Over die keer dat ze naast Bent VL zat in de trein

Enige tijd geleden nu al, maar hier nog niet geregistreerd: een plotse, heel toevallige Ontmoeting met zijne Here Bijna-Slimste-Mens, Bent van Looy.
In de trein was dat, want helaas woon ik niet zoals hij in Parijs en om hem regelmatig in Gent tegen het lijf te lopen ben ik net wat te laat geboren.

Het ging zo.

In haast verkleumde en volledig verdoofde post-examen toestand stond ik op de meest mistige dinsdag van de maand januari (de 19de om precies te zijn) op het perron van Antwerpen Berchem.
Het gebeurt wel vaker dat ik in Gent de trein neem richting de stad van A om dan daar via een overstap in mijn thuisrichting te treinen.
En zo ook nu, na mijn examen van Prof. Vos.

Ik was moe door te weinig uren slaap voorafgaand aan het examen, dat ook nog eens heel erg vroeg op de dag gepland was. Maar ik was al bij al nogal tevreden en hoopte nu gewoon na een rustige treinrit snel thuis te zijn.

En dan, heel Typisch: op een moment waarop je het het allerminst verwacht en nog minder dan dat erop voorbereid bent, stap je rustig en nietsvermoedend de dubbeldekwagon binnen (zo-eentje met vanonder twee lange banken, eigenlijk voor vaak gebruikt voor fietsen enzo) en struikel je van verrassing haast de trap af (gelukkig niet écht) en over de voeten van: De Drummende en Zingende Mr. Bijna-Slimste-Mens, wonend in Parijs.
Ja. Zo gaat dat.

En nee, natuurlijk wist ik niet waar ik het had. Hoe zou je zelf? Voorgenoemde die zich normaliter bevindt op een totaal onbereikbare stoel op tv (meestal de gele eerste van rechts), in de Lichtstad of elders in de wereld, zat nu op nog geen meter van ondergetekende. Heel gewoon te wezen, niet in eerste klasse, de Humo lezend (waarin nota bene zijn lief werd geïnterviewd), in de trein, richting Brussel.

In no time had ik zowat alle belanghebbenden die door mijn vermoeide hoofd schoten verwittigd van Dhr. Bent VL's aanwezigheid in mijn eigenste treinwagon. (Sorry aan degenen die ik toen ben vergeten, vermoedelijk zijn jullie ondertussen hierover al wel ingelicht.) Want inderdaad, zo belangrijk was dat feitje wel ;-)

En dus zat ik daar.
In de trein, smssend en glimlachtend of soms haast proestend bij wat ik van sommigen teruggestuurd kreeg.
Zijn allergrootste fan, mijn kleine zus, één en al groupie, kon ik helaas (of beter gelukkig!) niet bereiken gezien dat kind meestal buiten de nabijheid van haar gsm leeft (don't ask).

En ik heb Bent VL niet aangesproken, nee. Dat is, geef ik toe, misschien eerder a-typisch voor ondergetekende, maar ik had post-examen-Mist in mijn hoofd hé zeg!
Eventjes heb ik weliswaar nog geprobeerd een mogelijk aanspreekpunt te bedenken, maar al snel gaf ik het op. After all, zo bedacht ik, zou ik wss in zijn plaatst, terwijl ik rustig treinend aan het lezen was, liefst op dit moment óók niet voor de triljoenste keer willen worden aangesproken over mijn jaja, deelname aan een leuke tv-quiz enzo. En wss nog veel minder door mensen met die geen echte boodschap voor mij zouden hebben, maar gewoon voor de 'kick' of zoiets wat stemgeluid uitgewisseld willen hebben. Nee, zo-iemand ben ik niet, Bent. Dus ik heb je laten lezen.
[Noot: Indien ik toen al de Humo had gehaald, had ik hem natuurlijk bijvoorbeeld kunnen complimenteren met zijn lief ('t is echt een mooie en ze ziet er ook heel hip en cool uit) maar helaas had ik toen nog niet naar Zwielpaards raad geluisterd om de Humo te halen. Ik had in dat geval trouwens ook mijn trein gemist en dit voorval niet eens kunnen vertellen.]
En zo zei ik dus niets, zette geen achtervolging in zoals per sms gesuggereerd werd, en vroeg geen handtekening.

Ik verdenk mijzelf ervan vooral ook de surrealiteit van het moment niet te hebben willen doorbreken. Want dat was de situatie wel enigszins: surreëel.
Overal leek nl. mist te hangen: constant en monotoon raasde de trein door een Chernobyl-achtig landschap vol laaghangende mist en met beperkte zichtbaarheid en dikke post-examen-mist doemde in mijn hoofd.
Verderop zat een vrouw die haar lunch at uit een brooddoos die ik herkende maar al zeker tien jaar niet meer in mijn handen had gehad. Ik wist niet dat ze die dozen nog maakten. Het was zo-eentje met een doorschijnende onderkant en een fluo-gele beer als deksel. Een decennium eerder had ik dezelfde soort doos gehad met nota bene een gele trein erop, bedacht ik en lachte bij de bestofte refter-beelden uit de lagere school die in mijn hoofd simultaan opdoken. Ik vroeg me af waar mijn brooddoos van toen zich (thuis?) ergens zouden bevinden.
Op dezelfde bank, aan mijn andere kant zat een jongeman te lezen, poëzie leek het me. Hij deed z'n jas of muts niet uit of af en moest het warm hebben, zo ingeduffeld.
Schuin over me zat een andere jongeman zich zichtbaar te vervelen nadat hij het gescheurde Metrokrantje al minstens drie keer uit had gelezen. Om de zoveel tijd deed hij hetzelfde als ik en haalde uit zijn broekzak z'n gsm om een berichtje te sturen. Zou ook hij misschien net een examen gedaan hebben, vroeg ik me af. Hij deed me wat denken aan een leerkracht die ooit in mijn middelbare school rondliep.
Verder zat er tegenover de Bent-heid nog een oude man, verdiept in z'n magazines.
Bent's horloge tikte luid.

"!!!!Je hebt toch wel gevraagd of hij z'n verloren notaboekje al terug heeft??!!!!", "of toch op z'n minst een handtekening??!!". Ik schudde van nee als antwoord op mijn zus haar gekir. Zware teleurstelling was haar deel.

[Noot: Beste Bent, Mocht je dit ooit lezen: Mijn kleine zus vraagt zich af of je je verloren notaboekje met song-ideeën al teruggevonden hebt. Hartelijk bedankt alvast, voor veel meer dan dat. Groeten]