Internetpret

Soms heeft de schrijfster hier, het gehad met internet.
Dat zegt ze zonder blozen.
Vast en zeker kende je zelf ook al van die dagen.

Niét omdat het virtuele web haar al heerlijke mensen, lieve vrienden, mooie mensen, heel toffe vrienden en interessante mensen leerde kennen - en vooral ook zij dit dit alles incorporeren. Maar ook omdat het contact met al dezen dankzij een facebookklik in stand kan worden gehouden daar waar het vijftig jaar geleden zo goed als reddeloos verloren was nadat irl de 'see you' werd uitgewisseld.
En ook niet om al die interessante paden, tips en tricks die haar door het virtuele netwerk werden aangewezen en geleerd, om nog maar te zwijgen over de massa noodzakelijke weetjes, waarvoor ze de Wiki-god op haar blote knieën dankt bij kwisjes e.a.
Al déze redenen doen haar over-hyper-blij en dankbaar zijn voor www-at er daar ooit mede in het CERN werd ontworpen. Héél blij zelfs!

Maar er sluipen ook andere grijze dagen en momenten rond, vol www-vermoeidheid en gehekel over het feit dat gemail, gefacebook, getwitter (waar ik mijzelf voorlopig en gelukkig nog vér van verwijderd hou!) zo onmenselijk snel, vlug en kort 'moet' gebeuren. Ik ben er de mens niet naar om het zo kort en snel te houden in wat ik wil vertellen. Kort is beperken(d). Daar hou ik niet van. Lang, breed, vertellen, uren, regels, eindeloos, details, geuren, kleuren, da's meer mijn stijl. Iedereen die mij kent zal dat beamen.
In blokperiodes kruip ik soms ver weg uit dit www-web en ga daar blokken waar geen spat internetpret te bespeuren is. Verademend vind ik zo'n dan zo'n week of twee. Degenen die mij willen of moeten bereiken hebben mijn nummer, de anderen, niet.
Na een week begint dan al het gemis en een sluimerende hekel dat alle statussen, nieuwsflashes en hoogdringende mails aan mij voorbij gaan. Argh!

"Are all these improvements in communication really helping us communicate?", vroeg Carrie zich eens luidop af in SATC. Er zit wat in, me dunkt.