkjes, gróte, vriendelijke (zuid-)hollanders [srsly, zoveel 2m-mensen maken ze daar toch, dat valt mij elke keer op], een beetje gesolliciteer, Mc-Don-aids?, spanningen op de trein, EN ORANJE WON!!!!!!!!!!

Piazza dell'Amor Perfetto - Genova

"Perché solo a Genova può esistere un posto così."



Grotere kaart weergeven

Er is zelfs een FB-pagina van. Maar sssht, vertel het niet verder.

Nu we nog blinkend staal zijn

... met al wel hier en daar een krasje, maar zonder roest

zei, die vriendin van mij:


"Weet je, ik ben zo blij dat op mijn 21ste nog niet alles vastgelegd is in mijn leven"

Ik gaf haar het Aller-Grootste Gelijk.

Kerouac zegt:

The only people for me are the mad ones, the ones mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing but burn, burn, burn like fabulous roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes ‘awww’.

Jack Kerouac, On the road

Ik moet dat boek dringend eens lezen.

Tempo

Ze zijn fantastisch en dat vindt mijn T-woord ook! Speed-music! Hell yeah!

Internetpret

Soms heeft de schrijfster hier, het gehad met internet.
Dat zegt ze zonder blozen.
Vast en zeker kende je zelf ook al van die dagen.

Niét omdat het virtuele web haar al heerlijke mensen, lieve vrienden, mooie mensen, heel toffe vrienden en interessante mensen leerde kennen - en vooral ook zij dit dit alles incorporeren. Maar ook omdat het contact met al dezen dankzij een facebookklik in stand kan worden gehouden daar waar het vijftig jaar geleden zo goed als reddeloos verloren was nadat irl de 'see you' werd uitgewisseld.
En ook niet om al die interessante paden, tips en tricks die haar door het virtuele netwerk werden aangewezen en geleerd, om nog maar te zwijgen over de massa noodzakelijke weetjes, waarvoor ze de Wiki-god op haar blote knieën dankt bij kwisjes e.a.
Al déze redenen doen haar over-hyper-blij en dankbaar zijn voor www-at er daar ooit mede in het CERN werd ontworpen. Héél blij zelfs!

Maar er sluipen ook andere grijze dagen en momenten rond, vol www-vermoeidheid en gehekel over het feit dat gemail, gefacebook, getwitter (waar ik mijzelf voorlopig en gelukkig nog vér van verwijderd hou!) zo onmenselijk snel, vlug en kort 'moet' gebeuren. Ik ben er de mens niet naar om het zo kort en snel te houden in wat ik wil vertellen. Kort is beperken(d). Daar hou ik niet van. Lang, breed, vertellen, uren, regels, eindeloos, details, geuren, kleuren, da's meer mijn stijl. Iedereen die mij kent zal dat beamen.
In blokperiodes kruip ik soms ver weg uit dit www-web en ga daar blokken waar geen spat internetpret te bespeuren is. Verademend vind ik zo'n dan zo'n week of twee. Degenen die mij willen of moeten bereiken hebben mijn nummer, de anderen, niet.
Na een week begint dan al het gemis en een sluimerende hekel dat alle statussen, nieuwsflashes en hoogdringende mails aan mij voorbij gaan. Argh!

"Are all these improvements in communication really helping us communicate?", vroeg Carrie zich eens luidop af in SATC. Er zit wat in, me dunkt.

Gents gequote

Ik denk dat wel meer breinen zich zo'n stafkaart zouden wensen. Ze mogen er het mijne alleszins eentje opsturen als ze ze ooit in productie brengen, lijkt me soms ontzettend handig.

Gefashioneerd @ KASK

Gisteren veel mooi, mooier en mooiste Mode gezien in het KASK in Gent. (foto's op de link)
Bij zo'n mooie gelegenheid horen mooie mensen, dat spreekt.
En zo waren R&M er ook bij, catwalkend! Een heerlijk weerzien!

Gefascinationeerd werd er gekeken naar de vele prachtige creaties,
maar misschien toch nog wel het meest naar de kindercollectie 'We live on Fascination' van een voormalige schoolvriendin van me. Kindjes als snoepjes dansten onze neuzen voorbij! Heeel erg creatief en heeel erg Magit Beckers was haar collectie, en zo hoort het ook.
Dat er nog vele mogen volgen!

(edit: de vrt maakte een filmpje!)

Waarom ze geen journalist wordt

'Zeker dat gij geen journalistiek wilt gaan bijdoen?, zei ze al lachend tegen mij, een heel erg goeie vriendin. Ze grapte dat na het lezen van mijn vragen die ik aan een kennis van ons beiden had doorgestuurd over de kwestie 'rechten na kunstwetenschappen', waar die kennis ervaring mee heeft. 'Zalig goeie vragen joh!', zo vond de vriendin. En dat het was alsof ze in HUMO 'cherchez la femme' las. Haha.

Mmmm. En dan bedenk ik naar aanleiding van haar uitspraken weer de redenen waarom ik niet ga doen wat zij suggereert. De belangrijkste moet wel de volgende zijn: Ik hou niet van mijn geschrijf in de vorm van 'prestaties' die ik moet leveren: papers, artikels, tegen deadlines! Want zo voelt dat altijd en zo moet dat, als 'journalist'. Aja.

Veel liever dan dat schrijf ik hierzo wat ge-blabla, zonder deadline of enige druk. Hier ben ik zowel het hoofd als de redacteur als de combinatie van beiden en wanneer ook geen enkele andere levende ziel zou lezen wat hier staat, zou ik er niet mee ophouden. Gewoonweg omdat ik het zo graag doe, gewoon, voor mijzelf. (De sporadische zwakke illusie van 'orde-vorming' in mijn chaos die dat geschrijf met zich meebrengt, neem ik erbij met open armen. En dat een deel van mijn geheugen een externe vorm krijgt, werkt verder ook nogal geruststellend.)

