Ge-clash

Zo ergens tussen ont-Gent-ing en acclimatisatie in Leuven, bevind ik mij.
Tussen heel veel nieuwe indrukken en evenveel mooie en leuke en niet-eens-zo-oude herinneringen.
Tussen een nieuw, on-ontgonnen kader en eentje met betreden paden, die nog lang niet beu gewandeld waren.
Nieuwe herinneringen ontspinnen zich in het nieuwe maar ook in het oude kader.
Er zijn nieuwe, frisse vriendschappen en oude, heerlijk bekende, ombijthuistekomen versies. En nog een hoop tussencategorieën. Allemaal even belangrijk.

Het Gent-gemis is groot. 'Massa's groot!' Ermee vergeleken, lijkt Leuven zooooo ontzettend... KLEIN, en dat zelfs in meer dan een betekenis. Het is alsof er een soort 'we'll never grow up'-wolk hangt. Wat quasi ironisch is tegenover de oer-oude Middeleeuwse roots die zowat overal om aandacht schreeuwen in de stad, om van de katholieke nog maar te zwijgen.
Ze hebben er wel een mooie bibliotheek. Totaal anders dan de Boekentoren, maar het is er even heerlijk toeven.

De nieuwe rechtsvakken zijn super-boeiend! Als een spons zo ben ik, eentje die nog liever een veelvoud van zichzelf zou willen zijn om toch maar in één teug de hele emmer te legen. En daar draait het 'm in se natuurlijk om. Van keuze-spijt is dus geen sprake. Integendeel zelfs.
En mijn Gent-gevoel is zo'n beetje als mijn Genova-gevoel, 'over' gaat dat vast niet meer.