Old school Old year

Daar zaten we dan,
met z'n achten. 8 twenty-somethings, 8 kleine meisjes vol grote dromen en toekomst.

Vijf Oudjaars geleden vierden we op dezelfde plaats het einde van het jaar en het begin van een nieuw. Toen voor het eerst samen, nu opnieuw. Heerlijk old-school; hoewel nu met z'n allen enkele diploma's en ervaringen rijker dan toen.
Enkele 17-jarige gezichten zijn inmiddels jammergenoeg uit het zicht verdwenen, een ander 'joinde' de huidige versie van de club. Allemaal zijn we blij dit weer samen te vieren. Zelfs Erasmus hinderde niet.

De meesten van ons studeren nog, hebben een studentenjob en een boyfriend. Eén van ons was al even het échte werkersleven ingestapt. Om dat helaas weer snel en een illusie armer, maar wél een nieuwe boyfriend rijker, achter zich te laten. Liever zoekend de toekomst in dan treurig een vaste job in te rollen! Gelijk geven we haar.

Het oude jaar werd per seconde uitgeteld op de Mechelse Grote Markt, drank vloeide, vuurwerk sproeide en happy was alles, en iedereen...

Levenskunstenaars: Leo & Tineke Vroman - Sanders

Venezia

't Is avond. Witte gevels staan
als schimmen in de lege zon
te trillen, fraise nevels gaan
als gazen langs de horizon.

Het grauwe water fluistert met de huizen.
Het zwarte water klotst onder de trappen.
Het purper water kabbelt aan de muur.
Het blauwe water krinkelt in de stegen -

Maar Roze vloeit het uit over de Rio,
onder de paarse hemel, in de lage zon.
Roze rust het water in de Rio,

Violette wolken drijven

in de Rio

Grande in de zon.

Leo Vroman
uit: Gedichten 1946-1984,
Querido, Amsterdam 1985

Leo en Tineke Vroman. Ik vind hen fantastisch. Ze zíjn ook fantastisch, elk apart, maar nog meer samen. Ze leven mooi en oud in de VS en werden geboren in Nederland in respectievelijk 1915 en 1921. Ik leerde ze kennen via een aflevering van 'Levenskunstenaars' op Nederland2. Hierzo kan je het herbekijken. Zeker doen.