In de mist

Een top-tien maken van dingen die je mist wanneer je een tijdje niet rond je eigen kerktoren holt, is jezelf onnodig geweld aan doen. Wat doe je immers met hetgene je bovenaan plaatst? Neem je dit voor de rest van je leven mee om nooit meer te moeten missen of loslaten? Weinig interessant en nogal materialistisch, niet? Ik heb het over dingen, objecten. Mensen en andere levende wezens zijn immers van een veel hogere mogelijke 'missingsgraad' en passen meestal niet in lijstjes.

Instinctief moet ik nu denken aan een eigenaardig personage dat doorheen de straten van Gent trekt. Zijn echte naam is amper geweten, iedereen hem kent hem om de plastieken zakken waarmee hij vergroeid lijkt.
Misschien moest ik hem maar eens vragen wat hij het meest zou missen van wat hij elke dag uit met zich mee sleept. Misschien zou hij me teleurstellen en iets gewoons antwoorden als "mijn tandenborstel" - al is zijn bezit daarvan de twijfel waardig - of erger "mijn drank". Maar misschien stelt hij me ook niét teleur en haalt hij uit een van zijn onfraaie knapzakken een exemplaar van pakweg De ontdekking van de Hemel van Mulisch boven, verschrompeld, doorregend en hier en daar gescheurd, maar nog leesbaar voor wie wil. Ondertussen mompelend "voor wanneer ik de beste passages wil herlezen hé" terwijl de toon van zijn stem je verraadt dat hij ze toch wel kan citeren...
Dichter bij de realiteit is waarschijnlijk dat de man mij aankijkt als kwam ik van een andere planeet, vervolgens iets onverstaanbaars gromt (over geld, sigaretten of drank) en doorgaat zichzelf en zijn boeltje over de Gentse stoep te slepen. Indefinitely... In dit laatste geval gunt hij mij de eeuwige illusie, waarvoor ik hem ook dankbaar kan zijn.

Iets materieels écht missen is eigenlijk zo gemakkelijk nog niet.
Wanneer de mama, als steeds even bezorgd om haar bambina in Italia, me vóór het familiale bezoek aan Genova al skypend of mailend vroeg naar "mijn lijstje" van dingen die ik miste en zij dus moesten meebrengen, bleef ik hen lang een antwoord schuldig en forceerde ten slotte toch maar iets.
Mijn yoghurt-verslaving mist de granenyoghurtjes met peer ja (te vinden in Colruyt, op mijn aanraden) en mijn zwarte 'botten' staan echt véél beter onder dat kleedje dan de bruine, en oh ja, mijn ànder leren jasje zou eigenlijk beter gaan op mijn jeansbroeken en mijn haar kan wel wat vertrouwde cremespoeling gebruiken en ook de HEMA is de Alpen nog niet over... Beschamend en ontnuchterend tegelijk: Ik lééf namelijk nog steeds, gezond en wel zelfs, zonder al die dingen in mijn nabijheid! (De yoghurtjes konden ze helaas niet meebrengen en alle HEMA-filialen staan nog waar ze staan - maar goed ook.)
Toegegeven, op mijn lijstje belandden uiteindelijk ook wel iets minder 'laag-materiële zaken' zoals bv. "alle weekend-Knack-en van de voorbije weken!". Niet dat ik allergisch ben aan de site van het magazine, integendeel zelfs. Ik had ermee in no time het knagende gebrek aan columns van J.P. Mulders, Linda Asselberghs en Tessa Vermeiren kunnen verhelpen. Maar toch... In over-boeiende nieuwe tijden vol vreemde talen verbaasde ik mijzelf mijn wekelijkse papieren nederlandstalig bakje troost en leesplezier meer dan ooit tevoren te verkiezen boven de digitale versie. Zeker Mulders, aan het einde - die ik stiekem altijd als eerste lees - hóórt gewoonweg op papier.
De eindejaarsspecial van 2008 is er trouwens eentje naar zijn en mijn hart, thema: Passie. De krantenwinkel is vandaag nog open.