Een tijdje geleden dacht ik echter nog anders over wat die vriendin zei. Zag het mijzelf misschien en eventueel enzo nog doen: journalist worden, als ik groot was.
Met die gedachte ergens in het achterhoofd ben ik dan ook vorig jaar zo'n beetje beginnen meewerken aan Schamper, het studentenmagazine van de UGent. Eigenlijk was ik dat al veel langer van plan, maar mijn eerste bachelorjaren zaten zo overvol schoolwerk dat zo'n vrijwillige tijdsbesteding met deadlines er niet meer bij kon. Achteraf gezien was dat in mijn laatste bachelorjaar en ook dit jaar niet veel anders, maar goh ja, 'Tijd' is er om in tweehonderd te delen hé ;)

Wat ik vooral bij Schamper leerde was hoeveel dingen er bij het maken van zo'n magazine komen kijken, hoe belangrijk een goede coördinatie is, hoe belangrijk die deadlines zijn, en vooral hoe een full-time-journalisten-job mij toch niet zo gelukkig zou maken als ik ooit misschien nog gedacht had.
Waarvoor ze mij wel tot wanneer ik doodga mogen bellen, mailen of postduiven is om à la Linda Asselbergs, één van mijn grootste jouralistieke idolen (met groupieschap en al ja) iets column-achtigs te schrijven in Weekend Knack of 'elders'. Jongens, alléén 't ideeeee al! :D Of jaaaaa, zoals Tante Annie in Vacature Magazine! Daar komen dan eigenlijk ook wel deadlines bij kijken, maar da's toch nog heel anders. Maar haha, euhm, let's be realistic, geen simpele haar op mijn hoofd die zich in het schrijverschap goed genoeg waant om nog maar aan de knieën van die Dames te komen. - En ik ga ervan uit dat ze beiden min. 170cm zijn. - Dus Liefste Linda en Tante Annie, leef asjeblief for ever, zodat ik nog even lang van jullie columns mag smullen.
De trein naar Journalistenland ga ik laten rijden. Ik zal zwaaien!

't Stad van A

Omdat ik en ik niet alleen,
ondanks alles
Alles
- 't is sterker dan mijzelf -
blijf en blijf van houden
van A

Pieter Embrechts -
de handwerpenaar

In deze stad ben ik geboren,
in deze stad heb ik gezocht.
In deze stad liep ik verloren,
aan deze stad ben ik verknocht.

In deze stad waar de mensen schelden,
in den bocht van een rivier.
In deze stad wonen de helden,
van de voetbal en het bier.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

Deze stad waant zich de wereld,
maar is in feite maar een dorp.
De mensen kijken niet veel verder,
dan de afstand van hun handworp.

Deze stad begint te hopen,
dat De Winter overwaait.
En dat de warmte weer mag komen,
en weer bloeit wat is gezaaid.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

Deze stad aan de stroom,
is zo ambitieus.
Maar voor wie niet van hier is,
nee, niet echt genereus.

En ik kan niet begrijpen,
och, vanwaar toch die haat.
En al die angst voor een ander,
och ik doe iedereen in de straat,
ne goeiendag, ne goeiendag, ne goeiendag, ne goeiendag.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
't Is maar dat ik hier passeer.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
En ik kom toch maar één keer.

Aan de skyline van de steden,
zie je soms een heel verhaal.
Maar nog altijd staat den boerentoren, in de schaduw van de kathedraal.

Een pracht van een songtekst.
Te vinden op de cd 'Maanzin'.

And it's all in my head

Omdat die Killer dat zo goed zingt.

Al-law me

'To law or not to law' - dat is al maanden een zeer belangrijke toekomstvraag voor ondertekende hier.

Sinds september 2009 werd er naar infodagen gegaan in binnen- en buitenland (Nederland), werden 'study fairs' vereerd met een bezoek, urenlang binnen-en buitenlandse curricula en vakkenpakketten bekeken, herbekeken, bestudéérd: Hoeveel studiepunten geven ze 'hier' aan Staats-/Persoons-/Gerechtelijk recht? Ah, da's één meer dan 'daar'. Welke seminarie-opties zijn er? En welke in UCL? En in FUNDP (Doet dat letterwoord u ook aan een of ander gevechtswapen denken 'or is it just me'?! Geen idee hoe ik erbij kom, de 'p' staat zelfs voor 'paix'! :)) En wat met de KUL? Lap, aan de VUB en de UA geven ze 'Boekhouden' en ik krijg al maagkrampen bij de gedachte alleen dat ik mij voor de volle 3 of 4 studiepunten dààrmee zou gaan bezighouden - per definitie is elk studiepunt voor zo'n vak er bij mij één te veel, m.a.w. mijden die handel! Two down!
En zo meteen in 't Frans beginnen in Wallonië of Brussel terwijl vele Nederlandstalige rechtencursussen al 'niet echt Nederlands zijn' (dixit Zij die Ervaring hebben) en er bovenop mijn Frans een laag stof én een laagje Italiaans ligt, is misschien toch ook niet het beste idee ooit.
En wat met Nederland? Mjaaaa, veel goeds gezien, zeker wel. Maar toch niet dat 'ja-dit-is-het'-gevoel.
Veel en veel en nog veel meer vragen en kwesties en vergelijkende studies werden gevoerd en volgden. Te veel om hier te vertellen.

Maar op een dag, ik weet al niet meer wanneer: Bleef er plots een sterre stille staan. En vond ik, ergens, goed verstopt een grondige reden voor één bepaalde keuze.

(Toegegeven, er blijven tot op heden nog een paar kleine vakjes onaangekruist op de checklist staan, maar daar komt asap verandering in.)

Na 4 jr Kunstwetenschappen in Gent, gaat ondergetekende nog 4 jr Rechten in Leuven aan haar sjaal breien. Zodat ze 't wat warm heeft in komende winters.
En dat ze op haar tanden zal mogen bijten, weet ze al.

