'Zeker dat gij geen journalistiek wilt gaan bijdoen?, zei ze al lachend tegen mij, een heel erg goeie vriendin. Ze grapte dat na het lezen van mijn vragen die ik aan een kennis van ons beiden had doorgestuurd over de kwestie 'rechten na kunstwetenschappen', waar die kennis ervaring mee heeft. 'Zalig goeie vragen joh!', zo vond de vriendin. En dat het was alsof ze in HUMO 'cherchez la femme' las. Haha.
Mmmm. En dan bedenk ik naar aanleiding van haar uitspraken weer de redenen waarom ik niet ga doen wat zij suggereert. De belangrijkste moet wel de volgende zijn: Ik hou niet van mijn geschrijf in de vorm van 'prestaties' die ik moet leveren: papers, artikels, tegen deadlines! Want zo voelt dat altijd en zo moet dat, als 'journalist'. Aja.
Veel liever dan dat schrijf ik hierzo wat ge-blabla, zonder deadline of enige druk. Hier ben ik zowel het hoofd als de redacteur als de combinatie van beiden en wanneer ook geen enkele andere levende ziel zou lezen wat hier staat, zou ik er niet mee ophouden. Gewoonweg omdat ik het zo graag doe, gewoon, voor mijzelf. (De sporadische zwakke illusie van 'orde-vorming' in mijn chaos die dat geschrijf met zich meebrengt, neem ik erbij met open armen. En dat een deel van mijn geheugen een externe vorm krijgt, werkt verder ook nogal geruststellend.)
Een tijdje geleden dacht ik echter nog anders over wat die vriendin zei. Zag het mijzelf misschien en eventueel enzo nog doen: journalist worden, als ik groot was.
Met die gedachte ergens in het achterhoofd ben ik dan ook vorig jaar zo'n beetje beginnen meewerken aan Schamper, het studentenmagazine van de UGent. Eigenlijk was ik dat al veel langer van plan, maar mijn eerste bachelorjaren zaten zo overvol schoolwerk dat zo'n vrijwillige tijdsbesteding met deadlines er niet meer bij kon. Achteraf gezien was dat in mijn laatste bachelorjaar en ook dit jaar niet veel anders, maar goh ja, 'Tijd' is er om in tweehonderd te delen hé ;)
Wat ik vooral bij Schamper leerde was hoeveel dingen er bij het maken van zo'n magazine komen kijken, hoe belangrijk een goede coördinatie is, hoe belangrijk die deadlines zijn, en vooral hoe een full-time-journalisten-job mij toch niet zo gelukkig zou maken als ik ooit misschien nog gedacht had.
Waarvoor ze mij wel tot wanneer ik doodga mogen bellen, mailen of postduiven is om à la Linda Asselbergs, één van mijn grootste jouralistieke idolen (met groupieschap en al ja) iets column-achtigs te schrijven in Weekend Knack of 'elders'. Jongens, alléén 't ideeeee al! :D Of jaaaaa, zoals Tante Annie in Vacature Magazine! Daar komen dan eigenlijk ook wel deadlines bij kijken, maar da's toch nog heel anders. Maar haha, euhm, let's be realistic, geen simpele haar op mijn hoofd die zich in het schrijverschap goed genoeg waant om nog maar aan de knieën van die Dames te komen. - En ik ga ervan uit dat ze beiden min. 170cm zijn. - Dus Liefste Linda en Tante Annie, leef asjeblief for ever, zodat ik nog even lang van jullie columns mag smullen.
De trein naar Journalistenland ga ik laten rijden. Ik zal zwaaien!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten