Piazza dell'Amor Perfetto - Genova

"Perché solo a Genova può esistere un posto così."



Grotere kaart weergeven

Er is zelfs een FB-pagina van. Maar sssht, vertel het niet verder.

Nu we nog blinkend staal zijn

... met al wel hier en daar een krasje, maar zonder roest

zei, die vriendin van mij:


"Weet je, ik ben zo blij dat op mijn 21ste nog niet alles vastgelegd is in mijn leven"

Ik gaf haar het Aller-Grootste Gelijk.

Kerouac zegt:

The only people for me are the mad ones, the ones mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing but burn, burn, burn like fabulous roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes ‘awww’.

Jack Kerouac, On the road

Ik moet dat boek dringend eens lezen.

Tempo

Ze zijn fantastisch en dat vindt mijn T-woord ook! Speed-music! Hell yeah!

Internetpret

Soms heeft de schrijfster hier, het gehad met internet.
Dat zegt ze zonder blozen.
Vast en zeker kende je zelf ook al van die dagen.

Niét omdat het virtuele web haar al heerlijke mensen, lieve vrienden, mooie mensen, heel toffe vrienden en interessante mensen leerde kennen - en vooral ook zij dit dit alles incorporeren. Maar ook omdat het contact met al dezen dankzij een facebookklik in stand kan worden gehouden daar waar het vijftig jaar geleden zo goed als reddeloos verloren was nadat irl de 'see you' werd uitgewisseld.
En ook niet om al die interessante paden, tips en tricks die haar door het virtuele netwerk werden aangewezen en geleerd, om nog maar te zwijgen over de massa noodzakelijke weetjes, waarvoor ze de Wiki-god op haar blote knieën dankt bij kwisjes e.a.
Al déze redenen doen haar over-hyper-blij en dankbaar zijn voor www-at er daar ooit mede in het CERN werd ontworpen. Héél blij zelfs!

Maar er sluipen ook andere grijze dagen en momenten rond, vol www-vermoeidheid en gehekel over het feit dat gemail, gefacebook, getwitter (waar ik mijzelf voorlopig en gelukkig nog vér van verwijderd hou!) zo onmenselijk snel, vlug en kort 'moet' gebeuren. Ik ben er de mens niet naar om het zo kort en snel te houden in wat ik wil vertellen. Kort is beperken(d). Daar hou ik niet van. Lang, breed, vertellen, uren, regels, eindeloos, details, geuren, kleuren, da's meer mijn stijl. Iedereen die mij kent zal dat beamen.
In blokperiodes kruip ik soms ver weg uit dit www-web en ga daar blokken waar geen spat internetpret te bespeuren is. Verademend vind ik zo'n dan zo'n week of twee. Degenen die mij willen of moeten bereiken hebben mijn nummer, de anderen, niet.
Na een week begint dan al het gemis en een sluimerende hekel dat alle statussen, nieuwsflashes en hoogdringende mails aan mij voorbij gaan. Argh!

"Are all these improvements in communication really helping us communicate?", vroeg Carrie zich eens luidop af in SATC. Er zit wat in, me dunkt.

Gents gequote

Ik denk dat wel meer breinen zich zo'n stafkaart zouden wensen. Ze mogen er het mijne alleszins eentje opsturen als ze ze ooit in productie brengen, lijkt me soms ontzettend handig.

Gefashioneerd @ KASK

Gisteren veel mooi, mooier en mooiste Mode gezien in het KASK in Gent. (foto's op de link)
Bij zo'n mooie gelegenheid horen mooie mensen, dat spreekt.
En zo waren R&M er ook bij, catwalkend! Een heerlijk weerzien!

Gefascinationeerd werd er gekeken naar de vele prachtige creaties,
maar misschien toch nog wel het meest naar de kindercollectie 'We live on Fascination' van een voormalige schoolvriendin van me. Kindjes als snoepjes dansten onze neuzen voorbij! Heeel erg creatief en heeel erg Magit Beckers was haar collectie, en zo hoort het ook.
Dat er nog vele mogen volgen!

(edit: de vrt maakte een filmpje!)

Waarom ze geen journalist wordt

'Zeker dat gij geen journalistiek wilt gaan bijdoen?, zei ze al lachend tegen mij, een heel erg goeie vriendin. Ze grapte dat na het lezen van mijn vragen die ik aan een kennis van ons beiden had doorgestuurd over de kwestie 'rechten na kunstwetenschappen', waar die kennis ervaring mee heeft. 'Zalig goeie vragen joh!', zo vond de vriendin. En dat het was alsof ze in HUMO 'cherchez la femme' las. Haha.

Mmmm. En dan bedenk ik naar aanleiding van haar uitspraken weer de redenen waarom ik niet ga doen wat zij suggereert. De belangrijkste moet wel de volgende zijn: Ik hou niet van mijn geschrijf in de vorm van 'prestaties' die ik moet leveren: papers, artikels, tegen deadlines! Want zo voelt dat altijd en zo moet dat, als 'journalist'. Aja.