Afrit Gent - centrum

Ze

... mist de Gentse Boekentoren al nog voor hij uit haar zicht verdwenen is, net als de woeste wind aan zijn voeten.
... heeft nog altijd een massa Gentse legendarische café's en uitgaansgelegenheden op haar to-do-list staan en te weinig avonden en nachten om ze tijdig nog allemaal te bezoeken.
... ging nog altijd niet naar de Grootste Zomerse Gentse Feesten (schaam schaam schaam, maar in die periode is ze altijd op reis).
... zal geen vervanging vinden voor het roeien, de Genste watersportbaan, de Coupure en al het andere Gentse water waarin de stad narcistisch haar evenbeeld zoekt in de zon.
... mist nu al de vrienden en bekende gezichten die ze er achterlaat.

en treurt daarom :(

Van die Dagen

"Het werd de ochtend van een dag. Buiten sloegen de geluiden aan het zweven in ons late hoofd. Iets in de kamer hield onze adem in en kwam toen ademend de kamer in, de ochtend van zijn leven. Het keek naar alles wat het nog niet zag. Het schreeuwde om alles wat het nog niet wist maar wel al miste. Het lag in onze handen en het was hij."

Zelden las ik zo'n prachtige openingszinnen. 'Kleine Dagen'. Bernard Dewulf won er vorige maand de Libris mee.
Ik las niet verder. Ik wacht met de rest. Uitstellen, my middle name. Niet te lang, wel net lang genoeg; tot tijd en gemoed volledig klaar zijn voor de schoonsprong in de letterenpoel en verdrinking erin bijna mijn dood betekent. Intensere leeservaringen als gevolg. Binnenkort.
Er zwermen hier al genoeg haastgevulde dagen.

Echt Genoten - worth saving

Omdat hij dat schoon gezegd heeft en ik het met hem eens ben.

"Hou je van mij?" "Ja liefste." "Zul je altijd van mij blijven houden?" "Natuurlijk, mijn lief." "Ben je dat wel zeker?" "Absoluut, schat." "Vind je het niet erg om dat even op te schrijven en te ondertekenen?" "Als ik je daarmee gelukkig kan maken..." "Is het oké als ik daar een paar getuigen bij roep?" "Euh, welja..." "Maar wil je dat dan graag even officieel zeggen? Ergens in het stadhuis bijvoorbeeld, in aanwezigheid van de burgemeester, of tenminste één of andere schepen?" "Euh...oké." "Vind je het niet erg om dat alles nog eens te herhalen? Maar dan in een kerk, voor God en zijn apostelen. Of in elk geval voor een pastoor en mijn hele familie." "Mij best, schatje, maar waarom geloof je nu niet gewoon dat ik van je hou?" Het klinkt als de dialoog uit een absurd toneelstuk. En toch is dit de prelude voor de bruiloftsmars.

'Trouwen is een teken van wantrouwen,' las ik onlangs. Ha! Eindelijk een oneliner als een knuppel, voor elke hond die weer eens aan mijn kop komt zeuren waarom ik nu eigenlijk niet wil trouwen. De juiste vraag is uiteindelijk toch altijd: waarom wel ? "Omdat het toch zo romantisch is," zei onlangs een vriendin. "Elkaar de eeuwige liefde beloven. Is er iets mooiers?" Ze vond het zo mooi dat ze het al voor de derde keer wou doen; twee huwelijken die allebei opperbest liepen, op een scheiding na. Maar waarom zou ik het feest bederven door daar schamper over te gaan doen? Het is zoals even appetijtelijke als appetijtrijke Zsa Zsa Gabor ooit zei: "Je kan een man nooit echt kennen tot je ervan bent gescheiden." Toen ze vroegen hoeveel echtgenoten ze nu precies had versleten, was haar schitterende antwoord: "De mijne meegeteld?"

Ach, zolang de echtgenoten maar echt genieten. Ik ben immers gek op trouwfeesten. Zolang het de mijne maar niet is. Het is meestal beter eten dan thuis. En vaak betere soap ook. Waarbij het me ook blijft opvallen hoe iedereen altijd perfect in zijn rol valt: die van koninklijke familie, iedereen superster voor één dag. De tofste mensen heb ik al plechtiger de konthelften tegen elkaar zien drukken dan Filip in zijn stijfste dagen. "Bedankt dat ge gekomen zjit. En bedankt voor uw... even kijken... ja, uw vork en uw twee cocktailglazen."

Neen, ik heb al een vaatwasmachine. En bovendien vind ik het een veel te opwindende gedachte dat ik nu een leven lang in zonde kan leven. En dan nog wel met mijn eigen vrouw. "Hoezo je vrouw?" krijg je dan te horen. Alsof ik de moeder van mijn kinderen, de opperpriesteres van mijn lichaam en ziel, de bewoonster van mijn huis en van al mijn dromen niet mijn vrouw zou mogen noemen, zonder dat zich daar een bende pennenlikkers, regelneven en koorknapen mee hoeft te komen moeien. Geen pastoor of burgemeester in mijn bed. Ik vind het sowieso niet sexy om wettelijk verplicht te worden om samen te slapen.

Maar toch mag ik doodvallen voor ik mijn lief klinisch 'mijn partner' ga noemen. Mijn pèrtner hoor je dat dan uit te spreken. Als een zakenvennoot met wie je op boekhoudkundige wijze de lichaamssappen uitwisselt. Of nog erger: mijn vriendin! Alsof twee mensen die van elkaar houden nog vrienden zouden willen zijn!

Pas op, ik heb het ook al eens gedaan, in een vlaag van geestesverschroeiende verliefdheid. Mijn vrouw ten huwelijk gevraagd. Maar dat was dan in Las Vegas, waar je tenminste geen jaar op voorhand de feestzaal en de traiteur moet vastleggen, en een half jaar met de beide schoonfamilies moet stressen over de prijzen van de huwelijkslijst, het menu , de gasten, en of nonkel Louis whisky krijgt of niet. Nee, daar zag ik het wel zitten. In een stad waar je in het casino mag gokken met je geld, en in de wedding chapels met je leven. Waar je, echt waar, zelfs drive-in-ceremonies hebt. Met of zonder Sinatra-kwelende pastoor, fake-Elvis of direct terug inleverbare bloemen. Daar heb je tenminste al binnen de drie kwartier na de vraag resultaat van het jawoord. Niet dat ik dat heb gekregen, van de vrouw die toen nochtans de eerste vrucht van onze liefde in haar buik had zitten. Het enige wat ze antwoordde was: "Het spijt me, jongen. Maar ik ben vandaag veel te misselijk om met jou te trouwen." En dus hou ik het voorlopig maar bij een verloving van een jaar of dertig. Dat klinkt al die tijd ook wel aardig: "Heeft u mijn aanstaande ergens gezien?" Hou het nog even stil. Dit is mijn plan. Als jonge zestiger of zeventiger vind ik het wel iets hebben. Met een bos bloemen en een mandoline onder de arm gaan vragen of ze mij wil hebben als haar man. Met als voornaamste objectief: een gigantisch huwelijksfeest waar de kleinkinderen tenminste bij kunnen zijn, die op hun kleine voetjes naar huis dribbelen als ik hun als eerste het geheim in hun oortjes heb gefluisterd. "Mama, papa, pépé is zot geworden! Hij wil gaan trouwen!" "Met wie?" "Hoe, met wie?! Met mémé, natuurlijk!"


Nic Balthazar

Het echtpaar Arnolfini - J. Van Eyck (National Gallery, London)

GeClausterd, achter haar bureau

Omdat er niet veel tijd is voor wat anders, ziehier een pakketje Claus om wat bij te soezen, te mijmeren of te dansen op een zonnige (jawel!) zondagmiddag - want dat zou ik allemaal wel net ietsje liever doen dan wat ik vandaag nog allemaal moet doen (T-sis-stressss aargh!)
Zijn woorden drukken tegelijk ook soms een fractie van het gevoel uit tegenover mijn eigen geproduceerde woorden, m.n. iets in de zin van: "Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten" ;)

Het originele clipje dat ik eigenlijk hier wou zetten, maar wat niet lukte, is trouwens in Gent gedraaid en zit vol herkenning! Mooi!

ENVOI

My verses stand gawping a bit.
I never get used to this. They’ve lived here
long enough.
Enough. I send them out of the house, I don’t want to wait
until their toes are cold.
Unhampered by their unclear clamour
I want to hear the humming of the sun
or that of my heart, that treacherous sponge that hardens.

My verses don’t screw classically,
they babble commonly and bluster far too nobly.
In winter their lips leap.
in spring they lie flat at the first warmth,
they ruin my summer
and in autumn they smell of women.

Enough. For another twelve lines on this sheet
I’ll hold my hand over their head
and then they’ll get a boot up the arse.
Go and pester elsewhere, one-cent rhymes
tremble elsewhere before twelve readers
and a snoring reviewer.

Go now, verses, on your light feet,
you have not trodden hard on the old earth
where the graves laugh when they see their guests,
the one corpse stacked on top of the other.
Go now and stagger to her
whom I do not know.

ENVOI

Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze ’t huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.

Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.

Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.

Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.



© 1985, Hugo Claus
From: Gedichten
Publisher: De Bezige Bij, Amsterdam, 2004

True

"To choose doubt as a philosophy of life is akin to choosing immobility as a means of transportation"

(ergens gevonden, en blijkbaar komt het hieruit)

About a Soul Mate

"People think a soul mate is your perfect fit, and that's what everyone wants. But a true soul mate is a mirror, the person who shows you everything that's holding you back, the person who brings you to your own attention so you can change your life. A true soul mate is probably the most important person you'll ever meet, because they tear down your walls and smack you awake. But to live with a soul mate forever? Nah. Too painful. Soul mates, they come into your life just to reveal another layer of yourself to you, and then they leave."

(Elisabeth Gilbert. Eat Pray Love. p. 157 )

Over toestanden en katerwaarheden

Huidige toestand van de blogster in dit veld?

Die heeft ergens anders Veel en Grote Andere Belangrijke Woorden te produceren dezer dagen en nog heel heel heel wat volgenden. T-sis heet haar nieuwe liefde, maar de relatie is er eentje met opvliegers en opflakkeringen, met aantrekken en afstoten. Spannend, dat wel. En interessant, dat ook. Gelukkig.

Maar dus: niet getreurd en geen gegrien over de magere blogproductiviteit, hou uzelf maar even luchtig bezig, geniet van de zomerachtige zon - daar dient ze tenslotte voor en 'dat is trouwens veel beter voor uw ogen dan al dat gestaar naar uw computerscherm' - en kom dan later of wanneer het u past maar eens terug. U zal zien, de bus wacht hier.


Nog een heerlijk quoteje voor het slapengaan:

The Cheshire Cat to Alice in Wonderland: "If you don't know where to go - it doesn't matter which way you take."

(Lewis Carol)

Beware

Peters Poëtisch Geval - om het kind een naam te geven

In de Antwerpse bibliotheek waar ik dezer dagen meer uren leven doorbreng dan in pakweg mijn eigen woonkamer, hangt er een nachtblauwe poster van een vroegere gedichtendag. Peter Verhelsts woorden staan er als fonkelende sterren mooizaam op te lezen:

Was zo graag samen

gevallen

maar iedereen viel

apart



was zo graag samen gevallen

maar iedereen viel apart

alleen

wij



was zo graag samengevallen

maar iedereen viel apart

alleen wij

sprongen naar de sterren

Peter Verhelst

Gespot op deze plek

Ik ben fan van Herman DC, maar bleek nog steeds niet te weten dat dit gedicht van hem de gevel naast het Mechelse 'Groen Waterke' siert...

De Plek


Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,

thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.

Er is niets te zien, en dat moet je zien

om alles bij het zeer oude te laten.

-

Er is hier. Er is tijd

om overmorgen iets te hebben achtergelaten.

Daar moet je vandaag voor zorgen.

Voor sterfelijkheid.


Herman de Coninck

Tripping Rules, even more with Eras-birdies besides you...

Ze kwam.
Zeven dagen lang.
7x24u Erasmusspannendtripgevoel afwisselend in eigen land en LondenCity, waar ze in een vorige fase van haar jonge leven een jaar woonde.
Ze = Rut, mijn levende Spaanse herinnering aan Genovese gezellige erasmustijden vorig jaar in ons appartement en elders.

In elke minuut propten we weer 3u (energie) zoals nodig bleek in erasmusiaal tijdperk. Verleden herinneringen lichtten weer op, nieuwe werden gebotteld. Heerlijk overweldigend en geen tijd, woorden of gedachten over om te stil te staan, te denken, te stressen aan en over thesissen e.a.
Zon, regen, wind en nieuwe en belangrijkere zaken (als welkemetrohaltenemenwe?), zichten, mensen en ervaringen vulden onze minuten, uren en dagen. Za-ha-lig. En Nodig, dat ook.
Veel werd ontdekt of herontdekt. ('Toeristen' in eigen dorp, stad en land gebeurt dan ook doordeweeks veel te weinig.)

