Stilstaan. Op het raam.

Het is niet hetzelfde bovenstaande beeld dat ik zie vanop tram 21/22 wanneer deze over de Martelarenlaan heen en weer glijdt richting kot, maar het is wel hetzelfde gedicht. De titel was leesbaar en zo kon ik het gedicht gemakkelijk vinden.

Stilstaan

Vanmorgen horloge gepakt:
staat stil. Kapot.
Niks meer aan te doen.

Op het balkon gezeten.
Broodje kaas gegeten.
Poes gestreeld.
Geraniums water geven.

Radio aangezet. Gewenst
dat niet alleen mijn horloge
maar ook deze dag
stil zou blijven staan.

Gil vander Heyden

(Het was niet voor niets Gedichtendag vandaag! :-))

Aan degenen die die tram ook wel eens nemen: het is het huis tegenover de Delaize-inrit.


PS. Oja, en de heuse kwellingenreeks is bijna ten einde, ook voor mij, eindelijk zo. Om het met mijn Prof. Moderne Kunst op het mondelinge examen van vandaag te zeggen: "Nog twee nachtjes slapen dus - dat zeiden ze zo als wij klein waren" :-)

Winterochtenden waarop de bedstee voor de boeken en de wereld verruild moet worden.

Op FB (waar-anders?) is er ondertussen een groep (wat-anders?) met zo'n triljoen leden (and counting): "Getting out of bed in the morning is 1 on of life's hardest challenges." Ik ben geen lid, al is dat een principekwestie. Natuurlijk ben wél lid, InRealLife.
Het ontbreekt mij aan de minste zin om FB in te lichten over mijn hekelochtenden. Die zijn op zichzelf al hekelig genoeg, danku. Erover bloggen mag wel, dat schaadt niet.
Degenen die mij bovendien op die Veel te Vroege Uren - want dat zijn ze per definitie, op welk tijdstip dan ook - al troffen, misschien nog steeds treffen of ooit zullen treffen, lezen dit vermoedelijk toch niet, wat misschien of slechts eventueel spijtig is voor de laatste categorie.

Hierzo vond ik een interessant lijstje voor al wie mij - en dus niet alleen ondergetekende - in de ochtendlijke uren zou treffen en dat liever enigszins voorbereid zou doen. Des te meer geldig op donkere winterversies van ochtenden waarop depressieve regen mij zo weer de bedwarmte zou injagen die huist onder 3 lagen dekbed.


Ik citeer de (mannelijke) auteur, met mijn commentaar tussen [haken]:

"Kwestie van het mannelijke ego nog wat verder af te krabben, vroeg Hero (bij wijze van "als we het niet over seks hebben dan leest er toch niemand onze persberichten en nu komen we zeker op de website van de redactie, en vele anderen") aan 500 vrouwen tussen 18 en 39 hoe ze van hun ochtendhumeur afgeraken.

Dat is, in volgorde:

1. met rust gelaten worden (bovenal) [zeeeer geldig voor ondergetekende]

2. uitslapen (25% van de vrouwen) [zeeeer geldig]

3. knuffelen met de golden retriever (17%) [voorlopig ongetest wegens gebrek aan harige viervoeter, eventueel bereid tot test]

4. koffie (onbekend %) [geldig, al wordt dit middel zo mogelijk vermeden en behouden voor stressy ochtenden na korte nachten waarop vooral de toestand 'wakker' moet bereikt worden en niet per sé 'humeurloos', beperkt ook wegens "dat is allemaal niet gezond voor uwe lever, dieje koffie"]

5. s*ks met hun ridder (10%) [verbazingwekkend resultaat van mijn collega's t.o.v. de bovenstaande viervoeters, hier geldt vooral 'betreden op eigen risico' en 'will bite when provoked'- te interpreteren zo u wil, lol]

6. uitgebreid in bad (9%) [nope, werkt niet. Warm, lang en krachtig douchen helpt daarentegen wel]

7. autorijden (onbekend %) [oops, zwaar onder-test en daar zou, inderdaad ja, eens dringend verandering in mogen komen]

Dat van dat autorijden, dat is natuurlijk om onze gevoelens te sparen."

Gezwijg. Ergens in Gent:

(pic by M. Scherre - toevallig 'de die' ja)

Later is allang begonnen

Zenuwachtig
dat word ik van zinnen als bovenstaande.
Ik kwam hem een tijdje geleden tegen als albumnaam van een fotoboek.
Geslaagde albumnaam vind ik, dat wel.

Maar er zit iets hekelachtigs in die zin.
Iets nillens willens 'stop!-de!-tijd!-aub!!'
waar ik zowaar groen haar van krijg
als ik mij erop focus.
Wat ik bijgevolg zo weinig mogelijk
placht te doen.

Ik ben hiermee niet alleen, zo blijkt.
Er zijn mensen die er liedjes over maakten.
'Al lang geleden' zelfs.

(Ik post het niet omdat ik het toch niet zó goed vind, eerder grappig, of toch een beetje. Ook niet omdat ik niet nog eens, en jullie delen vast mijn mening, 200 keer die zin wil aanhoren én ook een beetje omdat ik de wildgroei aan filmpjes wat wil beperken. :) Lol, en nu heb ik al meer gezegd over dat filmpje dan het eigenlijk waard is.)

Gelukkig heb ik momenteel nog dringendere katten te geselen dan wat heet 'de toekomstkwestie' die al maanden op tijd en stond zo even in de krochten van mijn zolderkamer komt spoken.

Binnenkort dus, later,
zal er over en voor Later beslist worden
vóór het echt echt begonnen is.

Global Renaissance Woman

De eerste post van een nieuw jaar: Maya Angelou.
Omdat iedereen haar en haar boodschap minstens een keer moet gezien en gehoord hebben. Een Voorbeeld van een Vrouw, oja!

Still I Rise


You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.

Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.

Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops.
Weakened by my soulful cries.

Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own back yard.

You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.

Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history's shame
I rise
Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.

Maya Angelou