Veel liever dan dat schrijf ik hierzo wat ge-blabla, zonder deadline of enige druk. Hier ben ik zowel het hoofd als de redacteur als de combinatie van beiden en wanneer ook geen enkele andere levende ziel zou lezen wat hier staat, zou ik er niet mee ophouden. Gewoonweg omdat ik het zo graag doe, gewoon, voor mijzelf. (De sporadische zwakke illusie van 'orde-vorming' in mijn chaos die dat geschrijf met zich meebrengt, neem ik erbij met open armen. En dat een deel van mijn geheugen een externe vorm krijgt, werkt verder ook nogal geruststellend.)

Een tijdje geleden dacht ik echter nog anders over wat die vriendin zei. Zag het mijzelf misschien en eventueel enzo nog doen: journalist worden, als ik groot was.
Met die gedachte ergens in het achterhoofd ben ik dan ook vorig jaar zo'n beetje beginnen meewerken aan Schamper, het studentenmagazine van de UGent. Eigenlijk was ik dat al veel langer van plan, maar mijn eerste bachelorjaren zaten zo overvol schoolwerk dat zo'n vrijwillige tijdsbesteding met deadlines er niet meer bij kon. Achteraf gezien was dat in mijn laatste bachelorjaar en ook dit jaar niet veel anders, maar goh ja, 'Tijd' is er om in tweehonderd te delen hé ;)

Wat ik vooral bij Schamper leerde was hoeveel dingen er bij het maken van zo'n magazine komen kijken, hoe belangrijk een goede coördinatie is, hoe belangrijk die deadlines zijn, en vooral hoe een full-time-journalisten-job mij toch niet zo gelukkig zou maken als ik ooit misschien nog gedacht had.
Waarvoor ze mij wel tot wanneer ik doodga mogen bellen, mailen of postduiven is om à la Linda Asselbergs, één van mijn grootste jouralistieke idolen (met groupieschap en al ja) iets column-achtigs te schrijven in Weekend Knack of 'elders'. Jongens, alléén 't ideeeee al! :D Of jaaaaa, zoals Tante Annie in Vacature Magazine! Daar komen dan eigenlijk ook wel deadlines bij kijken, maar da's toch nog heel anders. Maar haha, euhm, let's be realistic, geen simpele haar op mijn hoofd die zich in het schrijverschap goed genoeg waant om nog maar aan de knieën van die Dames te komen. - En ik ga ervan uit dat ze beiden min. 170cm zijn. - Dus Liefste Linda en Tante Annie, leef asjeblief for ever, zodat ik nog even lang van jullie columns mag smullen.
De trein naar Journalistenland ga ik laten rijden. Ik zal zwaaien!

't Stad van A

Omdat ik en ik niet alleen,
ondanks alles
Alles
- 't is sterker dan mijzelf -
blijf en blijf van houden
van A

Pieter Embrechts -
de handwerpenaar

In deze stad ben ik geboren,
in deze stad heb ik gezocht.
In deze stad liep ik verloren,
aan deze stad ben ik verknocht.

In deze stad waar de mensen schelden,
in den bocht van een rivier.
In deze stad wonen de helden,
van de voetbal en het bier.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

Deze stad waant zich de wereld,
maar is in feite maar een dorp.
De mensen kijken niet veel verder,
dan de afstand van hun handworp.

Deze stad begint te hopen,
dat De Winter overwaait.
En dat de warmte weer mag komen,
en weer bloeit wat is gezaaid.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

Deze stad aan de stroom,
is zo ambitieus.
Maar voor wie niet van hier is,
nee, niet echt genereus.

En ik kan niet begrijpen,
och, vanwaar toch die haat.
En al die angst voor een ander,
och ik doe iedereen in de straat,
ne goeiendag, ne goeiendag, ne goeiendag, ne goeiendag.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

't Houdt niet op,
't houdt niet op.
't Is maar dat ik hier passeer.
't Houdt niet op,
't houdt niet op.
En ik kom toch maar één keer.

Aan de skyline van de steden,
zie je soms een heel verhaal.
Maar nog altijd staat den boerentoren, in de schaduw van de kathedraal.

Een pracht van een songtekst.
Te vinden op de cd 'Maanzin'.

And it's all in my head

Omdat die Killer dat zo goed zingt.

Al-law me

'To law or not to law' - dat is al maanden een zeer belangrijke toekomstvraag voor ondertekende hier.

Sinds september 2009 werd er naar infodagen gegaan in binnen- en buitenland (Nederland), werden 'study fairs' vereerd met een bezoek, urenlang binnen-en buitenlandse curricula en vakkenpakketten bekeken, herbekeken, bestudéérd: Hoeveel studiepunten geven ze 'hier' aan Staats-/Persoons-/Gerechtelijk recht? Ah, da's één meer dan 'daar'. Welke seminarie-opties zijn er? En welke in UCL? En in FUNDP (Doet dat letterwoord u ook aan een of ander gevechtswapen denken 'or is it just me'?! Geen idee hoe ik erbij kom, de 'p' staat zelfs voor 'paix'! :)) En wat met de KUL? Lap, aan de VUB en de UA geven ze 'Boekhouden' en ik krijg al maagkrampen bij de gedachte alleen dat ik mij voor de volle 3 of 4 studiepunten dààrmee zou gaan bezighouden - per definitie is elk studiepunt voor zo'n vak er bij mij één te veel, m.a.w. mijden die handel! Two down!
En zo meteen in 't Frans beginnen in Wallonië of Brussel terwijl vele Nederlandstalige rechtencursussen al 'niet echt Nederlands zijn' (dixit Zij die Ervaring hebben) en er bovenop mijn Frans een laag stof én een laagje Italiaans ligt, is misschien toch ook niet het beste idee ooit.
En wat met Nederland? Mjaaaa, veel goeds gezien, zeker wel. Maar toch niet dat 'ja-dit-is-het'-gevoel.
Veel en veel en nog veel meer vragen en kwesties en vergelijkende studies werden gevoerd en volgden. Te veel om hier te vertellen.

Maar op een dag, ik weet al niet meer wanneer: Bleef er plots een sterre stille staan. En vond ik, ergens, goed verstopt een grondige reden voor één bepaalde keuze.

(Toegegeven, er blijven tot op heden nog een paar kleine vakjes onaangekruist op de checklist staan, maar daar komt asap verandering in.)

Na 4 jr Kunstwetenschappen in Gent, gaat ondergetekende nog 4 jr Rechten in Leuven aan haar sjaal breien. Zodat ze 't wat warm heeft in komende winters.
En dat ze op haar tanden zal mogen bijten, weet ze al.

Afrit Gent - centrum

Ze

... mist de Gentse Boekentoren al nog voor hij uit haar zicht verdwenen is, net als de woeste wind aan zijn voeten.
... heeft nog altijd een massa Gentse legendarische café's en uitgaansgelegenheden op haar to-do-list staan en te weinig avonden en nachten om ze tijdig nog allemaal te bezoeken.
... ging nog altijd niet naar de Grootste Zomerse Gentse Feesten (schaam schaam schaam, maar in die periode is ze altijd op reis).
... zal geen vervanging vinden voor het roeien, de Genste watersportbaan, de Coupure en al het andere Gentse water waarin de stad narcistisch haar evenbeeld zoekt in de zon.
... mist nu al de vrienden en bekende gezichten die ze er achterlaat.

en treurt daarom :(

Van die Dagen

"Het werd de ochtend van een dag. Buiten sloegen de geluiden aan het zweven in ons late hoofd. Iets in de kamer hield onze adem in en kwam toen ademend de kamer in, de ochtend van zijn leven. Het keek naar alles wat het nog niet zag. Het schreeuwde om alles wat het nog niet wist maar wel al miste. Het lag in onze handen en het was hij."

Zelden las ik zo'n prachtige openingszinnen. 'Kleine Dagen'. Bernard Dewulf won er vorige maand de Libris mee.
Ik las niet verder. Ik wacht met de rest. Uitstellen, my middle name. Niet te lang, wel net lang genoeg; tot tijd en gemoed volledig klaar zijn voor de schoonsprong in de letterenpoel en verdrinking erin bijna mijn dood betekent. Intensere leeservaringen als gevolg. Binnenkort.
Er zwermen hier al genoeg haastgevulde dagen.

Echt Genoten - worth saving

Omdat hij dat schoon gezegd heeft en ik het met hem eens ben.

"Hou je van mij?" "Ja liefste." "Zul je altijd van mij blijven houden?" "Natuurlijk, mijn lief." "Ben je dat wel zeker?" "Absoluut, schat." "Vind je het niet erg om dat even op te schrijven en te ondertekenen?" "Als ik je daarmee gelukkig kan maken..." "Is het oké als ik daar een paar getuigen bij roep?" "Euh, welja..." "Maar wil je dat dan graag even officieel zeggen? Ergens in het stadhuis bijvoorbeeld, in aanwezigheid van de burgemeester, of tenminste één of andere schepen?" "Euh...oké." "Vind je het niet erg om dat alles nog eens te herhalen? Maar dan in een kerk, voor God en zijn apostelen. Of in elk geval voor een pastoor en mijn hele familie." "Mij best, schatje, maar waarom geloof je nu niet gewoon dat ik van je hou?" Het klinkt als de dialoog uit een absurd toneelstuk. En toch is dit de prelude voor de bruiloftsmars.

'Trouwen is een teken van wantrouwen,' las ik onlangs. Ha! Eindelijk een oneliner als een knuppel, voor elke hond die weer eens aan mijn kop komt zeuren waarom ik nu eigenlijk niet wil trouwen. De juiste vraag is uiteindelijk toch altijd: waarom wel ? "Omdat het toch zo romantisch is," zei onlangs een vriendin. "Elkaar de eeuwige liefde beloven. Is er iets mooiers?" Ze vond het zo mooi dat ze het al voor de derde keer wou doen; twee huwelijken die allebei opperbest liepen, op een scheiding na. Maar waarom zou ik het feest bederven door daar schamper over te gaan doen? Het is zoals even appetijtelijke als appetijtrijke Zsa Zsa Gabor ooit zei: "Je kan een man nooit echt kennen tot je ervan bent gescheiden." Toen ze vroegen hoeveel echtgenoten ze nu precies had versleten, was haar schitterende antwoord: "De mijne meegeteld?"

Ach, zolang de echtgenoten maar echt genieten. Ik ben immers gek op trouwfeesten. Zolang het de mijne maar niet is. Het is meestal beter eten dan thuis. En vaak betere soap ook. Waarbij het me ook blijft opvallen hoe iedereen altijd perfect in zijn rol valt: die van koninklijke familie, iedereen superster voor één dag. De tofste mensen heb ik al plechtiger de konthelften tegen elkaar zien drukken dan Filip in zijn stijfste dagen. "Bedankt dat ge gekomen zjit. En bedankt voor uw... even kijken... ja, uw vork en uw twee cocktailglazen."

Neen, ik heb al een vaatwasmachine. En bovendien vind ik het een veel te opwindende gedachte dat ik nu een leven lang in zonde kan leven. En dan nog wel met mijn eigen vrouw. "Hoezo je vrouw?" krijg je dan te horen. Alsof ik de moeder van mijn kinderen, de opperpriesteres van mijn lichaam en ziel, de bewoonster van mijn huis en van al mijn dromen niet mijn vrouw zou mogen noemen, zonder dat zich daar een bende pennenlikkers, regelneven en koorknapen mee hoeft te komen moeien. Geen pastoor of burgemeester in mijn bed. Ik vind het sowieso niet sexy om wettelijk verplicht te worden om samen te slapen.

Maar toch mag ik doodvallen voor ik mijn lief klinisch 'mijn partner' ga noemen. Mijn pèrtner hoor je dat dan uit te spreken. Als een zakenvennoot met wie je op boekhoudkundige wijze de lichaamssappen uitwisselt. Of nog erger: mijn vriendin! Alsof twee mensen die van elkaar houden nog vrienden zouden willen zijn!

Pas op, ik heb het ook al eens gedaan, in een vlaag van geestesverschroeiende verliefdheid. Mijn vrouw ten huwelijk gevraagd. Maar dat was dan in Las Vegas, waar je tenminste geen jaar op voorhand de feestzaal en de traiteur moet vastleggen, en een half jaar met de beide schoonfamilies moet stressen over de prijzen van de huwelijkslijst, het menu , de gasten, en of nonkel Louis whisky krijgt of niet. Nee, daar zag ik het wel zitten. In een stad waar je in het casino mag gokken met je geld, en in de wedding chapels met je leven. Waar je, echt waar, zelfs drive-in-ceremonies hebt. Met of zonder Sinatra-kwelende pastoor, fake-Elvis of direct terug inleverbare bloemen. Daar heb je tenminste al binnen de drie kwartier na de vraag resultaat van het jawoord. Niet dat ik dat heb gekregen, van de vrouw die toen nochtans de eerste vrucht van onze liefde in haar buik had zitten. Het enige wat ze antwoordde was: "Het spijt me, jongen. Maar ik ben vandaag veel te misselijk om met jou te trouwen." En dus hou ik het voorlopig maar bij een verloving van een jaar of dertig. Dat klinkt al die tijd ook wel aardig: "Heeft u mijn aanstaande ergens gezien?" Hou het nog even stil. Dit is mijn plan. Als jonge zestiger of zeventiger vind ik het wel iets hebben. Met een bos bloemen en een mandoline onder de arm gaan vragen of ze mij wil hebben als haar man. Met als voornaamste objectief: een gigantisch huwelijksfeest waar de kleinkinderen tenminste bij kunnen zijn, die op hun kleine voetjes naar huis dribbelen als ik hun als eerste het geheim in hun oortjes heb gefluisterd. "Mama, papa, pépé is zot geworden! Hij wil gaan trouwen!" "Met wie?" "Hoe, met wie?! Met mémé, natuurlijk!"


Nic Balthazar

Het echtpaar Arnolfini - J. Van Eyck (National Gallery, London)