En 't was spannend en tof en veel en so how I like it. :)

Et que ça ne durerait pas

Er zijn Woorden die je liever niet door je eigen stem uitgesproken hoort, of erger: opgeschreven ziet staan. Wegens mogelijk te grote en on-inschatbare impact. Gedachten die je liever niet door je hoofd ziet en hoort fladderen, als vleermuizen door de nacht - stil sluimerend bij daglicht. En misschien is het eigenlijk allemaal de bedoeling van de brandende en vermoeiende onuitgesproken woorden: naar buiten komen, gevolg hebben, gevoel maken, en rotzooi. Wie zal het zeggen? Wat is dat, de bedoeling?

De kleine en breekbare Woorden uitspreken of neerschrijven levert hoogstwaarschijnlijk weinig of niets (goeds) op, wel integendeel. Met risico's te groot, ben ik dat dan ook niet van plan. Ik laat ze waar ze zijn, opgesloten en bij wijlen stormend. Lafhartig? Ja, in zekere zin. Time will tell.

J'ai demandé à la lune

Et le soleil ne le sait pas

Je lui ai montré mes brûlures

Et la lune s'est moquée de moi

Et comme le ciel n'avait pas fière allure

Et que je ne guérissais pas

Je me suis dit quelle infortune

Et la lune s'est moquée de moi


J'ai demandé à la lune

Si tu voulais encore de moi

Elle m'a dit: "j'ai pas l'habitude

De m'occuper des cas comme ça"

Et toi et moi

On était tellement sûrs

Et on se disait quelques fois

Que c'était juste une aventure

Et que ça ne durerait pas


Je n'ai pas grand chose à te dire

Et pas grand chose pour te faire rire

Car j'imagine toujours le pire

Et le meilleur me fait souffrir


J'ai demandé à la lune

Si tu voulais encore de moi

Elle m'a dit:"j'ai pas l'habitude

De m'occuper des cas comme ça"

Et toi et moi

On était tellement sûrs

Et on se disait quelques fois

Que c'était juste une aventure

Et que ça ne durerait pas

An old friend?

Haast herkende ik haar niet meer vandaag: De Warmte in de lucht!
Sjaals en winddichte jassen bleken plots te gek om te dragen! Eindelijk!

Gents Ge-Zen

Een pechwolk vol gecrashte computers, woeste kotbazen om niets, platte fietsbanden, administratief gezever en veel 'gesnotvalling' deden mij belanden op een bankje aan het Gentse water tegenover het avondlijk verlichte justitiepaleis. Rust wou ik even en zitten op een bank tussen al het gehol en gedol heen van de voorbije dagen.

De avond ervoor las ik ergens dat wanneer je je volgens de zen-ideeën bewust wordt van het 'Nu', en vervolgens elk 'nu'-momentje apart beschouwt en tracht geluk te vinden in elk van die momentjes, geluk eenvoudigweg veel bereikbaarder is. Zo logisch dat het bijna simpel klinkt, moet ik toegeven. Ik zat zwijgend op dat bankje en stemde ermee in. Ondanks 'de barre tijden'.
De nu-nu-nu-momentjes waarvan ik mij op dat moment bewust werd waren 'gelukkig' en ik relativeerde de pechwolk. Ik keek hoe tram, auto's en mensen aan mij voorbij reden en wandelden, hoe links de Gentse Big-Ben-klok het uur aangaf en hoe appartementen oplichtten in het water. Mooie appartementen, met kunst op de balkons. Even konden thesis en toekomst mij niets schelen, dat deden ze immers al op alle àndere nu-momenten in de 24 uren van een dag, dus dat mocht, daar, toen, op die enkele kleine momentjes.

Meisjes met Grotemensen-Plannen

Excursie naar Leuven. M-Museum, gezien, bezocht en 'geslaagd' bevonden.
Ideaal moment om het eens te hebben over
De plannen van de meiden,

zo bleek:

- E.: job op het oog, daarvoor solliciteren, op haar 26ste 'voor echt aan kindjes beginnen werken' :O :O [ik heb mijzelf vanonder mijn stoel moeten rapen, ja, wat had je gedacht?] indien ze de job niet krijgt (eerder onwaarschijnlijk, maar je weet nooit): 'iets' verder studeren
- J.: leerkracht worden en m.b.v. S.Schama esthetica-lessen geven, wil verder ook graag 'een coole worden' (wat ze natuurlijk al is).
- E.: ingangsexamen Mode meedoen in Antwerpen en Gent, indien geslaagd: Mode studeren! if not: interieurarchitect worden, dus: nog verder studeren (Go E., GO!)
- D.: afhankelijk van Da Boyfriend: job zoeken in België of Groot-Brittannië (We duimen voor dat laatste!)
- A.: Ridder Sylvester blijven (zij is dan ook al een beetje een Groter Meisje dan de anderen)
- Ondergetekende: vindt dit allemaal zeer ssssspannnnnend...

Wordt zeker vervolgd.

Over Plannen of niet

Ik heb een liefde voor mannen met plannen. Jawel. Of beter: voor mensen (m/v) met plannen. Dat wist u misschien al, want dat bleek hier nl. al in het verleden. Nog meer hou ik van mensen die deze plannen, hoe ambitieus en groots, zot, maf of gestoord ze ook mogen klinken, tot uitvoering brengen. Die mensen zijn meestal en helaas nog net iets zeldzamer dan de pure sang plannenmakers...

En er lopen bij momenten bitter weinig van dat soort Plan-Uitvoerende mensen rond in mijn omgeving, vind ik met spijt. Of helaas, ik zie ze te weinig. Of erger, ze onthullen mij hun plannen niet. Pas op, liefste P-U-vrienden die mij de Plannen wél onthullen, ik heb het niet over jullie! Maar méér is in dit geval gewoonweg altijd beter. Dat werkt nl. stimulerend voor de algehele Plan-liefde, en zo ook voor de eigen embryonale plannetjes.

Een van de beste plannen die ik de laaste tijd hoorde was wel dat van de Eddy's: Al Rover-rijdend van Gent naar Kaapstad.
Eén woord: FantAstIsch³!!!!(*enthusiasm all over the place*)

Wat heb ik ondertussen al gewenst ook tot de 'EinDigenDopY-soort' te horen. Vooral tijdens mijn massa ziektedagen van het voorbije semester wanneer in Bed zowat de enige aanvaardbare plek voor mijn gestel was bijvoorbeeld. Of op regendagen, koud, guur en glibberig. Op de ijzige en gure winterdagen die ons maar blijven pesten.
Heel vaak al wenste ik mijzelf dan ergens zwervend, grensverleggend op het Afrikaanse continent...

Dat het op de Eddy-trip natuurlijk niet AL pijs en vree moet zijn en al geweest zijn, geloof ik best. Maar 'ongeplande' tegenslagen maken nu eenmaal deel uit van elk plan, zo luidt de regel.

Het belangrijkste is dat de Eddy's een droom, een plan, een doel, een middel en een mood hadden en hebbben. En Hell Yeah, er vervolgens kei hard voor (zijn ge-)gaan . Volg ze, de mannen of deze filosofie, online of in je eigen grijsgrauwe saaie leventje. En doe de groeten van mij aan de Horizon.


(Pic. by M. Scherre)

Levenskunstenaars: Leo & Tineke Vroman - Sanders

Venezia

't Is avond. Witte gevels staan
als schimmen in de lege zon
te trillen, fraise nevels gaan
als gazen langs de horizon.

Het grauwe water fluistert met de huizen.
Het zwarte water klotst onder de trappen.
Het purper water kabbelt aan de muur.
Het blauwe water krinkelt in de stegen -

Maar Roze vloeit het uit over de Rio,
onder de paarse hemel, in de lage zon.
Roze rust het water in de Rio,

Violette wolken drijven

in de Rio

Grande in de zon.

Leo Vroman
uit: Gedichten 1946-1984,
Querido, Amsterdam 1985

Leo en Tineke Vroman. Ik vind hen fantastisch. Ze zíjn ook fantastisch, elk apart, maar nog meer samen. Ze leven mooi en oud in de VS en werden geboren in Nederland in respectievelijk 1915 en 1921. Ik leerde ze kennen via een aflevering van 'Levenskunstenaars' op Nederland2. Hierzo kan je het herbekijken. Zeker doen.

Over die keer dat ze naast Bent VL zat in de trein

Enige tijd geleden nu al, maar hier nog niet geregistreerd: een plotse, heel toevallige Ontmoeting met zijne Here Bijna-Slimste-Mens, Bent van Looy.
In de trein was dat, want helaas woon ik niet zoals hij in Parijs en om hem regelmatig in Gent tegen het lijf te lopen ben ik net wat te laat geboren.

Het ging zo.

In haast verkleumde en volledig verdoofde post-examen toestand stond ik op de meest mistige dinsdag van de maand januari (de 19de om precies te zijn) op het perron van Antwerpen Berchem.
Het gebeurt wel vaker dat ik in Gent de trein neem richting de stad van A om dan daar via een overstap in mijn thuisrichting te treinen.
En zo ook nu, na mijn examen van Prof. Vos.

Ik was moe door te weinig uren slaap voorafgaand aan het examen, dat ook nog eens heel erg vroeg op de dag gepland was. Maar ik was al bij al nogal tevreden en hoopte nu gewoon na een rustige treinrit snel thuis te zijn.

En dan, heel Typisch: op een moment waarop je het het allerminst verwacht en nog minder dan dat erop voorbereid bent, stap je rustig en nietsvermoedend de dubbeldekwagon binnen (zo-eentje met vanonder twee lange banken, eigenlijk voor vaak gebruikt voor fietsen enzo) en struikel je van verrassing haast de trap af (gelukkig niet écht) en over de voeten van: De Drummende en Zingende Mr. Bijna-Slimste-Mens, wonend in Parijs.
Ja. Zo gaat dat.

En nee, natuurlijk wist ik niet waar ik het had. Hoe zou je zelf? Voorgenoemde die zich normaliter bevindt op een totaal onbereikbare stoel op tv (meestal de gele eerste van rechts), in de Lichtstad of elders in de wereld, zat nu op nog geen meter van ondergetekende. Heel gewoon te wezen, niet in eerste klasse, de Humo lezend (waarin nota bene zijn lief werd geïnterviewd), in de trein, richting Brussel.

In no time had ik zowat alle belanghebbenden die door mijn vermoeide hoofd schoten verwittigd van Dhr. Bent VL's aanwezigheid in mijn eigenste treinwagon. (Sorry aan degenen die ik toen ben vergeten, vermoedelijk zijn jullie ondertussen hierover al wel ingelicht.) Want inderdaad, zo belangrijk was dat feitje wel ;-)

En dus zat ik daar.
In de trein, smssend en glimlachtend of soms haast proestend bij wat ik van sommigen teruggestuurd kreeg.
Zijn allergrootste fan, mijn kleine zus, één en al groupie, kon ik helaas (of beter gelukkig!) niet bereiken gezien dat kind meestal buiten de nabijheid van haar gsm leeft (don't ask).

En ik heb Bent VL niet aangesproken, nee. Dat is, geef ik toe, misschien eerder a-typisch voor ondergetekende, maar ik had post-examen-Mist in mijn hoofd hé zeg!
Eventjes heb ik weliswaar nog geprobeerd een mogelijk aanspreekpunt te bedenken, maar al snel gaf ik het op. After all, zo bedacht ik, zou ik wss in zijn plaatst, terwijl ik rustig treinend aan het lezen was, liefst op dit moment óók niet voor de triljoenste keer willen worden aangesproken over mijn jaja, deelname aan een leuke tv-quiz enzo. En wss nog veel minder door mensen met die geen echte boodschap voor mij zouden hebben, maar gewoon voor de 'kick' of zoiets wat stemgeluid uitgewisseld willen hebben. Nee, zo-iemand ben ik niet, Bent. Dus ik heb je laten lezen.
[Noot: Indien ik toen al de Humo had gehaald, had ik hem natuurlijk bijvoorbeeld kunnen complimenteren met zijn lief ('t is echt een mooie en ze ziet er ook heel hip en cool uit) maar helaas had ik toen nog niet naar Zwielpaards raad geluisterd om de Humo te halen. Ik had in dat geval trouwens ook mijn trein gemist en dit voorval niet eens kunnen vertellen.]
En zo zei ik dus niets, zette geen achtervolging in zoals per sms gesuggereerd werd, en vroeg geen handtekening.

Ik verdenk mijzelf ervan vooral ook de surrealiteit van het moment niet te hebben willen doorbreken. Want dat was de situatie wel enigszins: surreëel.
Overal leek nl. mist te hangen: constant en monotoon raasde de trein door een Chernobyl-achtig landschap vol laaghangende mist en met beperkte zichtbaarheid en dikke post-examen-mist doemde in mijn hoofd.
Verderop zat een vrouw die haar lunch at uit een brooddoos die ik herkende maar al zeker tien jaar niet meer in mijn handen had gehad. Ik wist niet dat ze die dozen nog maakten. Het was zo-eentje met een doorschijnende onderkant en een fluo-gele beer als deksel. Een decennium eerder had ik dezelfde soort doos gehad met nota bene een gele trein erop, bedacht ik en lachte bij de bestofte refter-beelden uit de lagere school die in mijn hoofd simultaan opdoken. Ik vroeg me af waar mijn brooddoos van toen zich (thuis?) ergens zouden bevinden.
Op dezelfde bank, aan mijn andere kant zat een jongeman te lezen, poëzie leek het me. Hij deed z'n jas of muts niet uit of af en moest het warm hebben, zo ingeduffeld.
Schuin over me zat een andere jongeman zich zichtbaar te vervelen nadat hij het gescheurde Metrokrantje al minstens drie keer uit had gelezen. Om de zoveel tijd deed hij hetzelfde als ik en haalde uit zijn broekzak z'n gsm om een berichtje te sturen. Zou ook hij misschien net een examen gedaan hebben, vroeg ik me af. Hij deed me wat denken aan een leerkracht die ooit in mijn middelbare school rondliep.
Verder zat er tegenover de Bent-heid nog een oude man, verdiept in z'n magazines.
Bent's horloge tikte luid.

"!!!!Je hebt toch wel gevraagd of hij z'n verloren notaboekje al terug heeft??!!!!", "of toch op z'n minst een handtekening??!!". Ik schudde van nee als antwoord op mijn zus haar gekir. Zware teleurstelling was haar deel.

[Noot: Beste Bent, Mocht je dit ooit lezen: Mijn kleine zus vraagt zich af of je je verloren notaboekje met song-ideeën al teruggevonden hebt. Hartelijk bedankt alvast, voor veel meer dan dat. Groeten]

Tripping rules: only if you're not ill and have to cancel the whole thing

Grotere kaart weergeven

Dit was de geplande trip:

Maandag: Brussel - Milano: dag en nachtje Milano, feestjes met achtergebleven erasmusmaatje Justine, bezoekjes aan kathedraal, Santa Maria delle Grazie ofte 'daar waar Da Vinci's Cenacolo te bewonderen is', mogelijk ook aan het Moderne Kunst museum, en dat gecombineerd met heel wat Milanees geflaneer langs en in winkels allerhande.

Dinsdag: Milano - Genova: treinen tot in Genova, aankomst in Statione Principe, nostalgie alom, op zoek gaan naar Karima's stekje.

Dinsdag - Vrijdag: Genova-sfeer snuiven, havenzitten, het heerlijkste broodje eten in het pieeepkleinste winkeltje van heel de porto antico, overheerlijke cappuccino's en espresso's drinken, even-heerlijke aromatische koffietjes drinken in de bar van 'mij en Rosemie' waar we onze blokpauze's doorbrachten , zitten op de trappen van de San Matteo en de Doria-strepen zien waarover Prof.essa Stagno zoveel uitleg bleef geven terwijl we stonden te beviezen in de gure ochtendendlijke novemberwind, een 'Red-chair-barreke' placeren om dankzij het aperitivo-buffet niet meer te moeten dineren achteraf, een bezoekje brengen aan Biblioteca Balbi en Berio om er herinnerd te worden aan de uren italiaanse blok die er daar beleefd en bestressed werden, checken of 'mijn' Wildens-schilderijen nog ophangen in het Palazzo Bianco, er uren voor zitten en proberen elk bachpaperwoord te herinneren (haha), gaan eten bij La Mama, shoppen op de Via Venti Settembre, slenteren door de Via Garibaldi en schuilen voor de regen in haar portieken, omhoogkijken en turen naar de prachtige gevels, l'ascensore nemen en genieten van het zicht op de rommelige stad en haar zee, het beste ijsje in het beste avondlicht eten vlakbij waar Liesbeth woonde, nachtelijk en internationaal keuvelen op 'Piazza San Moretti', de Via Balbi-gebouwen nog eens een bezoekje brengen en helemaal op de top dag zeggen tegen 'Madame Pippi' en genieten van het zicht vanwaar je met helder weer ook prachtig de bergen kan zien, focaccia eten elke dag - omdat ik niet had kunnen bedenken het ooit te zullen missen, de Genovese 'pazzi' groeten op straat, misschien toch ook maar eens het aquarium bezoeken, kijken of het 'cardboard-box/house' er nog staat, treinen tot in Pegli of Camogli en er weggeblazen worden door de wind...

Kortom, kijken of Erasmus er nog door de haven dwaalt en if so, niets zeggen, heimelijk lachen en knipogen...


En dit ging dus allemaal en volledig niet door.
Totale afzegging: check. Ongenietbare Keelontsteking: check. Platte Rust en in staat tot niets: check.

Met dank aan mijn geknakt immuunsysteem dat op doktersadvies zou mogen genieten van drie maanden nostress-warmte-zon-zee-strand of beter: Rust, maar waarvoor het nu eenmaal een wel héél slechte timing in het schooljaar en bij uitbreiding mijn over-drukke, hyper-, mega-, sociale-, volactiviteitengestopte- leven-waarvan-ik-er-drie-probeer-te-maken is. (mmmyeah, you get the main cause, don't you?)
Een mogelijke toekomstige sabbatical heeft al z'n intrede gedaan. In het hoofd van mijn ongeruste ma, welteverstaan.

Stilstaan. Op het raam.

Het is niet hetzelfde bovenstaande beeld dat ik zie vanop tram 21/22 wanneer deze over de Martelarenlaan heen en weer glijdt richting kot, maar het is wel hetzelfde gedicht. De titel was leesbaar en zo kon ik het gedicht gemakkelijk vinden.

Stilstaan

Vanmorgen horloge gepakt:
staat stil. Kapot.
Niks meer aan te doen.

Op het balkon gezeten.
Broodje kaas gegeten.
Poes gestreeld.
Geraniums water geven.

Radio aangezet. Gewenst
dat niet alleen mijn horloge
maar ook deze dag
stil zou blijven staan.

Gil vander Heyden

(Het was niet voor niets Gedichtendag vandaag! :-))

Aan degenen die die tram ook wel eens nemen: het is het huis tegenover de Delaize-inrit.


PS. Oja, en de heuse kwellingenreeks is bijna ten einde, ook voor mij, eindelijk zo. Om het met mijn Prof. Moderne Kunst op het mondelinge examen van vandaag te zeggen: "Nog twee nachtjes slapen dus - dat zeiden ze zo als wij klein waren" :-)

Winterochtenden waarop de bedstee voor de boeken en de wereld verruild moet worden.

Op FB (waar-anders?) is er ondertussen een groep (wat-anders?) met zo'n triljoen leden (and counting): "Getting out of bed in the morning is 1 on of life's hardest challenges." Ik ben geen lid, al is dat een principekwestie. Natuurlijk ben wél lid, InRealLife.
Het ontbreekt mij aan de minste zin om FB in te lichten over mijn hekelochtenden. Die zijn op zichzelf al hekelig genoeg, danku. Erover bloggen mag wel, dat schaadt niet.
Degenen die mij bovendien op die Veel te Vroege Uren - want dat zijn ze per definitie, op welk tijdstip dan ook - al troffen, misschien nog steeds treffen of ooit zullen treffen, lezen dit vermoedelijk toch niet, wat misschien of slechts eventueel spijtig is voor de laatste categorie.

Hierzo vond ik een interessant lijstje voor al wie mij - en dus niet alleen ondergetekende - in de ochtendlijke uren zou treffen en dat liever enigszins voorbereid zou doen. Des te meer geldig op donkere winterversies van ochtenden waarop depressieve regen mij zo weer de bedwarmte zou injagen die huist onder 3 lagen dekbed.


Ik citeer de (mannelijke) auteur, met mijn commentaar tussen [haken]:

"Kwestie van het mannelijke ego nog wat verder af te krabben, vroeg Hero (bij wijze van "als we het niet over seks hebben dan leest er toch niemand onze persberichten en nu komen we zeker op de website van de redactie, en vele anderen") aan 500 vrouwen tussen 18 en 39 hoe ze van hun ochtendhumeur afgeraken.

Dat is, in volgorde:

1. met rust gelaten worden (bovenal) [zeeeer geldig voor ondergetekende]

2. uitslapen (25% van de vrouwen) [zeeeer geldig]

3. knuffelen met de golden retriever (17%) [voorlopig ongetest wegens gebrek aan harige viervoeter, eventueel bereid tot test]

4. koffie (onbekend %) [geldig, al wordt dit middel zo mogelijk vermeden en behouden voor stressy ochtenden na korte nachten waarop vooral de toestand 'wakker' moet bereikt worden en niet per sé 'humeurloos', beperkt ook wegens "dat is allemaal niet gezond voor uwe lever, dieje koffie"]

5. s*ks met hun ridder (10%) [verbazingwekkend resultaat van mijn collega's t.o.v. de bovenstaande viervoeters, hier geldt vooral 'betreden op eigen risico' en 'will bite when provoked'- te interpreteren zo u wil, lol]

6. uitgebreid in bad (9%) [nope, werkt niet. Warm, lang en krachtig douchen helpt daarentegen wel]

7. autorijden (onbekend %) [oops, zwaar onder-test en daar zou, inderdaad ja, eens dringend verandering in mogen komen]

Dat van dat autorijden, dat is natuurlijk om onze gevoelens te sparen."

Gezwijg. Ergens in Gent:

(pic by M. Scherre - toevallig 'de die' ja)

Later is allang begonnen

Zenuwachtig
dat word ik van zinnen als bovenstaande.
Ik kwam hem een tijdje geleden tegen als albumnaam van een fotoboek.
Geslaagde albumnaam vind ik, dat wel.

Maar er zit iets hekelachtigs in die zin.
Iets nillens willens 'stop!-de!-tijd!-aub!!'
waar ik zowaar groen haar van krijg
als ik mij erop focus.
Wat ik bijgevolg zo weinig mogelijk
placht te doen.

Ik ben hiermee niet alleen, zo blijkt.
Er zijn mensen die er liedjes over maakten.
'Al lang geleden' zelfs.

(Ik post het niet omdat ik het toch niet zó goed vind, eerder grappig, of toch een beetje. Ook niet omdat ik niet nog eens, en jullie delen vast mijn mening, 200 keer die zin wil aanhoren én ook een beetje omdat ik de wildgroei aan filmpjes wat wil beperken. :) Lol, en nu heb ik al meer gezegd over dat filmpje dan het eigenlijk waard is.)

Gelukkig heb ik momenteel nog dringendere katten te geselen dan wat heet 'de toekomstkwestie' die al maanden op tijd en stond zo even in de krochten van mijn zolderkamer komt spoken.

Binnenkort dus, later,
zal er over en voor Later beslist worden
vóór het echt echt begonnen is.

Global Renaissance Woman

De eerste post van een nieuw jaar: Maya Angelou.
Omdat iedereen haar en haar boodschap minstens een keer moet gezien en gehoord hebben. Een Voorbeeld van een Vrouw, oja!

Still I Rise


You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.

Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.

Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops.
Weakened by my soulful cries.

Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own back yard.

You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.

Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history's shame
I rise
Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.

Maya Angelou